Opdracht 1

Mijn hart bonsde in mijn keel. Het geluid, het geluid kwam steeds dichterbij. Krassende nagels langs de muren, kruipende insecten over de vloeren, verzuchtende stappen op de trap. Verstijfd staarde ik naar mijn kamerdeur, mijn deken in mijn handen geklemd. Het zweet stond me op de rug en op het voorhoofd. Het krakende geluid van de deur die openging; ik gilde.
De man die mijn kamer binnenstapte had een lange, zwarte jas aan met capuchon, die hij diep over zijn hoofd had getrokken. Ook droeg hij een muffe geur mee, de geur die je krijgt als je teveel natte jassen in een openbare ruimte hangt.
Mijn knokkels zagen wit, zo hard had ik de deken in mijn handen geklemd.
Dreigend kwam de man in de lange, zwarte jas met capuchon dichterbij. Ik wist hoeveel stappen het was van de deur naar mijn bed en telde zijn stappen onbewust in mijn hoofd.
1, 2, 3, 4.
OMG, hij stond nu bij mijn bed en plaatste zijn handen op de reling van de achterkant van mijn bed. Al zou ik nu heel graag de deken van me af gooien, opstaan en weg willen rennen, ik kon het niet. Ik was totaal verstijfd door angst. Weet je wat me het meest bang maakte? De onwetendheid. Ik wist totaal niet wat hij van me wilde.
De man bleef daar maar staan, met zijn handen op de reling van mijn bed. Ik kon zijn ogen dan wel niet zien, toch wist ik dat hij naar me staarde.
“W-w-wat w-w-wilt u-u v-v-van m-m-mij?” kreeg ik er met moeite uit en trok de deken tot onder mijn kin op.
Het bleef een hele tijd stil, ik hoorde de insecten ook niet meer. Ik hoorde de insecten al een hele tijd niet meer realiseerde ik me. Toen deed de man opeens zijn capuchon af en ik herkende hem meteen.
Even moest het me bezinken maar toen schreeuwde ik: “Tjezus, Marcus! Je liet me schrikken!” ik gooide het dichtstbijzijnde kussen naar zijn hoofd.
Marcus ontweek het kussen gemakkelijk door een stap opzij te zetten en grijnsde.
“Ik had je goed beet, hè?” hij kwam naast me op bed zitten.
Ik kwam onder de dekens vandaan en nestelde me tegen hem aan. “Ik had het moeten weten na vanmiddag,” ik legde mijn hoofd in mijn nek en trok een moeilijk gezicht. “Wat ben ik toch naïef!”
Afgelopen middag had ik een weddenschap verloren van mijn vrienden. Als ik zou winnen, mocht ik met één van hen een grap uithalen, en andersom.
“Ik ben echt stom,” mompelde ik en begroef mijn gezicht in Marcus’ hals.
Na een tijdje kwam ik weer overeind. “Hoe heb je die geluiden eigenlijk gemaakt?” vroeg ik.
Weer grijnsde Marcus. “Ik had wat hulp,” en op dat moment kwamen onze vrienden de hoek om.
“Tjezus, jongens!” mijn stem schoot een octaaf hoger.
Mijn beste vriendin, Tara, maakte zich los van de groep, pakte mijn handen vast en trok me omhoog. Daarna gaf ze me een dikke knuffel.
“Je had je gezicht moeten zien!” grijnsde ze en maakte zich weer los van me.
“Tjezus, jongens,” zei ik nog een keer en plofte weer neer op het bed. “Ik moet toegeven dat jullie me goed beet hadden,” ik liet me op m’n rug op het bed vallen en glimlachte. “Jullie hadden me echt goed te pakken.”
“Maaruh,” verbrak Tara grijnzend de stilte. “Gaan we nog naar de Mac of hoe zit dat?”
Ik kwam weer overeind. “Dat heb ik wel verdiend na deze avond, vind ik.”
De rest stemde ook in en ik stond samen met Marcus op en we liepen hand in hand mijn kamer uit.
Opeens lag ik weer in mijn bed, met de deken in mijn handen geklemd en de man in de zwarte jas met zijn handen op de reling van mijn bed voor me. Ik gilde zo hard ik kon en ademde zwaar.
Het was allemaal een hallucinatie geweest.