11. Match Day

Vandaag was het vrijdag. Vandaag was de wiskunde Olympiade. Samen met Ali, Eleanor en Danielle zat ik in het lokaal. Ik had de hele week geen woord meer met Harry uitgewisseld. Af en toe ving ik zijn blik, zijn ogen stonden vol pijn, maar er was ook een sprankje hoop te zien. Ik had mijn blik dan altijd afgewend, omdat ik nog steeds vond dat dit Louis' verantwoordelijkheid was.
Onze tegenstanders zaten aan de andere tafel. We zouden zo een opdracht krijgen waar we binnen een uur een oplossing voor zouden moeten bedenken. Degene met het meest originele plan zou winnen. Eigenlijk was het dus heel simpel. Er waren wat leraren van zone school en de school van de tegenstanders en een professionele jury, die onze opdracht zou nakijken. 'When you hear the bell ring, you can start,' legde de man uit. De opdracht lag voor ons, we hoefden het blaadje alleen nog maar om te draaien. De juryvoorzitter luidde de bel en snel draaide we het blaadje om. Onze opdracht was om een parkeerplaats voor een supermarkt te ontwerpen. We moesten rekening houden met ruimte, aantal auto, geld en het moest ook nog een beetje origineel zijn. Meteen hadden we allemaal ideeën en na kort overleg gingen we allemaal aan de slag.

'We won!' gilde Eleanor voor de zoveelste keer. Ze had al drie jaar op rij verloren, en de ontlading was voor haar nu dus heel groot. 'Come with us. We're gonna watch the soccer game,' zei Eleanor. Danielle lachte. 'She has a secret crush for Louis.' 'Not Louis,' zuchtte ik zachtjes. 'He's a creep, El. He forced me to end my friendship with Harry,' zei ik. 'I know. It's just a crush. I know we could never date,' zei ze. 'So, are you coming with us?' vroeg Eleanor nog een keer. Ik beet op mijn lip en knikte toen toch maar. Ik liep achter de drie meiden aan naar het voetbalveld, waar een vrolijke sfeer hing. Cheerleaders waren het publiek aan het oppeppen terwijl de jongens zich aan het warmlopen waren. We zochten een plekje op de tribune en ik zat tussen Eleanor en Ali in. Ik keek hoe de jongens hun trainingspakken uittrokken en hun posities in het vel innamen. Harry liep naar de scheidsrechter toe en nam als captain het besluit dat de tegenstander eerst mocht aftrappen. Harry nam zijn plek in als rechtsbuiten en de tegenstanders trapten af. Meteen gaf ons team druk en al snel hadden ze de bal veroverd. Harry kreeg de bal naar zich toegespeeld. Hij nam hem in een vloeiende beweging aan en begon naar voren te rennen. Hij speelde zijn tegenstander gemakkelijk uit, gaf vervolgens een voorzet die Louis maar net naast kopte. Meteen stelden ze zich weer op om de aanval van de tegenstanders weer te kunnen onderscheppen. Toch kwam onze school al vrij snel op een 1-0 voorsprong. Een eruptie van geluid steeg op. Eleanor naast me was gaan staan en stond te gillen. Louis had gescoord, vandaar. Ze ging gelukkig weer snel zitten en we volgden de wedstrijd. Ze waren op zoek naar een tweede treffer, en kregen kans na kans. Een enkele keer kreeg de tegenstander een kans op een uitbraak, maar onze keeper bracht twee keer redding. Vlak voor rust wist de tegenstander een counter toch te benutten en werd het 2-2. Een paar minuten later floot de scheidsrechter voor de rust. De spelers verdwenen naar binnen en de cheerleaders hielden het publiek enthousiast. Ik zakte iets achterover in mijn stoel. 'Harry isn't himself today. He can do so much better,' zei Eleanor. 'I bet it has something to do with you, Olivia,' zei ze en ze keek me aan. Ik haalde mijn schouders op. 'It's Louis fault. Not mine,' zei ik koppig terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. 'I know, but does Harry know?' vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. 'I couldn't care less,' loog ik. 'Olivia, you're a terrible liar. We could see it from the first time that you really like Harry,' zei ze en Danielle en Ali knikten instemmend. 'You have to talk to him, go,' zei ze en ze gaf me een zet. 'Now?' vroeg ik verbaasd terwijl ik toch opstond. 'Yeah, maybe we gonna be the star in the second half. Now go,' zei ze. Ik zuchtte zachtjes, maar liep toch de tribune af naar binnen toe. Ik vroeg me af of het voor Harry ook zo duidelijk was dat ik hem leuk vond. Ik liep de school in en ging op weg naar de kleedkamers. Hoe moest ik nu alleen met Harry praten, zonder dat de anderen het zouden merken. De deur ging open en het team kwam naar buiten. Ik stond midden in de gang en kon me niet meer verstoppen. Ik zag Louis even naar me kijken hij liep toen naar me toe. 'Harry's still inside. Second half starts in a couple of minutes. Go talk to him,' zei hij voor hij langs me afliep, gevolgd door de rest van het team. Ik keek hem nog even na en duwde toen voorzichtig de deur van de kleedkamer open. 'Harry?' mijn stem klonk zacht, onzeker, iets waar ik me meteen aan ergerde. 'Olivia?' Er klonk hoop in Harry's stem. Ik duwde de deur helemaal open en liep naar binnen toe. Harry zat op de bank, met zijn shirt in zijn handen. Zweetparels druppelde over zijn voorhoofd. 'How are you?' vroeg ik voorzichtig terwijl ik naast hem plaats nam op de bank. Hij haalde zijn schouders op. 'I miss you, Olivia. I really do,' zei hij en hij keek me aan. Ik bloosde en wendde mijn blik af. 'I missed you to, Harry,' zei ik toen en ik bracht mijn hoofd weer omhoog zodat ik hem aan kon kijken. Hij pakte voorzichtig mijn hand vast. Ik keek naar onze verstrengelde vingers. 'I like you,' verbrak Harry de stilte. Ik keek hem weer aan en slikte. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik beet op mijn lip wendde mijn blik weer af. Harry liet mijn hand weer los en stond op. Een pijn nestelde zich in mijn borstkas. Mijn stilte was zijn antwoord geweest. 'I have a game to play,' zei hij emotieloos. Daarna draaide hij zich om en liep de kleedkamer uit. 'Wait,' riep ik. Ik stond op en rende achter hem aan. Harry had zich omgedraaid en zijn ogen stonden opnieuw hoopvol. 'Good luck, Harry,' zei ik zachtjes na een te lange stilte. Ik kon het hem gewoon niet zeggen. 'I'm sorry,' fluisterde ik nog terwijl de tranen in mijn ogen stonden. Ik keek hem aan en beet op mijn lip om de tranen tegen te houden. Ik bleef hem maar teleurstellen. Harry keek me aan en draaide zich toen om. Het geluid van zijn noppen op de vloer was het enige wat je hoorde. Toen hij uit het zicht was verdwenen liepen de tranen over mijn wangen. Ik trok mijn mauw over mijn hand en veegde ze weg. Dit zorgde voor een zwarte vlek in mijn witte t-shirt. Ik had geen zin meer om naar de wedstrijd te kijken, dus besloot ik naar het muzieklokaal te gaan. Ik sloot de deur zachtjes achter me en nam plaats op de pianokruk. Op de achtergrond hoorde ik het geluid van het publiek. Ik keek uit het raam en zag het voetbalveld. De stand was nog steeds 1-1. Harry zou zeker alleen maar slechter zijn gaan spelen. Wat zou Louis doen. Zou hij me slaan, me vernederen voor heel de school? Ik zag het Louis allemaal nog doen. Ik schudde de gedachte van me af en legde mijn vingers op de toetsen. Als vanzelf vonden mijn vingers de juiste toetsen en klonk de muziek door de ruimte. Toen mijn spel naar de achtergrond verdween door het gegil van het voetbalveld, keek ik op. De score was in 2-1 verandert. Meteen vroeg ik me af wie er gescoord zou hebben. Zou Harry het hebben gedaan? Ik haalde mijn vingers van de toetsen en zuchtte diep. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik was het allemaal kwijt. Waarom was alles zo mogelijk. Waarom kon je niet gewoon met iedereen vrienden zijn. Waarom had je verschillende groepen die nooit met elkaar om zouden gaan? Het was niet eerlijk. De tranen stroomden opnieuw over mijn wangen en ik begon weer te spelen. Ik weet niet hoe lang ik bezig was, maar ik stopte toen er iemand naast me kwam zitten. Het was Harry. Zijn haren waren nog nat van het douchen, maar hij rook heerlijk. 'Hey,' glimlachte hij. Ik keek hem aan en Harry veegde voorzichtig wat tranen van mijn wangen. 'Did you win?' vroeg ik. Hij knikte. 'I scored the winning goal, because of you,' zei hij. 'What?' vroeg ik verbaasd. 'I know you like me too, but you're afraid to say it. It doesn't matter. I'll wait for you Olivia. You're to special to let go of,' zei hij. 'I know I'm saying the same things over and over again, but it's the truth.' Ik keek hem aan. Opnieuw wist ik niks te zeggen. 'You don't have to say anything. I can see it in you're eyes,' glimlachte hij, wat me liet blozen. 'I want to be friends with you, Harry. I just don't want to sing with you. I want to help you with math. I want you to come over when my mum isn't home. I want you to play guitar for me. I...' Harry snoerde me de mond. 'It's OK, Olivia. We're gonna be great friends.' Ik glimlachte en voelde me sinds een week weer echt gelukkig.