Hoofdstuk 24

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V


Geïrriteerd zat ik de tijd in de les uit. Verscheidene propjes schoten vanuit achter in het lokaal naar het hoofd van onze leraar. Heel vervelend als je probeerde op te letten. Na de les grabbelde ik mijn spullen bij elkaar, eindelijk zat de dag erop. Ik had eigenlijk geen idee hoe laat het was, vast een uur of vier dacht ik. Ik stopte mijn spullen in mijn tas en sloeg deze voor de laatste keer over mijn schouder. Ik liep het lokaal uit en liet mijn gedachten even snel gaan, af en toe had ik dat nodig. Mijn gedachten moest ik een plek kunnen geven, en de enige manier was door ze van tijd tot tijd even te laten gaan. Ik trok mijn tas goed en keek om me heen door de prachtige gangen. Ik dacht aan het boek,het was een boek voor Dreuzels maar dat kon me niks schelen, in mijn tas en trok deze naar me toe. Ik haalde het uit mijn tas en keek om me heen, de gangen waren rustig. Ik kon heus wel even lezen terwijl ik liep. Ik sloeg het boek open op de plek waar ik gebleven was en liet mijn vinger over de regel glijden.
De auto’s stonden vreemd geparkeerd, als een soort waaier om de poort heen. Dat er iets aan de hand was, werd me snel duidelijk toen ik uit mijn auto stapte en naar de poort liep. Ik zag huilende mensen en tientallen mannen in uniform. De mannen, die ik herkende als douaniers, liepen en renden met pistolen in hun hand. Overal hoorde ik geschreeuw en zag ik bange blikken.
Wat is hier aan de hand?
Aan de poort wenkte ik een aantal keer naar de douaniers totdat een van hen naar me toe-
Verder kwam ik niet want ik werd ruw onderbroken door de lage stem van Blaise. "“Hé Blondie! Uitkijken of ik loop je omver!” brulde hij. Zijn stem klonk al dichtbij en ik wilde net een stap opzij doen toen hij met een doffe plof tegen me aan knalde. Ik viel voorover op mijn knieën en schaafde mijn handen open aan het stenen oppervlak van de vloer. Mijn boek was uit mijn handen geschoten en lag een meter voor me op de bladzijde waar ik gebleven was naar het plafond te staren. Er schoot een prikkend gevoel door mijn handen door het gruis en de steentjes die in de wondjes schoten. Snel krabbelde ik overeind en probeerde mijn handen schoon te vegen. Zonder succes, het deed alleen maar meer pijn. En de prikkels werden erger. Ik keek de donkere jongen voor me niet aan, maar zag wel dat er iemand bij hem was. Fijn, dat kon ik er nog wel bij gebruiken, iemand anders die me uit begon te lachen. Ik zette voorzichtig een paar stappen achteruit, richting mijn boek. Ik keek niet op, maar toen ik mijn boek wilde pakken was een bleke hand me al voor. Dit keer keek ik wel op, recht in de stormgrijze ogen van, zoals ik hem noemde, mijn witblonde stalker. Ik slikte even, nog steeds begreep ik niet wat hij van me wilde. Ik was toch helemaal niks in vergelijking met al die anderen die hier op school rondliepen? Toch?