Hoofdstuk 17

'Dit is het veld waar miss Valissa haar laatste overwinning behaalde.' We zaten rond het vuur. Iedereen leek blij dat we uit de grotten waren.
'Ze versloeg hier de legers van haar zus en nam de troon.' Liam zat halemaal in zijn verhaal 'Het was een ware slachting.'
'Ja, dat konden we zien vandaag.' Ron lag op zijn rug in het gras. We waren vandaag allemaal veilig over het veld gekomen. het was van boven af goed te zien geweest dat dit een zware veldslag was. Afgebrande huikarren, speren die half uit de grond staken en de druk van angst. Gelukkig was het gras te hoog geweest voor alle andere verschrikkelijke dingen die er zeker lagen. We zatn aan de voet van de bergen die aan de andere kant van het veld weer verder gegaan waren. We waren echt dichtbij het kasteel van Valissa. Hij was nu niet te zien door de berg waar wij onder zaten, maar we hadden hem ongeveer de hele dag gezien.
'Nog twee dagen ongeveer, dan zijn we er.' Liam legde zijn kop op zijn poten en keek in het vuur. Zijn ogen vielen langzaam dicht. Ik stond op en ging naast Ron zitten. Hij had een van de dagboeken van Sophie in zijn handen.
'Ik kan er niet aan beginnen Alice.' hij keek me niet aan. 'het is te persoonlijk en wie weet wat ik er in tegenkom?'
'Waar ben je bang voor?'
Hij gaf geen antwoord. Ik dwong hem me aan te kijken. 'Waar ben je bang voor?'
Hij keek naar beneden 'Voor alles. Haar geheimen, haar gedachtes, haar...gevoelens..'
Ik glimlachte en pakte het boek uit zijn handen. Ik sloeg het open op de eerste bladzijde.
'Dit ben ik. En niemand kent mij echt.' las ik voor Dat was alles op de eerst bladzijde, dus ik sloeg hem om en ging verder. Langzaam ontspanden we ons toen we verder kwamen in het dagboek. Ze kon echt heel grappig schrijven, maar net zo goed serieus zijn. De avond erna gingen we verder. We waren nog niets tegen gekomen wat ergens op sloeg bij het raades, maar het was goed voor Ron om dit te lezen. De derde avond hadden we geen kans om verder te lezen. We liepen lang door. We waren vlak bij het kasteel en we moesten een goed onderkomen zoeken om te verblijven voor een aantal dagen. We kwamen uit bij een grot. Natuurlijk. Alweer. Hij was goed beschut door bomen en struiken en je had een mooi uitzicht op het kasteel. Binnen een ur zou je er kunnen zijn schatte ik in.
'Nu komt het aan op tactiek.' zei Liam
She Wolf en alle generaals enzo die mee waren zaten te overleggen. Wij wachtten gespannen af tot ze een besluit namen. die kwam rond middennacht.
'We nemen een week voor onze voorbereidingen. Langer zou gevaarlijk worden en korter is niet mogelijk. We weten hoe het kasteel er van binnen uit ziet door oude kaarten. De verdere tactiek zullen we later uit leggen. Ga nu allemaal slapen. Morgen beginnen we vroeg.' hierbij draaide She Wolf zich om en liep weg. Ze zag er moe uit. Ik liep achter haar aan.
'She Wolf. Gaat het wel met U?'
Ze glimlachte half 'Jawel hoor. Er is helaas genoeg om me zorgen over te maken.'
Ik knikte. 'U zou eens een tijdje rust moeten krijgen.'
'Ik krijg rust zodra Valissa niet meer aan de macht is.' ze zei het verbitterd. 'Ga slapen Alice. Er staat veel te gebeuren.' Ik draaide me om. Ik wou niets liever dan slapen.
'Oh.. Alice. Ik wil niet dat jij mee vecht.'
Ik bleef even staan en liep toen door. Ik keek naar het kasteel. Dit was toch ook mijn gevecht?