Olismaug - Deel zeven

Charlie kwam tot de realisatie dat hij nu niet meer echt een andere keuze had dan de ex-draak Oliver te noemen. Hoewel het voor een enorm geschubd beest nogal vreemd leek om hem een normale mensennaam te geven, was het voor een normaal mens nogal raar als hij een naam had die deed denken aan een enorm geschubd beest. Dat was echter niet Charlies grootste probleem op het moment - helaas. Waar waren die gouden oude dagen als simpele drakenvanger gebleven? Sinds wanneer moest hij zich bezighouden met draken-streepje-verdachte-jonge-mannen die om een of andere bizarre reden dol schenen te zijn op zijn boekenwurm van een broertje?
      “Ik heb me hier nooit voor opgegeven,” klaagde hij, terwijl hij voorzichtig een slok van zijn koffie nam. Hij verbrandde zijn tong, maar dat was niet erg. In ieder geval was koffie nog steeds gewoon koffie. Op koffie kon hij vertrouwen. De koffie zou niet opeens in sinaasappelsap veranderen als het door Percy gekust werd.
      “Ik weet het,” verzekerde Jamie hem terwijl hij naast hem kwam zitten, al leek de zak nauwelijks zijn lach in te kunnen houden. “Dus als ik het goed begrijp trok je broertje Olismaug als draak aan omdat hij een-” Jamie moest even een pauze inlassen, waarschijnlijk om een nieuwe lachgolf te onderdrukken. “Een ‘schone maagd’ was?”
      “Ja,” zei Charlie. “Een betere verklaring kan ik tenminste niet vinden.”
      “Ik ook niet,” gaf Jamie toe. “En toen? Jij hebt net met ze gepraat, toch? Heeft Percy gewoon heel hard gewenst, of is Olismaug door een of andere onverklaarbare magie in Oliver veranderd?”
      “Ik krijg de indruk dat je hier veel te veel plezier in schept.”
      “Dat is waarschijnlijk ook wel waar, maar hé, jij zou hetzelfde doen in mijn plaats.”
      “Klopt,” zuchtte Charlie. “Het lijkt erop dat hij behekst was, ergens in Wales, en dat hij daarna door in het wilde weg rond te vliegen hier in Roemenië is uitgekomen. Hij zegt dat een of andere gestoorde oude vrouw hem in het bos overviel toen hij door bezempech gedwongen was te landen. Ze was moet nogal getikt zijn geweest en hield van experimentele magie.”
      “Is dat überhaupt mogelijk? Een mens in een draak veranderen?”
      “Blijkbaar. Of Oliver is toch van oorsprong een draak, maar toevallig een die een erg goed uitgewerkt verhaal had klaarliggen voor het geval dat hij in een mens veranderde omdat iemand hem kuste - wat overigens bij normale draken voor zover ik weet niet eens werkt, al kan ik niet zeggen dat ik het ooit heb uitgeprobeerd. Maar het blijkt dus wel de oplossing te zijn voor de vloek die over hem was uitgesproken, al scheen hij dat zelf ook niet door te hebben.”
      “Het is net als in die oude muggle verhalen,” vond Jamie. “Volgens mij was er zelfs eentje met een prins die in een of ander beest was veranderd. De prinses en de slak, of iets dergelijks.”
      Charlie had geen flauw idee waar hij het over had. “Ik heb nooit Muggle Studies gevolgd.”
      “Hm. Zeg, wat had Oliver eigenlijk gedaan om die heks zo enorm kwaad te krijgen?”
      “Ik heb werkelijk geen flauw idee.”
      “Dus… hij zou een dief kunnen zijn? Of een seriemoordenaar?”
      Charlie haalde zijn schouders op. “Dat zou kunnen.” Hij had zich de afgelopen twee dagen te veel zorgen gemaakt met gegronde redenen om zich nu op te winden over de minieme kans dat Oliver een paar mensen om zeep had geholpen. Percy wist draken te temmen, dus zou hij zich vast wel kunnen redden.
      Er was wel iets anders dat Charlies gedachten binnensloop. Hij hoopte echt dat Jamie daarmee niet had bedoeld wat hij leek te bedoelen. “Wacht, wat heeft je eigenlijk de indruk gegeven dat Percy dit zou hebben gewenst?”
      Jamie sloeg zijn ogen ten hemel. “Ik weet dat hij je broertje is, maar zelfs jou zouden die blikken die Percy Oliver toewierp toch wel opgevallen moeten zijn? Als je het mij vraagt was dat overigens ook niet bepaald eenzijdig. Percy heeft het goed getroffen, zou ik zo zeggen.”
      Charlie keek over zijn schouder naar de plek waar Percy en Oliver dicht tegen elkaar aan zaten en zachtjes aan het praten waren. Ze zaten erg dicht naast elkaar. Heel erg dicht naast elkaar. Zo dicht naast elkaar dat ze praktisch bij elkaar op schoot zaten.
      “Merlin.”
      Oliver legde zijn hand in Percy’s nek en trok hem naar zich toe om hem te kussen. Charlie keek precies lang genoeg om te zien dat Percy daar totaal geen problemen mee scheen te hebben, voordat hij gehaast zijn blik afwendde. Koffie. Koffie was veilig.
      Jamie grinnikte. “Ik denk dat Percy binnenkort geen draken meer zal aantrekken. Komt dat niet goed uit?”
      Het duurde even voor Charlie besefte wat hij daarmee bedoelde, maar toen spuugde hij zijn koffie uit. “Merlin! Dat zijn beelden die ik niet wilde hebben van mijn kleine broertje.”
      Jamie lachte alleen maar. Charlie had altijd wel al geweten dat hij verschrikkelijke vrienden had. Nog veel erger was echter het feit dat zijn moeder hem nu hoogstwaarschijnlijk alsnog zou vermoorden. Hij had Percy misschien niet opgegeten laten worden door een draak, maar Oliver zou de arme jongen vermoedelijk toch nog verslinden.