Hoofdstuk 19

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V

De hele les lang had ik last van Blaise die achter me zat en propjes tegen mijn achterhoofd gooide. Ik vertrok mijn mond tot een streep en balde mijn vrije hand tot een vuist. Hij had me nooit echt gemogen, in het begin had hij nog een klein beetje geprobéérd om vriendelijk tegen me te zijn, maar al snel heeft hij dat laten varen om daarna over te gaan naar kinderachtige geintjes. Ik schrok op van mijn gedachten toen ik achter me een bonk hoorde en keek even voorzichtig over mijn schouder, Blaise was van zijn stoel gevallen en lag met een beduusde blik naar Draco te kijken, waarschijnlijk had hij hem van zijn stoel geduwd. Ik kon hem geen ongelijk geven, zou ik ook gedaan hebben. “Wat is hier aan de hand?” klonk de ijzige, monotone stem van mijn afdelingshoofd. “Sorry professor, Blaise had te weinig geslapen en ik zorgde er voor dat hij wakker bleef. Hij schrok geloof ik een beetje.” Zei mijn witblonde stalker onschuldig. Ik legde mijn veer naast het stuk perkament en vouwde mijn handen voor me op tafel. “Nou als meneer Zabini nu dan weer gaat zitten, kan ik doorgaan met mijn les.” Prevelde Snape terwijl hij zich weer met een snelle draai omdraaide naar het bord en dingen op het bord begon te krassen. Achter me gooide Blaise een scheldwoord naar Draco’s hoofd. Ik hield niet van schelden, ik kon er niet tegen. “Krijg je er van als je propjes gooit naar het hoofd van mijn toekomstige vriendin.” Mompelde hij terug. Er trok een huivering langs mijn ruggengraat, hadden ze niet door dat ik ook nog oren had en gewoon mee kon luisteren? Ik voelde me ineens nog minder op mijn gemak in het bedompte lokaal en was blij toen de verlossende woorden Snape’s mond verlieten; “Jullie kunnen gaan”. Snel propte ik alles in mijn tas en sloeg deze over mijn schouder, om het lokaal uit te benen. Snel haalde ik het papiertje uit de zak van mijn gewaad en liet mijn blauwe ogen over de regels glijden. Ik tikte de les aan en propte het papiertje weer weg. Toverdranken, van een nieuwe leraar die hier klaarblijkelijk al eens eerder les had gegeven. Ik kende hem niet en ik had in mijn hoofd moeten grinniken toen ik zijn naam hoorde. Horace Slughorn. De arme man, met zo’n naam was je leven toch een ramp? Het maakte mij eigenlijk niet uit, toen ik hem de vorige dag had gezien tussen alle andere leraren had hij me een vriendelijke man geleken. Veel beter dan Snape in ieder geval. Ik liep het lokaal binnen en liet me op een stoel ploffen. Het was toch te gek voor woorden dat de dag nog niet eens goed en wel begonnen was en dat ik nu al doodop was? Of lag dat aan mij? Ik had geen idee en wilde het ook niet weten ook. Door de deur van het lokaal kwam Hermione binnen gesneld. Ze kwam met een kleine glimlach op me af “Hé Scarlett, alles goed?” vroeg ze voorzichtig. Ik knikte van wel en trok een wenkbrauw op “Ook alles oké met mij, zal ik bij je komen zitten?” vroeg ze vriendelijk. Ik schudde mijn hoofd met een kleine glimlach, iedere les die we samen hadden vroeg ze het opnieuw. Maar ik wees haar aanbod altijd af, ik hield van mijn rust.