03.

Na een hele dag leren sta ik rond vijf uur bij de snackbar van Fred te wachten. Toen ik aankwam, kreeg ik meteen een warm onthaal en zette Fred uit gewoonte al direct een glas cola op het tafeltje waaraan Thomas en ik altijd zitten. Ik kijk op mijn horloge en zucht, ik ben weer eens veel te vroeg. 'Wacht je op je vriendje?' vraagt Fred, terwijl hij naar me toe loopt en aan de andere kant van het tafeltje gaat zitten. 'Nee,' antwoord ik lachend, 'ik wacht op Thomas.' Fred begint te grijnzen, 'dat zeg ik.' Ik rol met mijn ogen en begin een praatje over het weer en over Freds vrouw en kinderen. Op een gegeven moment zie ik Thomas onze kant op komen. 'Hey ouwe,' zegt hij terwijl hij een klap op Freds schouder geeft. 'En hallo Mirthe,' knipoogt hij naar mij. Ik glimlach en kijk toe hoe Fred gaat staan en zijn stoel afstaat aan Thomas. 'Twee keer een grote patat en een broodje hamburger?' vraagt hij vrolijk. Thomas en ik kijken elkaar aan en knikken, 'zoals altijd.' Als Fred weg is om ons eten te verzorgen, kijkt mijn beste vriend me lachend aan. 'Dit is lang geleden zeg,' verzucht hij, terwijl hij zomerjas uittrekt en over de stoelleuning hangt. Ik knik, 'dat kan je wel zeggen. Wel leuk dat we hier weer eens zitten samen! Fred miste ons al.' Thomas grijnst, 'we hebben het ook veel te druk met onze eigen leventjes, ik zie je veel te weinig!' Ik bloos, glimlach en breng het gesprek dan naar een ander onderwerp. Na een uurtje is onze patat op en staan we op om Fred gedag te zeggen. 'Doei vrienden, hopelijk blijven jullie niet nog eens zo lang weg!' Ik zwaai, 'bedankt voor het heerlijke eten!' Thomas lacht en zwaait ook, 'tot gauw!'

Terwijl we door het park lopen, op weg naar onze vaste hangplek, praat Thomas aan één stuk door over zijn opleiding. Ik luister lachend toe, hij maakt echt de meest absurde dingen mee in zijn studentenstad. 'En jij?' vraagt Thomas op een gegeven moment, 'jij nog rare dingen meegemaakt?' Ik schud mijn hoofd, 'mijn hele omgeving zit met het hoofd in de examens, dus ik ben blij dat ik er even een avondje tussenuit ben.' Thomas gaat op "ons" bankje aan de vijver zitten en trekt mij naast zich. 'Je bent gewoon blij om mij weer te zien!' roept hij grijnzend uit. Ik lach en probeer niet te blozen, 'dat vooral natuurlijk.' Thomas glimlacht en al snel zitten we hele uren te kletsen op "ons" favoriete plekje. Als het donker begint te worden, grijpt Thomas plotseling mijn hand. Mijn hart maakt een sprongetje, maar om dat te verbergen kijk ik mijn vriend vragend aan. 'Het wordt donker,' fluistert hij. Hij kijkt me grijnzend aan en beweegt zijn hoofd dan naar de vijver. Ik volg zijn gebaar en weet dan eindelijk wat hij probeert te zeggen. 'Tuurlijk!' fluister ik, 'de zwanen!' Elke avond als ik hier met Thomas zat, bleven we net zo lang zitten tot het donker werd en er twee zwanen de vijver in kwamen zwemmen. Vooral in de winter zaten we hier vaak. Dan namen we een dekentje en een doos chocolade mee en gingen dan net zo lang naar de prachtige vogels kijken totdat we moe werden. En elke avond had ik weer dat kleine sprankje hoop dat er díe avond misschien wel iets tussen ons zou gebeuren. Tot die ene avond dat ik opzij keek en besloot de hoop voor altijd op te geven. De hoop was toen weg, en terecht, maar de vlinders helaas niet... Ik zucht en kijk opzij naar Thomas' gezicht. Zo te zien is hij ook diep in gedachten verzonken... Zijn hand ligt nog steeds op de mijne en even fantaseer ik erover hoe het zou zijn als Thomas mijn vriendje was. Ik glimlach, maar probeer snel ergens anders aan te denken. Weer kijk ik opzij, Thomas dit keer ook. Hij glimlacht en als ik zie hoe zijn ogen een beetje tranen, smelt mijn hart weer vanouds. Zachtjes knijpt Thomas in mijn hand. 'Ik vind die zwanen elke keer weer fantastisch!' Ik knik en voel ondertussen hoe mijn hand bezweet raakt. Misschien moet ik het hem gewoon een keer vertellen... wat ik voor hem voel. Nu houd ik alleen maar dingen geheim voor mijn beste vriend, en dat maakt het er niet eerlijker op. Ik haal diep adem en haal mijn hand onder die van Thomas vandaan. 'Thomas?' begin ik, terwijl ik voel hoe mijn hart begint te kloppen in mijn keel. Thomas kijkt me vragend aan en zijn veel te knappe gezicht maakt me weer vreselijk aan het twijfelen. Ik aarzel, 'eh... nou, ik...' Ik slik en zucht, 'ik begin het al wat frisser te krijgen.'