002

Jochem Winterwerp:



Thuis aangekomen loop ik meteen door naar de slaapkamer. Ik pak een trainingsbroek en trui uit mijn kast. Vervolgens loop ik door naar de badkamer waar ik al mijn natte kleding over de badrand leg en mijn droge kleding aan doe. Hinne is gewoon vader? Die zin blijft maar door mijn hoofd spoken. Wat heb ik gedaan ik heb mijn broertje in misschien wel een van de moeilijkste periodes van zijn leven alleen gelaten. Ik wil hem zo graag weer zien en mijn excuses aanbieden aan hem. Maar natuurlijk ook aan mijn moeder, Sara en de bandleden. Ik ben de slechtste broer ooit! In de woonkamer laat ik me op de bank ploffen. Wat doe ik hier eigenlijk nog? Ik moet gewoon naar mijn broertje toe hem vertel. Ik kijk op de klok. 9 uur dat betekend dat ik nog wel met de trein naar Hilversum kan gaan. Snel ren ik naar boven waar ik een weekendtas pak. Ik pak wat kleren uit de kast en smijt ze er in. Ook pak ik mijn toiletspullen die ik erin gooi. Mijn telefoon pak ik uit de oplader en mijn portemonee duw ik in mijn achterzak. Ik ren naar onder waar ik mijn jas van de kapstok trek en mijn schoenen aan doe. Mijn huissleutel pak ik nog even snel van het tafeltje waar ik ze altijd neer leg als ik binnen kom. Ik gooi de deur achter me dicht en loop richting het station. Gelukkig is het maar 2 straten verderop aangezien mijn trein over een kwartier vertrekt. Op het station aangekomen koop ik een kaartje om naar Hilversum te gaan. Om naar mijn broertje, moeder, schoonzus en neefje of nichtje te gaan. Wat hadden ze eigenlijk gekregen een zoon of een dochter? Dat had Ruby me helemaal niet verteld. Zal Hinne nog wel bij mama wonen? Misschien is hij wel bij Sara in Groningen gaan wonen. Achja ik waag het er op. Ik zie de geel blauwe trein al aankomen en stap in.

Stil sta ik voor mijn oude huis. Het huis waar mijn moeder woont en waarschijnlijk Hinne en Sara ook aangezien er een auto staat die ik niet ken. En ik weet dat dat de auto is die Hinn altijd al wilde hebben. Dat betekend dat hij zijn rijbewijs heeft gehaald. Langszaam maar wel zeker van mijn besluit loop ik richting de voordeur. Er zit nog een paar centimeter tussen mijn vinger en de bel. Oke het is tijd om dit te doen dit moet gewoon gebeuren. Ik druk op de bel en niet veel later wordt er open gedaan. Mijn moeder staat me met open mond aan te kijken. Ik zie dat haar ogen vochtig worden en trek haar in een knuffel. ‘Je verloren zoon is terug en het spijt hem’ mijn moeder kijkt me recht in mijn ogen aan ‘Jongen ik heb je gemist en je hebt me pijn gedaan en iet alleen mij maar ook je broer en Sara.’ ‘Ik kom het goed maken ik kom alles in halen is Hinne thuis?’ Net op dat moment hoor ik iemand van boven roepen ‘Mam wie is daar?’ ‘Hinne je broer is hier.’ Antwoord mijn moeder en niet veel later zie ik Hinne mijn broertje boven aan de trap staan. Tranen stromen alweer over mijn wangen. Hinne komt naar beneden gerend en we vallen in elkaars armen. ‘Hinne het spijt me zo erg ik hoorde van Ruby het hele verhaal ik ben zo’n grote lul ik had je nooit mogen laten vallen. Ik had je hele verhaal aan moeten luisteren en niet kwaad weg moeten lopen en nooit meer wat van me laten horen’ Ik voel Hinne knikken en en kijk op. ‘Het spijt mij dat ik de band aan de kant heb gezet om voor mijn gezin te zorgen. Kom we lopen naar de woonkamer het wordt koud hier’ Ik knik en loop Hinne achterna naar de woonkamer. Het eerste wat me opvalt als ik binnen kom is de box in de hoek van de woonkamer en al het speelgoed. Als ik goed kijk zie ik dat er een kindje in de box zit te spelen. Ik loop naar de box en kijk naar het kindje. ‘Mag ik hem vast houden?’ Hinne knikt en ik pak het jongetje uit de box. Het jongetje begint te lachen en met mijn haren te spelen. ‘Het is echt een mooi kindje Hinne. Hij lijkt op jou en ook een beetje op Sara.