-15-

Twee sterken armen pakken me vanachter vast. Ik word door de twee sterken armen in een knuffel getrokken. Langzaam wiegt Zev, het moet hem wel zijn niemand heeft zulke sterken armen, heen en weer. De zachte sussende woordjes, die hij in mijn oor fluistert maken me rustig. Ze laten mijn adem weer wat regelmatiger worden. Langzaam, heel langzaam worden mijn oogleden steeds zwaarder en binnen no time is alles zwart. 

De gedachtes die door mijn Hoofd  tollen, hebben een plekje gekregen in mijn hoofd. De gebeurtenis met Liam, David die plots een deel uitmaakt van mijn leven en de toekomst van Liam. Hoe lang moet hij eigenlijk in het ziekenhuis blijven? En mag hij nog wel naar school? Waarom heb ik altijd zo veel vragen? Ik moet echt stoppen, ik maak mezelf gek. Eerst maar eens een lekker ontbijtje voor mezelf. 
Als ik de deken van me af sla zie ik dat ik nog steeds de kleren van gister aan heb. Gister was ik in Zev zijn armen in slaap gevallen. Snel trok ik mijn jeans uit en verwisselde die met een comfortabele jogging broek. Op mijn blote voeten loop ik de koude trap af. De geur van versgebakken broodjes dringt mijn neus binnen. Ik kan het wel even gebruiken, een goed ontbijt.  Mijn moeder en Zev zitten al samen te genieten van het ontbijt. Ik neem plaats op een van de stoelen en pak een broodje. De ongemakkelijke stilte en sfeer die er hangt is om te snijden. Na wat er gister is gebeurt heb ik eigenlijk nog met niemand gepraat. Ik had mijn moeder niet eens gezien. Mijn moeder is de eerste die de stilte doorbreekt en vraagt: 'Gaat het lieverd?' Met een bezorgde blik kijkt ze me aan. Ik kan simpel knikken. Erg veel behoefte om te praten heb ik niet. Niemand weet zich een houding aan te nemen en niemand weet iets te zeggen. Zev opent zijn mond voor een seconde maar sluit heb gelijk weer. Ik stop de aller laatste hap van mijn brood in mijn mond.  'Ik ga me even aankleden.' Zeg ik snel. En sprint de trap op naar boven. 

De warme douche stroomt over mijn blote, koude lichaam heen. Snel was ik mijn haren en stap onder de douche vandaan. Wat zal ik vandaag eens gaan doen?! Genieten van mijn laatste dag vakantie.  Net als ik de trap af wil lopen gaat het riedeltje van de telefoon. 'Ik neem wel op.' Schreeuw ik door het huis heen. Ik pak de telefoon en druk op het groene hoorntje. 'Hallo, met Liam.' Klinkt de stem van Liam aan de andere kant. 'Hey Liam. Met Med spreek je.' 'Hoi med! Kom je vanmiddag bij me langs? Ik mag misschien wel weer uit het ziekenhuis.' Zegt Liam. Hij klinkt opgelucht en blij. Misschien is het toch allemaal niet zo erg als dat ik mezelf inbeeld. 'Natuurlijk kom ik vanmiddag even langs.' Antwoordtijd hem. We nemen snel afscheid van elkaar en ik druk vervolgens op het rode hoorntje, om het gesprek te stoppen. Nog snel pakte ik een grijze beanie van mijn stoel, die dient al kleding kast en loop na beneden. In de keuken geef ik mijn moeder snel een kus. 'Ik ben bij Liam.' Deel ik haar mee. Pak mijn zwarte gympen en jas van de kapstok vandaan trek ze aan en verdwijn door de deur. 
De koude wind gaat bijna door mij jas heen. De rits van mij jas trek ik nog hoger op en zet mijn beanie recht op mij hoofd. Stevig stap ik door. Op naar Liam.