Hoofdstuk 12 ;D x

Harry's POV
Ik zag een karamel kleurige haarbos voorbij lopen, in een flits was hij achter de hoek verdwenen. Ik besloot hem achterna te lopen om te vragen wat er scheelde maar ik was al te laat. Net voor ik bij zijn deur aankwam smeet hij ze toe, ik besloot om even aan zijn deur te blijven luisteren misschien zou ik te weten komen wat er scheelde. 'Waarom...waarom is het zo moeilijk?' Hoorde ik hem in zijn kussens roepen. 'Ik wil het hem zo grAag zeggen maar ik kan het niet!' 'Ik kan het gewoon niet...' Hij sprak de laatste zin zo stil dat het echt moeilijk was om hem te verstaan. Ik kon het niet meer aan en besloot om naar binnen te gaan. Voorzichtig duwde ik de klink naar beneden en sloop naar binnen. Hij lag op zijn buik, zijn hoofd in de kussen begraven en zijn hartslag drumde door de kamer. Raar genoeg sliep hij, hij had zichzelf in slaap geweend! Ik wouw weten wat er scheelde, ik moest het weten ik kon hem zo niet zien lijden. Ik duwde hem wat opzij en ging naast hem liggen nog voordat ik het me comfortabel kon maken was hij al tegen mijn lijf gedrukt, zijn armen hingen strak rond mij. Bij de minste beweging dat ik maakte kreunde hij, hij leek wel bang dat ik weg zou gaan, maar waarom? De tijd tikte door maar ik bewoog niet opeens voelde ik de bekende tinteling door mijn aders vloeien, het was weer tijd.

Harry's POV (nog altijd ik weet het )
Ik duwde zijn armen weg, wat veel gekreun betekende, Louis begon onrustig in het bed te bewegen. Ik zuchte diep en liep naar het balkon en liet de verandering gebeuren. Na de verandering liep ik terug naar de kamer, de lakens waren van het bed gevallen en er stroomde tranen over zijn wangen maar hij was nog steeds niet wakker. 'Lou! Louis? Komaan wordt wakker!' Zei ik toen ik hem een beetje door elkaar schudde maar hijw erd niet wakker

Toen kwam er een ander idee in mijn gedachten maar ik twijfelde. Maar ik twijfelde niet meer zodra hij begon te roepen, ik nam zijn hoofd in mijn handen en kustte hem op zijn lippen. En het had het gewenste effect hij stopte meteen met roepen en kustte terug. Ik stopte en keek diep in zijn ogen. 'Gaat het wel?' Vroeg ik zacht.

Louis POV (eindelijk eeaah )

Ik liet mijn tranen stromen tot mijn vermoeidheid teveel werd. Ik liet mijn ogen toeglijden en meteen viel ik inslaap.

*droom*
Ik liep door de gangen van het kasteel, ik was alleen. Het kasteel was anders,het was donker en ijskoud. Overal hingen spinnenwebben en het pak stof op de meubels was centimeters hoog. Ik liep de grote trap op waar nu in een maar treden gaten in zaten waar je makkelijk helemaal kon in vallen. Ik ontweek de gaten en liep naar boven de bekende hal waar ik eerst niet mocht komen in, maar er was niemand om mij tegen te houden dus liep ik naar Harry's kamer. Ik was bang, waar was iedereen? Ik duwde de nu gebroken houte deur open en liep naar binnen. Ik liep naar het kleine tafeltje waar normaal de magische roos op moest staan maar hij was er niet enkel de glazen stolp die vol met stof hing stond er nog op. Ik hief de stolp op en mijn ogen wijdde. De eerst felrode roos die een roos licht uitstraalde lag nu met al zijn bruine blaadjes rond hem op de tafel, hij was dood.

Plots hoorde ik een grommend geluid achter mij, ik draaide mij snel om en had daar meteen spijt van. Harry stond aan de deur, maar er was zoveel anders aan hem hij zat onder de schrammen en er ontbrak een stuk in zijn rechteroor. Hij had geen mantel meer om, na zijn lichaam te bestuderen schoten mijn ogen naar zijn gezicht. Zijn mooite groene ogen waren weg, ze hadden plaatsgemaakt voor donkere, grijze en kwade ogen. 'H-H-Harry w-wat is er gebeurd?' Stamelde ik maar ik kreeg geen antwoord alleen maar een oorverdovende grom die uit zijn longen ontsnapte. 'Wie ben je? Ga weg!' Gromde hij, 'Harry ik ben het Louis' zei ik toen ik een stap naar hem toe ging maar hij gromde diep dus stapte ik terug weg. 'Ga weg!' Gromde hij. Maar ik bleef staan, voordat ik weg. Kom springen liep hij naar my en duwde mij tegen de grond en liet zijn tanden zien. De tranen liepen over mijn wangen, dit was Harry niet. Toen drong het tot mij door dat dit allemaal mijn fout was en het had iets te maken met die glanzende roos. 'Het...het spijt me' fluisterde ik en even zag ik die vertrouwde groene ogen maar die verdwenen evensnel. Hij gromde luid en zijn mond ging open en liet zijn tanden zien. Hij greep naar mijn nek maar nog voordat ik zijn tanden voelde werd ik wakker. Een paar lippen waren tegen de mijne gedrukt en zonder twijfelem kustte ik hem terug. Het was maar een droom. Hij trok zicht terug en keek in mijn ogen, ik wouw wel wegkijken maar ik kon niet zijn ogen hielden mijn blik stevig vast. 'Gaat het wel?' Vroeg hij zacht. Ik knikte alleen maar en kustte hem terug hij was weer in zijn mensengedaante. 'Nu wel' fluisterde ik in zijn oor en hij glimlachtte terug. Ik nam zijn gezicht in mijn handen en dwong hem naar my te kijken. 'Haz, mag ik iets vragen?' Vroeg ik. 'Ja maar wacht...Haz?'Ik lachte en knikte 'ja ik vind het een leuke bijnaam' lachte ik. 'Maar nu effe serieus het is echt belangrijk' zei ik en hij knikte als teken dat ik het mocht vragen. Ik zuchtte diep en aarzelde maar vroeg het toch. 'Wat is er mis met die roos?'