27. 'Do you mind if I go out with Taylor tonight?'

TWENTY SEVEN

Mijn moeder merkte dat ik depressief werd, dus liet ze mij koken om de boel te vergeten.
Het hielp absoluut niet.
'Wil je de hond uitlaten?', vroeg ze als laatste reddingspoging.
'Mam, het werkt niet. Ik ben nu eenmaal niet vrolijk. Geef me een week, dan ben ik over hem heen. Koop geen chocolade voor me, koop geen tijdschriften en draai geen films met Taylor erin. Dan komt alles goed'
Ze knikte bedachtzaam.
'Maar wil je tóch even de hond uitlaten, want ik ga naar Chuck'
'Dat is waar ook', zuchtte ik. Ik kon het niet hebben dat mijn moeder eindelijk een liefdesleven had. Niet net op het moment dat het mijne in elkaar was gevallen. Ik deed de riem bij Daisy om. Ze blafte blij.
'Wil je naar het bos?', vroeg ik. Daisy begon te kwispelen. Ik gooide wat hondenkoekjes in mijn jaszak en stapte de deur uit. De koude wind sneed langs mijn wangen. Blaadjes waaiden alle kanten op.
'Doe de deur dicht, schat!', riep mijn moeder. Ze gooide wanhopig de naar binnen gewaaide blaadjes op de mat en trok de deur dicht.
'Sorry', mompelde ik sjagrijnig. Ik trok zachtjes aan Daisy's riem.

Het bos was niet ver lopen. Maar ik had er helemaal geen zin in. Hoewel ik het Daisy had belooft, besloot ik heel egoïstisch te gaan doen. Ik liep een klein rondje door het park en ging uiteindelijk op een bankje zitten. Daisy's riem knoopte ik vast aan de poot. Ze keek me zielig aan, maar ik deed net of ik het niet zag. Ik liet alle happy moments met Taylor door mijn hoofd gaan. Ik had mezelf voorgenomen niet te huilen, maar ik kon het niet tegenhouden. Mede omdat ik nog steeds niet begreep waarom hij het had gedaan. Ik geloofde er niks van dat hij écht vond dat we het te druk kregen.
Daisy begon te blaffen. Ik keek met tranen op mijn wangen op. Daar stond een jongen, ik schatte hem in de twintig. Hij had kapotte kleren aan en zijn haar zat door de war.
'Mag ik hier zitten?', vroeg hij. Zijn stem was laag en schor.
Ik knikte, staarde voor me uit.
'Waarom huil je?'
'Wat kan jou dat schelen?', snauwde ik. Hij keek me aan.
'Niks. Ik wilde gewoon interesse tonen'. Hij pakte een blaadje op en begon langs de nerven te scheuren. Zijn handen beefden van de kou.
'Heb je het koud?'
Hij knikte simpelweg, staarde voor zich uit. Ik had door dat hij me terug wilde pakken op mijn meteen al afstandelijke gedrag.
'Hoe heet je?', vroeg ik, alsof ik niks doorhad. Hij glimlachte.
'Mickey', lachte hij zachtjes. Ik keek hem vragend aan. Hij draaide zijn hoofd naar me toe.
'Waarom lach je niet?'
'Wat valt er te lachen?'
'De meeste mensen lachen om mijn naam. Of gewoon om mij, om wie ik ben'.
'Apart', zei ik. Ik staarde weer voor me uit, afwachtend of hij het gesprek op gang zou houden.
'En jij?'
'Emma'. Ik keek hem nog steeds niet aan.
'Waar woon je?'
'Hoezo?!', vroeg ik. Ik vroeg me zwaar af waarom hij dat wilde weten.
'Gewoon, interesse', zuchtte hij.
Ik glimlachte om zijn woordkeuze.
'Hier vlakbij. Jij?'
'Hier'. Hij pakte nog een blaadje op en begon opnieuw met scheuren.
Ik keek hem aan.
'Hier?'
'Ja. Hier. Je zit op mijn bed'. Hij lachte weer zachtjes.
'Sorry', zei ik.
'Waarvoor?'
'Geen idee. Voor het zitten op je bed. Ik zou het niet goed vinden als er een vreemde op mijn bed zat'.
'Wie zegt dat ik het goed vind?'
Ik keek hem aan om te peilen hoe serieus hij was. Zijn ogen stonden plagerig. Niet heel serieus dus.
'Pech'.
Hij lachte weer. Hij stak zijn hand uit.
'Prettig kennis te maken'.
Zij hand voelde koud.
'Wil je iets drinken?'
'Wat?', vroeg hij. Hij keek me verbaasd aan.
'Je hebt het koud', zei ik concluderend. Hij knikte alleen maar.
'Dus ik vroeg me af of je misschien een kop koffie wilde gaan drinken?'
'Ik heb geen geld', zei hij schuldig. Ik schudde mijn hoofd.
'Maar ik wel'.

Een paar minuten later zaten we in de plaatselijke McDonalds. Daisy had ik snel even mijn huis binnengelaten.
'Je bent aardiger dan de meeste mensen die ik in het park leer kennen', gaf hij toe. Hij nam een slok koffie en bibberde even. Zijn handen pakten het bekertje stevig vast.
'Dat lijkt me sterk. Ik ben ontzettend sjag vandaag. Mijn vriendje heeft het net uitgemaakt, en ik ben heel erg down'
'Dat vraag ik me af hoe je bent als je níet down bent'
'Dan heb ik humor', zei ik lachend. Hij lachte mee. 'Nu ook hoor, Emma'.
Ik voelde mijn mobieltje trillen in mijn broekzak. Ik griste hem eruit. Het was Jackson - dat nummer had ik er nog in staan van een hele tijd geleden.
'Hallo?', vroeg ik. Mickey keek vredig uit het raam, dus ik draaide me maar even om voor een privégesprek.
'Emma! Hé, je spreekt me Jackson. Je weet wel, toch?'
'Ja, Jackson', zei ik. Hij lachte apart.
'Heb je zin om vanavond met mij naar een feestje te gaan?'
Ik liet bijna mijn bekertje vallen van verbazing.
'Huh?', zei ik.
'Of je-'
'Ik hoorde je wel, maar waarom?'
'Omdat dat gezellig is?', vroeg hij. Ik zuchtte.
'Jackson, ik hoop eigenlijk dat Taylor me binnenkort belt en zegt dat het allemaal een vergissing was. Dan ga ik met hém wel een keer naar een feestje. Maar hij zal het het raar opvatten als hij toevallig vanavond belt, en mijn moeder zegt; "Sorry Tay, maar Emma is uit met Jackson". Dus, nee, sorry'.
'Maar Em. Hij gáát naar dat feestje'.
'Alleen? Shit man, waarom belt hij mij dan niet? Hij meende het dus blijkbaar toch echt. Het was geen vergissing..', praatte ik inmezelf, tegen Jackson.
'Hij gaat niet alleen', zei Jackson langzaam. Ik zette met een klap het koffiebekertje op tafel.
'Met wie dan?', vroeg ik op jaloerse toon. Mickey keek even vragend mijn kant op maar keek daarna weer naar buiten.
'Manon', zei hij langzaam. 'Ik denk dat ze uit is op wraak. Wel sneu dat ze Taylor daarvoor gebruikt, maar-'
'Jackson, je kunt niet op mij rekenen. Zoek maar een ander slachtoffer om wraak terug te nemen op Manon. Of zeg haar eerlijk dat je haar terugwilt, want het is overduidelijk dat jij hier jaloers bent op Taylor. Ik ga niet met je mee, voordat je dat nog een keer wilde vragen. Ik ga nu eerst Manon bellen. Dag'.
Ik hing op, draaide me naar Mickey.
'Sorry, ik moet weg. Ik zie je nog wel eens, toch?'
Hij knikte. 'Ik woon in het park, dus ik denk het wel'. Zijn lach was best wel lief. Ik gaf hem 50 cent om nog een beker koffie van te kopen, en liep de Mc uit.

Thuis pakte ik meteen de telefoon.
'Hé, Emma! Ik wilde je net bellen! Ik hoop niet dat je het erg vind, maar ik ga vanavond uit met Taylor. Je moet er niks achter zoeken, hoor, het is puur vriendschappelijk. Als je het wel erg vind, dan ga ik niet'.
Ik dacht even na. Manon werd vrolijk van Taylor, en ik weet dat hij niet haar type is. Maar stel nou dat ze dronken worden en met elkaar zoenen. Dan is mijn hart kapot, en mijn vertrouwen ook. Ik besloot dat ik niet alleen aan mezelf kon denken, en Manon ook weer een kans op een happy leventje kon gunnen.
'Het is oké', zei ik daarom maar. Ze lachte.
'Je bent een schat'.

En die avond zat ik met Daisy voor de openhaard, kijkend naar de tv die ik ernaast had geschoven. Eenzaam en alleen.

Tien reacties! Het is weekend, dus dat kan makkelijk.
Much Love! <3