-14-

'Het spijt me medley. Het is wel heel veel informatie in een keer.' Nog verbijsterd van wat Karen net zei, probeer ik haar nieuwe zin alweer een plekje in mijn hoofd te geven. Alweer heb ik zoveel vragen. Zoveel vragen zonder antwoord. 'Wat gaat er nu precies met Liam gebeuren.' De eerste en de meest belangrijke vraag. 'Liam zal voor een tijdje in het ziekenhuis moeten blijven. Hij zal een paar keer worden geopereerd en zal hier ook moeten herstellen.' Geeft Karen als antwoord op mijn vraag. Oké, één vraag helder. Nu zijn er nog duizend andere vragen die door mijn hoort tollen, maar die vragen stel ik later wel. Nu eerst Liam! Met de vele informatie die ik van Karen heb gekregen loop ik terug. Liam zit nog altijd te kleuren aan zijn tekening. Inmiddels zijn er wat vormen ontstaan in zijn tekening, je kan goed zien dat hij zich zelf in een ziekenhuis bed heeft getekend.

De uren vliegen voorbij. Ik heb al verschillende spelletjes, zoals ganzenbord, wie is het en een kaartspelletjes, met Liam gespeeld. David heeft inmiddels al kennis gemaakt met Liam. Ze leken het goed met elkaar te kunnen vinden. David is zo'n tien minuten geleden naar huis gegaan.Hij moet vanavond de dierentuin, waar hij werk, afsluiten. 'Misschien is het beter als je naar huis gaat, med. Het is al tegen zessen.' Zegt Karen. De teleurstelling is duidelijk te zien bij Liam. Zijn vrolijke glimlach verdwijnt in een seconden. We hebben een super gezellige middag gehad. Zin omnaait
Huis te gaan heb ik echt niet. In een slakken tempo sta ik op. Geef Liam een dikke laatste knuffel en loop dan naar Karen.

In de auto, richting mijn huis, hebben Karen en ik tot nu toe geen woord gewisseld. We weten beiden niks te zeggen. Liam ligt in het ziekenhuis en moet voortaan elke dag medicijnen slikken en prikken. Iets dat is verschrikkelijk vind. Hij is wel de allerlaatste op deze wereld die dit verdiend. De auto rent langzaam af, Karen stopt precies voor mijn huis. 'Bedank Karen, voor het thuisbrengen.' 'Graag gedaan medley, het komt wel goed met Liam. Maak je maar niet al te veel zorgen.' Hoe kan ze dit zeggen?! Haar eigenzoon ligt in het ziekenhuis. Ze zegt het waarschijnlijk alleen maat om mij rustig te maken. 'Je komt toch wel nog oppassen?!' Vraagt Karen. 'Of course ! Ik kan Liam toch niet missen.' Zeg ik vol vertrouwen. De straat verlichting knippert en gaat langzaam aan. Ik kijk nog een keer achter om. De leuke dag die ik vandaag heb gehad is verandert in een soort hell. Waarom moet dit Liam over komen?! Hij is een engel op aarde. Ik kan hem toch echt niet missen. Van binnen hoor ik eindelijk gestommel komen. Inmiddels sta ik al zo'n 5 minuten te wachten. De deur gaat in een langzaam tempo open. Voor ik kan ziek wie de deur eigenlijk open heeft gedaan, gaan twee sterken armen rond me heen. De sterke armen van Zev voelde nu wel even wel vertrouwd. Zou mijn familie al weten wat er aan de hand is? 'Het komt vast goed Med. Liam is een sterk jongetje.' Zegt Zev opeens. Ze weten het dus. 'Bedankt Zev.' De eerste snikken verlaten mijn mond. Pas nu besef ik nu pas. Liam is eigenlijk gewoon dood ziek. Als hij een keer zijn pillen of prikken vergeet is hij er misschien niet meer. De tranen branden verschrikkelijk achter mijn ogen. Lang zou ik het niet meer houden. Ik dus Zev hard aan de kant en sprint de trap op naar mijn kamer. De deur smijt ik achter me dicht en laat me op mijn bed vallen. De tranen stromen als watervallen over mijn wangen. Mijn gesnik word harden en hoor niet eens dat er iemand mijn kamer inkomt.