061 Elvyne de Elementa

Ik keek zwijgend naar Mister Magic. Waarom deed hij zo gemeen? Nu snapte ik wel waarom Mundi zo gemeen kreng was. En waarom deed ze ons zo pijn? Wat kon ze? 'Meiden, jullie krijgen nog een paar dagen uitstel. Dat is misschien wel beter. Mundi komt jullie binnenkort weer halen.' zei Mister Magic. Ik knikte. 'Fay, Aine,' zei ik. Ze keken nu naar mij. 'Ik laat jullie de grotten wel even zien. Kom mee.' Ik zei het op een aardige, maar dwingende toon. Ik wilde graag weer naar de grotten, maar eerst weer naar Tanin. Hij wist hier vast meer van. TANIN! Riep ik in gedachten. Ik loop alvast met Fay en Aine ergens heen. Naar het watervalletje. 'Ja, ik weet er meer van. Wat wil je weten?' Tanin kwam tevoorschijn en Fay en Aine gingen zitten. Ik somde boos wat dingen op in mijn hoofd. 'Ze is echt Mister Magics dochter. Ik weet niet precies wat er gebeurt is dat ze zo is geworden en kun je wat minder hard schreeuwen?' Kan je haar gedachten dan niet lezen? 'Nee. Die van Mister Magic ook niet. Waarschijnlijk heeft hij daarvoor gezorgt.' Ik schold Mister Magic uit. Tanin grijnsde. Hij leek nu weer op Fox. Vertrouwt en angstaanjagend. 'Hoe kun je vertrouwt raken aan geschreeuw en hatelijke opmerkingen?'
'Het gebeurt al mijn hele leven. Dat jij met 4 mensen samenleeft went toch ook?'
'En de klappen dan?'
'Je leert je sterk te houden.' We stonden weer recht tegenover elkaar. De sluwe vos en de... Ja, wat was ik eigenlijk? Tanin lachte weer. 'Ik weet niet of er een bedreigd dier is die ook sterk kan zijn.' Belediging of compliment? 'Compiment.' Dankje, dacht ik sarcastisch. 'Maar doet het dan echt geen pijn? Geslagen worden? Ben je zo gevoelloos?!' zei hij bijtend. Natuurlijk doet het pijn. En je hebt gister zelf meegemaakt dat ik gevoelens heb. Jij daarintegen? Heb jij ooit iets aardig voor iemand gedaan? Nee. Je loopt alleen maar te schreeuwen, te commanderen en te kleineren. Ben je echt niet gewoon Fox?! Ik had mijn oude pokerface weer opgezegd, ookal ontplofte ik vanbinnen. 'Nee.' Ik betwijfel of Fox echt zo slecht was. Met hém zat ik niet opgeloten in een stomme grot tegen mijn wil in. 'Niemand vind het heel leuk om hier te zijn hoor.' Vast. Dat laten jullie héel goed merken. Dacht ik weer sarcastisch. 'Weet je. Ik kan je ook anders aanvallen. Wil je dat meemaken?' Met wat. Schelden zeker? Slaan? Dat ben ik gewend. 'Nee. Met dit.' Er flisten allemaal beelden door mijn hoofd en ik viel op mijn knieën. Ik zag Alin. Hij zat al onder het bloed en werd in elkaar geslagen. Ik zag Nathan en Rino. Ze stonden toe te kijken en af en toe ook wat klappen uit te delen. Plotseling schiet Nathans hand uit en raakt Alins kin. Die wankelt achteruit en valt door het raam. Ik zag ook mezelf en hoorde me gillen. Ik gilde ook. Meteen schoot die ik de deur uit om naar buiten te rennen. De ik knielde bij Alins lichaam en legde haar hoofd op zijn borst. Ze huilde en schereuwde. Ik voelde de koude huid van Alin. Ik wilde niets liever dan dood. Ik schreeuw en gil heel hard en het beeld vervaagt. Ik lig nog steeds op mijn knieën en Fay en Aine kijken mij doodsbang aan. 'Zo dus. Dankje dat je me dat liet zien.' Ik barst in snikken uit. Klootzak! Ik wist dat ik moest zwijgen! Waarom deed je dit?! Ik gilde en huilde. Je hebt echt geen gevoel of geweten hè?! Je manipuleert liever iedereen die je tegenkomt! Je bent écht erger dan Fox, Rino, Nathan, Stacey en Joy! Zij deden me gewoon pijn. Manipuleerden me mentaal. Maar jij! Waarom doe je dit?! Weer schreeuw ik. 'Je zei toch dat je er tegen kon?' Fysiek geweld en schelden of schreeuwen ja. De dood van mijn énige dierbare. Die om mij gaf. Maar jij kent die pijn niet. Jij geeft om niemand. Het is alsof je hart uit je wordt gerukt. Alsof je in brand staat en je niet kun veroeren. Doodgaan is nog minder erg! Dat voel je tenminste niet! Ik keek Tanin gekweld aan. Eindelijk vertrok hij een spier. Ga weg! Schreeuwde ik in gedachten. 'Ach. Kan het kleine meisje niet tegen haar verleden?' zei hij spottend. Ga. Weg. Siste ik in gedachten naar hem. 'Heb je nog wat nodig?' Nee! schreeuwde ik in gedachten naar hem. 'Waarom niet?' Doe me dat niet aan. Alsjeblieft! Alles. Maar niet dat. Laat me gewoon met rust. En neem Fay en Aine mee. 'Meiden, kom mee. Ik breng jullie weg.'
'Maar Elvyne dan? Wat heeft ze?' vraagt Fay.
'Pijn. Maar ze wilt zelf dat we weg gaan. Kom mee!' zei hij dwingend. 'Maar we kunnen haar niet alleen laten. Niet zo!' Roept Aine. Haal ze hier weg! 'Meiden, ze wil het zelf. Kom!' Met tegenzin hoor ik Fay, Aine en Tanin weggaan. Ik laat me vallen en barst. Ik hoor echt een krak. Mijn hart is gebroken. Alweer. Mijn vriend dood. Nog steeds. I gil weer. Deze pijn was echt ondragelijk.