007 Katie Jane Adams

“Wow, het is hier echt zo cool!” zeg ik blij, als we in een rode dubbeldekker bus op de tweede verdieping zitten, je weet wel, zo’n echte Engelse bus. “Ja! En we zijn er pas een halfuurtje! Hoe leuk moeten de volgende dagen wel niet worden?” zegt Faye even enthousiast. “Can I sit here?” vraagt een man aan ons, en hij wijst naar de stoel waar onze koffers op staan. “Wat zegt hij?” vraag ik aan Faye. “Ik heb geen idee.. Even kijken in dat boekje hoor.” zegt ze, en ze pakt het boekje erbij. “Kan… Ik.. Zit… Hier.. Ik denk dat hij vraagt kan ik hier zitten?” zegt Faye. Ik kijk de man aan, die daar nog steeds wacht op antwoord. “Yes.” zeg ik, omdat ik niet weet hoe je zo’n hele zin moet zeggen. We pakken onze koffers van de stoel af, en de man gaat dankbaar zitten. “Jullie kunnen niet heel goed Engels hé?” vraagt de man ineens in het Nederlands. “U spreekt Nederlands?” vraagt Faye verbaasd. De man knikt. “Ja, maar ik vond het wel grappig hoe jullie die zin probeerde op te zoeken.” Ik kijk blozend naar de grond, dit is echt akward. “Wat doen jullie eigenlijk in Londen als jullie geen Engels kunnen?” vraagt de man. “We hebben een Meet & Greet met One Direction gewonnen.” mompel ik. “One Direction? Nog nooit van gehoord, wat is het?” “Vijf zingende jongens die slechte muziek hebben.” zegt Faye. “Waarom ga je dan naar een Meet & Greet?” “We hebben kaartjes ervoor gewonnen, en de kaartjes kan je niet weggeven.” leg ik uit. “Nou, veel succes hé! Ik moet er hier uit.” “Dank u wel, doei!” zeggen Faye en ik tegelijk, voor de man wegloopt. “Dat was raar.” zegt Faye. Ik knik. “Waar moeten we uitstappen?” “De volgende halte volgens mij.” Dat duurt dus niet meer zo lang, gelukkig. Ik ben echt moe van de – maar – een uur durende vliegtuigreis. “Zullen we straks eerst het hotel verkennen, en uitrusten?” vraagt Faye, alsof ze mijn gedachten kan lezen. “Is goed, ik ben toch moe. We kunnen morgen Londen gaan verkennen met zo’n sightseeingtour? En dan de dag daarna shoppen?” stel ik voor. “Sounds good.” zegt Faye. “Misschien moeten we ook wat Engels uit dat boekje van jou gaan leren, anders kunnen we nergens praten met mensen, of iets vragen.” “Goed idee, dat van net was echt raar, we wisten niet eens zo’n makkelijke zin!” Ik leg m’n hoofd tegen het raam, als ik in de verte een groot gebouw zie, wat ik herken van de foto’s die we opgestuurd hadden gekregen. Dat moet het hotel zijn. Ik druk op de stopknop, zoals je die in elke bus hebt. Even later stopt de bus, en stappen we uit. Nu lijkt het gebouw nog groter, en mooier. We lopen naar binnen, en we gaan naar de balie. “Can I help you?” vraagt de vrouw achter de balie. Oké, gewoon wat antwoorden. Ik geef haar de papieren die we hadden gekregen, het zal vast wel goed zijn. “Two persons? One room?” “Yes.” “Here are the keys, If you need something, you can call with the phone in your room or you can come to the reception. Have a nice time in our hotel.” ratelt de vrouw, en ik pak de sleutels van haar aan, en kijk welke kamer we hebben. 222. “Faye, ik heb de sleutels.” zeg ik. We gaan met de lift naar de tweede verdieping, en zoeken kamer nummer 222 op. Ik doe de sleutel in het slot, en doe de deur open. “Wow.” zeg ik als ik de kamer zie. Het is bijna een heel appartement, en dat voor een paar dagen! Ik sleep m’n koffers mee naar binnen, en zet ze in de slaapkamer. Ik plof neer op het bed, en val in slaap, zo moe ben ik.