010 Katie Jane Adams

23 Februari 2013

De afgelopen dagen hebben we Londen ontdekt, en veel geshopt. Vandaag is de dag van de Meet & Greet en het concert. Nu zijn we onze oordopjes aan het testen, zodat we er zeker van zijn dat we vanavond niet al te veel horen. Ik doe de oordopjes in, en geef het teken dat Faye mag gaan schreeuwen. Ik hoor haar keihard schreeuwen, de oordopjes werken dus niet goed genoeg. Ik doe ze uit. “En? Hoorde je me?” vraagt Faye. “Ja.. We moeten dus andere oordopjes kopen, of een trauma oplopen.” “Ik heb echt geen zin om nog oordopjes te kopen, en het concert is al over twee uur, we moeten zometeen wel naar het gebouw toe denk ik.. Dan maar een trauma oplopen, misschien zijn ze live wat beter?” oppert Faye hoopvol. Ik schud m’n hoofd. “Vast niet. Maar als we samen een trauma oplopen kunnen we het tenminste delen.” “Oké, geen oordopjes dus, en wel een trauma. Wat leuk, heb je altijd een herinnering van ‘toen je in Londen was’” zegt Faye. “Zullen we dan maar alvast gaan? Er zullen vast veel fans zijn die op de vip plaatsten willen komen.” zeg ik. We pakken onze spullen, en lopen naar de bushalte toe. “Ik kan nog steeds niet geloven dat we gewoon in Londen zijn.” zucht Faye. “We zijn er toch echt, kijk maar, daar komt de bekende rode bus alweer aan.” zeg ik. De bus stopt, en we stappen in. We gaan beneden zitten, want er is geen plek meer boven. “We moeten ook nog naar de Underground, en naar die telefooncellen!” zegt Faye. “Natuurlijk, maar eerst naar het concert.” zucht ik. “En we moeten nog naar de Londen Eye, omg hoe kunnen we dat vergeten zijn?” roept Faye ineens hard. Ik kijk haar verbaasd aan. “We zijn nog niet in de Londen Eye geweest, oh my god.” roep ik even hard. Hoe kunnen we dat nou vergeten zijn? Vanaf ongeveer ieder plekje in Londen kan je de Londen Eye zien, maar we zijn helemaal vergeten erin te gaan. We zijn gister wel naar Harrods gegaan, je weet echt niet wat je daar ziet. Een hele dierenkleding afdeling met kleding niet goedkoper als duizend pond. En dan nog de normale kleding afdelingen, die nog vijf keer zo duur zijn. Het is leuk om te kijken, maar ik zal er nooit wat kunnen kopen, veel te duur. De bus stopt, en we stappen uit. We lopen een paar minuten naar het concertgebouw toe, en er staan al heel veel fans te wachten. Gelukkig hebben we een speciaal pasje gekregen waarmee we al naar binnen mogen, dus hoeven we niet in de rij te staan. Sommige fans kijken ons verontwaardigd aan, maar ik lach alleen gemeen terug. BAM, wij hoeven lekker niet in de rij, en jullie wel. We volgen de man, die voor ons uit loopt naar de vipplaatsen. We komen aan bij de vipplaatsen, en we zitten – inderdaad – helemaal vooraan. Er zijn al best veel fans binnen, die allemaal zich al aan het voorbereiden zijn op het concert, compleet met spandoeken en One Direction t- shirts aan. Als het geen concert van One Direction geweest zou zijn, was het misschien een leuke sfeer geweest hier, maar er worden alleen maar One Direction liedjes gezongen door de fans, dus is er niks aan. “Hoe lang duurt het nog voor One Direction komt?” vraag ik aan Faye. Ze kijkt even op haar horloge. “Nog een half uur.” Ik zucht, dat duurt nog zo lang. Ik pak even een tijdschrift, wat onder de stoel ligt, en blader er even door heen. Een One Direction special, hoe kan het ook anders? Allemaal posters van de jongens staan erin, en ik moet toegeven, ze zijn de laatste tijd alleen maar knapper geworden. Maar ze zullen nooit een kans maken bij mij, want ze zijn gewoon heel arrogant. Als ze nou aardig en normaal waren geweest, dan zouden ze hét perfecte vriendjestype zijn geweest, maar helaas. Dat zijn ze niet, dus er zal nooit een van hun mijn vriendje worden. Opeens gaan de lichten uit, en rennen er vijf jongens het podium op. De muziek start, en het concert begint.