Love #Twenty-Three

Ik liep de kamer binnen, en gelijk zag ik Niall half over de rand hangen. Ik grinnikte zacht, en door dat geluid schoot Niall spastisch wakker en vloog over de rand van het bed heen waardoor hij nu languit op de grond lag.
"Nouhou" mopperde Niall en krabbelde overeind.
"Ach ja, ik kan er ook niks aan doen" zei ik schor.
"Jawel, had je maar niet moeten grinniken." mompelde hij toen hij over zijn buik wreef.
"Ik heb honger, kom" zei hij en trok me weer mee de kamer uit. Hij had de kantine binnen vijf seconden gevonden. Hij haalde een enorm dienblad met eten en trok me weer mee naar mijn kamer. Toen we daar aankwamen plofte hij op het bed neer en begon zijn eten te vermoorden, ookal was het dood. Mocht ik lekker toekijken hoe hij aan het eten was.


Two weeks later
"YES!" gilde Niall vrolijk. De dokter was net komen melden dat ik terug naar huis mocht, ook al moest ik om de week terug komen zodat ze mijn wonden konden bekijken. Niall propte alle spullen in mijn tas, waarop ik hevig protesteerde.
"Jij moet rustig aan doen" plaagde hij met een kinderlijke stem. Urgh, daar kon ik niet tegen. Ik kon niet niks doen... Ach ja. Op naar huis.


sorry, ben n beetje inspiloos....