066.

Dagen gaan voorbij, ik heb mezelf opgesloten in het huis. Dat ik de jongens niets kwalijk neem betekend niet dat ik al klaar ben om de confrontatie met de buitenwereld aan te gaan. Gelukkig begrijpen de jongens dat en respecteren ze mijn keuze. Harry heeft er zoals altijd net iets meer moeite mee dan de andere jongens. Elke dag vraagt hij of ik naar buiten wil en elke keer beantwoord ik zijn vraag weer door mijn hoofd te schudden. Hij probeert zijn teleurstelling te verbergen door te glimlachen maar ik kijk er dwars doorheen. Als iemand weet hoe een nep glimlach er uit ziet ben ik het wel. Ik ben tenslotte de Queen van de neplach. Niall heeft me meerdere keren gesmeekt om hem te helpen met het schrijven van liedjes maar ook dat heb ik elke keer weer afgewimpeld. Ik wil het allemaal rustig aan doen om een herhaling van die vreselijke nachtmerrie die ik heb gehad nadat ik de afgelopen jaren qua nieuws had ingehaald, te voorkomen. Af en toe wijs ik hem op dingen die hij kan verbeteren maar echt een heel liedje schrijven vind ik nog te eng. Sinds gisteren zijn de jongens weer aan het werk en ben ik dus veel alleen thuis. Voorheen vond ik het heerlijk om alleen te zijn maar de rust in huis vind ik nu nog akeliger dan normaal.

De jongens hebben vandaag overdag een persdag waardoor ik overdag de hele dag alleen thuis ben. Het is pas 1 uur ’s middags maar ik sta nu al in de keuken een maaltijd te maken zodat de jongens als ze straks helemaal uitgeput thuis komen meteen kunnen aanvallen. Ik bereid me alvast voor op de protesten die ik straks te horen krijg, als het aan hun ligt zou ik de hele dag gewoon niks doen. Alleen maar omdat ik mijn halve been in het gips heb, maar dat betekent natuurlijk niet dat ik niets kan doen. Gisteren heb ik Eleanor een berichtje gestuurd met de vraag of ze misschien tijd had om een paar spullen voor me te gaan halen in de stad. De jongens willen niet dat ik mee betaal aan wat dan ook en ik weet even geen andere manier dan hun te bedanken dan een groot schilderij voor ze te maken. Als het goed is komt ze binnen nu en een uur de spullen afleveren, dan heb ik meteen vanmiddag weer iets te doen en hoef ik me niet zo eenzaam te voelen.

Precies op het moment dat ik het fornuis uitzet hoor ik de voordeur open gaan.
“Isa?” mijn naam wordt twijfelend uitgesproken en zo snel als ik kan begeef ik me naar de hal waar Eleanor bepakt en bezakt alles op de grond laat vallen.
“waarom heb je al deze spullen eigenlijk nodig?” vraagt ze nieuwschierig. Met mijn hand gebaar ik dat ze achter me aan moet lopen naar de woonkamer. ik ga een schilderij maken voor de jongens, als bedankje krabbel ik op een los blaadje dat ik meteen in duizenden kleine stukjes versnipper zodat de jongens het niet kunnen lezen. Enthousiast knikt ze en ploft naast me neer op de bank
“ik zal niks tegen ze zeggen maar ik weet zeker dat ze het leuk vinden” zegt ze met een grote grijns op haar gezicht. Na een half uur blijven haar ogen maar glijden naar de klok als je nog ergens naartoe moet mag je best gaan schrijf ik snel op een blaadje. Wild schud ze haar hoofd
“nee, ik hoef nergens naartoe, het is alleen dat de jongens over tien minuten op tv komen met een interview” ze bijt zachtjes op haar lip en ik weet al wat hierna gaat komen.
“zou je het aandurven om met me mee te kijken? De jongens zouden het helemaal geweldig vinden en het is maar iets onschuldigs. Ze zijn toch nooit serieus tijdens interviews dus je kan best kijken” haar blik staat onzeker maar toch smekend. Twijfelend kijk ik haar aan
’oke dan, maar de tv gaat pas aan als ze echt in beeld komen en als ze weg zijn gaat hij meteen weer uit’ schrijf ik op een blaadje. Blij springt Eleanor me om mijn nek.
“dit moet ik de jongens smsen, het is live dus dan moeten zij ons maar waarschuwen voor ze op moeten” grijnst ze en pakt meteen haar telefoon erbij