Hoofdstuk 13

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V

Ik kon me niet meer concentreren op mijn verhaal. Ten eerste niet omdat mijn hoofd vol zat met gedachten, en ten tweede omdat mijn ogen telkens dicht zakten en ik bang was dat ik in de vensterbank in slaap zou vallen. Ik stond op en klapte mijn boek voor de tweede keer vandaag dicht. Op mijn dooie gemakje liep ik naar de slaapkamers. Toen ik langs de jongensslaapkamers kwam klonk er gelach en doffe ploffen. Vast een kussengevecht, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Ik was nooit uitgenodigd voor slaapfeestjes of iets dergelijks. Ik liep naar mijn slaapkamer waar de drie andere bedden nog leeg waren. Snel kleedde ik me om, mijn pyjama was niet veel soeps. Een grijze, versleten sweater en een zwarte joggingbroek die nodig aan vervanging toe was. Maar ze vielen nog niet van mijn lichaam van ouderdom, dus ik kon nog even verder. Voorzichtig gleed ik mijn bed in en vouwde mijn handen onder mijn hoofd. Ik staarde een tijdje naar het plafond van mijn hemelbed en liet mijn ogen dichtzakken.

”Zoiets moeten we vaker doen, lieverd” zei de donkerharige vrouw tegen haar man. De blonde man keek zijn vrouw even glimlachend aan. “Precies, misschien kunnen we Scarlett volgende keer meenemen, zal ze leuk vinden” zei hij. Waarom hadden ze het over mij? Ik keek nog eens goed, het waren mijn ouders. Ze waren bijna thuis, bijna terug bij mij. Voor hen verscheen een donker figuur, ik kon zijn gezicht niet zien, maar aan de geschokte blik op mijn moeders gezicht was het niet een vage kennis die ze met drie luchtkusjes zou begroeten. De stemmen verstomden en er klonk een schelle piep in mijn oren. Ik kneep mijn ogen toe en zag nog net hoe de duistere figuur zijn Wand tevoorschijn haalde. Mijn vader trok de zijn ook, maar het was al te laat. “Avada Kedavra!”

Met een gil die door merg en been ging schoot ik overeind in mijn bed. Beduusd en verward keek ik om me heen. Waar was ik? Hoe kwam ik hier? Mijn kamergenoten leken gewoon door te slapen. Ik voelde mijn onderlip trillen en gleed uit bed. Ik snelde de kamer uit, naar beneden. Ik kon niet huilen met anderen in de buurt. Dan voelde ik me nog zwakker dan ik al was. Ik ging in een leren fauteuil zitten en maakte me klein. Ik trok mijn knieën op en verborg mijn hoofd in mijn handen. Mijn blonde haren vielen langs mijn doorweekte wangen, en een verdwaalde pluk haar gleed over mijn klamme voorhoofd. Mijn donkere gedachten namen mijn hoofd compleet over. Ik had geen controle meer, alles spoelde als een golf over me heen. Van vroeger, van nu, van vandaag. Alles. Met een gierende ademhaling liet ik alle tranen stromen. Daardoor merkte ik niet dat er iemand beneden was verschenen, het leek wel alsof hij geluidloos was. Zonder enig geluid kon hij zich voortbewegen, het was griezelig maar fijn tegelijk. Zo kon ik me nooit druk maken over waar hij nu weer zou opduiken, klinkt vreemd niet? Mijn ademhaling ging nog steeds gejaagd en ik voelde hoe ik bijna op het randje van een zenuwinzinking stond toen zijn arm om mijn schouders gleed. Geschokt vlogen mijn ogen open en stokte mijn adem. Ik wilde schreeuwen dat hij die arm weg moest halen, maar dat deed ik niet. Zoals gewoonlijk zei ik helemaal niks, zoals altijd.