003 Katie Jane Adams

“Wat nou als we echt gewonnen hebben? Als die meisjes gelijk hebben?” vraagt Faye, als we bij wiskunde zitten. “Dan gaan we toch gewoon? We kunnen moeilijk niet gaan, en er stond duidelijk bij dat je de kaartjes niet kon weggeven aan iemand anders.” zucht ik. “Je hebt gelijk, en ze zijn ook nog eens heel knap. Én even oud als ons.” zegt Faye grijnzend. “We brengen toch maar een uur met ze door, zo erg kan het toch nooit zijn? Je zal vast niet iemand kunnen krijgen binnen 1 uur Faye.” zeg ik. Faye is altijd de flirt van ons twee geweest, als we uit gaan heeft ze iedere keer weer een nieuwe jongen. Hoe ze het voor elkaar krijg, geen idee. Ik weet zeker dat ze alleen maar naar de Meet & Greet wilt om met een van de jongens te krijgen, wat mijn doel trouwens ook is. Wat moet je daar anders doen? Een beetje saai praten over hun muziek terwijl je niet eens de muziek kent? Ik heb een keer het begin van Live While We’re Young gehoord, maar ik heb hem meteen uitgezet. Hoe kán je in hemelsnaam die muziek verzinnen? Ze zijn volgens mij ook heel arrogant, van die beroemde jongetjes. Nee, ik zal nooit van hun muziek gaan houden, of van de jongens zelf. “Wanneer is de vlucht naar Londen eigenlijk?” vraagt Faye. “20 Februari, dus we kunnen daar nog shoppen én we hebben drie dagen geen school.” grijns ik. “Letten de dames ook op?” vraagt de leraar, waar ik de naam nooit van kan onthouden. “Nee.” zeg ik brutaal, ik ben nooit echt verlegen geweest. “En waarom niet?” vraagt de leraar met opgetrokken wenkbrauwen. “Omdat Faye en ik het over vijf knappe jongens hebben, en daarvoor hebben we geen kwadraten en al die zooi voor nodig.” Ik hoor een paar meisjes zachtjes lachen, maar de leraar kan er niet om lachen. Hij loopt een beetje rood aan, waardoor ik in de lach schiet. “Is het zo grappig?” vraagt hij boos. “Ja, eigenlijk wel.” grijns ik. Het lijkt alsof hij elk moment kan ontploffen. “MEVROUW ADAMS, GA JE NU MELDEN!” schreeuwt hij boos. Ik haal m’n schouders op, en pak mijn tas. ”Succes!” fluistert Faye. “Gaat wel lukken.” zeg ik, en ik prop snel m’n wiskunde spullen in m’n tas, en loop de klas uit. Dat word een gele kaart, die mooi bij m’n verzameling past.