Hoofdstuk 26

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V

Ik was langs de ziekenzaal gegaan, het waren maar een paar schaafwondjes maar ik wilde infectie voorkomen. En naar wie kon ik dan beter gaan dan naar Madame Pomfrey? Met een simpele spreuk had ze mijn handen weer geheeld en er was geen prikkend gevoel meer te bekennen. Ik had haar een dankbare glimlach geschonken en had de ziekenzaal verlaten, om op weg te gaan naar de Great Hall. Het was inmiddels half 6 en over een halfuur zou het eten opgedekt worden. In tegenstelling tot een heleboel anderen had ik niet zo heel veel trek. Ik at eigenlijk nooit zo heel veel, omdat ik nooit een hap door mijn keel kon krijgen omdat ik het gevoel had dat iedereen naar me keek. Daarom nam ik iedere avond maar een klein beetje eten en hield me een beetje afzijdig. Ik was inmiddels gaan zitten aan de lange tafel van Slytherin waar nog geen leerling aan te bekennen was. Het kwartier dat volgde had ik in rust doorgebracht, alleen met mijn gedachten.
Het was gedaan met de rust toen de eerste leerlingen kwamen binnendruppelen voor het avondeten. “Malfoy heb je nu eindelijk iemand zover gekregen dat je niet eens meer hoeft lopen?” hoorde ik Harry’s stem sneren. Voorzichtig keek ik onder mijn wimpers door naar de donkerharige jongen met zijn ronde bril. Waarom lokte hij het telkens uit? Als hij Draco gewoon met rust liet had hij niet telkens dat gezeik. “Nee Potter, ik kan in tegenstelling tot jou een weddenschap van iemand winnen.” Zei Draco grijnzend terwijl hij zich van Blaise rug liet zakken, die zijn rug strekte vanwege Draco’s gewicht. Ik sloeg mijn vingers tegen mijn lippen en smoorde een grinnik, Draco leek helemaal niet zo zwaar, met zijn tengere postuur. Maar aan de blik op Blaise’ gezicht te zien was daar niks van waar. Blijkbaar had hij mijn klein grijns gezien want hij wierp me een vernietigende blik toe “Wat valt er te lachen, Griffiths? Eindelijk je tong gevonden?” sneerde de donkere jongen terwijl hij een valse grijns trok. Snel wendde ik mijn blik af en verborg mijn gezicht achter mijn blonde haren. Het was een vaste opmerking die Blaise vaak maakte, hij had me vaak genoeg bij mijn polsen gegrepen om me stil te laten staan zodat hij mijn mond kon ‘inspecteren’ zoals hij het noemde. Hij dacht namelijk dat ik geen tong had, zodat ik niet kon praten. Ik kon hem niet uitstaan, en begreep dus ook niet waarom Draco met hem om bleef gaan. Hij was vervelend en irritant, als dat niet hetzelfde was. Ik steunde met mijn kin in mijn handen en keek naar het tafelblad. Om me heen waren de andere leerlingen ook al verschenen. Alsof ik een enge ziekte had gingen ze ,zo ver als de bank dat toeliet, van me af zitten. Ik vond het best, maar ergens ook niet. Ik wilde gewoon even geaccepteerd worden voor wie ik was. Ik beet op mijn onderlip en keek op, naar de tafel van de afdeling van Gryffindor. Er schoot een hand de lucht in, die toebehoorde aan het sproetige gezicht met de vriendelijke bruine ogen en de vrolijke rode haren. Ron zwaaide even naar me, ik glimlachte klein en vriendelijk terug. Maar mijn ogen lachten niet mee, zoals ze nooit deden.