Hoofdstuk 23

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V

Sommige Slytherin’s begonnen verwensingen te mompelen, binnensmonds. Ik daar in tegen vond het allemaal wel best, Harry had duidelijk zijn best gedaan en ik vond dat als je je best gedaan had je wel wat verdiende. Tot op zekere hoogte natuurlijk. Ik pakte mijn spullen in en sloeg mijn tas over mijn schouder, ik wilde het lokaal uitlopen toen er een hand op mijn schouder werd gelegd. Ik verstarde onder de aanraking, want ik wist dondersgoed aan wie die hand toebehoorde. “Dat hij te lang gekookt heeft was mijn schuld. Sorry” zei hij. Ik beet op mijn onderlip en haalde toen mijn schouders op, als teken dat het me niet veel uitmaakte. We hadden ons best gedaan, dat was eigenlijk het enige doel van deze les; Je best doen. Ik liep verder en voelde hoe zijn hand van mijn schouder gleed. Ik haalde mijn rooster nogmaals uit mijn zak en liet mijn vinger over mijn eigen krullerige handschrift glijden. Een opgeluchte uitdrukking verscheen op mijn gezicht. Ik had een tussenuur en daarna nog een lesuur Geschiedenis van de Toverkunst. Daarna was ik klaar voor de maandag, gelukkig. Vrolijker dan ik vanmorgen was opgestaan begon ik mijn weg naar de bibliotheek. Ik had behoefte aan rust en een goed boek. Eenmaal bij de grote deuren van de bieb aangekomen begroette ik madame Romella met een vriendelijke hoofdknik. Ze had nooit bezwaar tegen mij gehad, ik praatte niet dus veroorzaakte geen onrust. Ik keek om me heen terwijl ik mijn vingers langs de stoffige kaften van de boeken liet gaan. Ik krabde even achter mijn oor en haalde het elastiekje uit mijn blonde haren, zodat ze weer golvend en zacht over mijn schouders vielen. Mijn opa had me er al zo vaak op gewezen dat het niet handig was, dat lange haar. Telkens weer stuurde hij me naar de kapper om mijn haar op schouderlengte te laten knippen, telkens weer kwam ik terug met een kapsel waar alleen de dode punten vanaf geknipt waren. Mijn haar hing ergens halverwege mijn rug, ik vond het niet storend. Zo kon ik me achter mijn haren verbergen als ik geen zin had in stomme grapjes. Ik kwam aan bij mijn favoriete sectie in de bibliotheek. Literatuur, ik hield van de prachtige zinnen op gekreukeld perkament. Het liet me wegdromen, naar een andere wereld. Voorzichtig liet ik mijn blauwe ogen langs de titels gaan en had uiteindelijk mijn lievelingsboek weer gevonden. Bij de literatuur sectie kwam bijna nooit iemand. De boeken waren te saai, te moeilijk, te dik, té dit, té dat. Ik vond het vervelend hoe mensen over Literatuur praatte, maar wie was ik om daarover te waken? Ik liep naar madame Romella en schoof het boek op haar balie. Met een simpele stempel op een kaartje, dat ze tussen de kaft van het boek schoof, was het boek voor 3 weken van mij. Waarschijnlijk kwam ik hem over een paar dagen alweer terugbrengen. Ik schonk madame Romella nog een geforceerde vriendelijke glimlach en liep toen de bibliotheek uit, om door de gangen te struinen en uiteindelijk buiten uit te komen. Ik plofte neer onder de grote eik op de open plek, trok mijn knieën op en sloeg het boek in mijn schoot open. Eindelijk rust, tenminste .. Dat hoopte ik.