006.

Ik twijfel, moet ik het Loena nog vertellen? Ik vind het oneerlijk dat iedereen zo raar tegen haar doet, ze verdient het.
Ik zucht en kijk naar het meisje met het wit-blonde haar. Ze staart dromerig voor zich uit.
Na een tijdje denken, sta ik op en loop ik naar haar toe.
"Hoi Loena, kan je even mee komen?"
Het meisje kijkt me aan.
"Maar natuurlijk."
Ze staat op en loopt achter me aan. Ik loop naar buiten, naar het meer. Ik weet dat niemand me zal kunnen afluisteren, omdat het lunchtijd is en iedereen in de grote zaal zit, maar toch voel ik me veiliger als ik hier ben.
"Ik moet je iets vertellen, iets wat ik nog helemaal niemand verteld heb, en ook niemand ga vertellen.
Ik voel me namelijk heel raar de laatste tijd. Ik ben misselijk, mijn hoofd voelt leeg aan en ik weet maar niet waar het vandaan komt. Er zijn plekken in mijn geheugen die helemaal wegvallen. Het is net alsof ik geheimen heb voor mezelf, en dat is heel vervelend. Ik kan me steeds minder goed concentreren en word snel moe. Alsof ik complete nachten niet slaap. Pas was ik in de meisjes wc, daar zat een geest, die deed heel onaardig tegen me. En zei dat ik er vaker kwam, maar ik was er nog nooit geweest. En ze had het over mijn dagboek. Ik werd er een beetje bang van. Niemand lijkt iets door te hebben, behalve Hermelien. Maar ik wil het Hermelien niet vertellen. Ik ben bang, bang dat ze me raar vind. Maar ik kan er niet meer tegen. Het is misschien raar dat ik dit juist aan jou vertel, maar ik wil dat je weet dat ik je niet raar vind. Dat ik het dom vind dat iedereen je zo uitlacht enzo. Ze kennen je eigenlijk niet eens! En ergens voelde ik dat jij het zou begrijpen. Vertel me alsjeblieft wat ik moet doen..."
"Rustig blijven, wacht het eerst een tijdje af en ga anders terug naar de geest. Vraag door"
Het meisje voor me, met haar dromerige blik die totaal van de wereld lijkt te zijn, is stiekem misschien nog helemaal niet zo raar en stom als iedereen denkt...