Hoofdstuk 11 :D x

Nog altijd Harry's POV
De Roos...! Ik was hem totaal vergeten zo snel ik kon liep ik door de kamer recht naar het kleine tafeltje met de glazen stolp op, ik zag dat de roos zijn glans aan het verliezen was en hij had nog maar 2 blaadjes. Ik begreep er niets van Louis vertelde me zo vaak hoeveel hij van mij hield, wel alleen als ik in mijn mensengedaante was. Maar was dat dan echt zo'n groot verschil? Kon de vloek niet opgeheven worden omdat hij niet hield van het beest? Ik dacht terug aan die avond dat ik de oude bedelaarster 2x de deur wees. Ze veranderde in een beeldschone fee en ik had meteen spijt gehad dat ik haar niet binnen liet. Ik smeekte haar om vergiffenis maar het was te laat, ze veranderde mij in dit afschuwelijke beest dat ik nu ben. Toen ik terug dacht aan die nacht drong het tot me door de vloek zou opgeheven worden als er werd gehouden van het beest en niet alleen van de mens ik moest Louis laten zeggen dat hij van me hield als beest! Maar hoe...?

Louis POV
Ik liep rond in de bib, zoveel boeken om te lezen, zoveel avonturen om te ontdekken. Ik kon mezelf niet geloven ik was smoorverliefd geworden op prins Harry! Maar ik vertelde alleen dat ik van hem hield als hij een mens was, het was vreemd maar ik kreeg de woorden niet over mijn lippen als ik hem als beest zag. Ik hield van hem hoe hij er ook uitzag eerlijk waar, maar ik kreeg het niet over myn lippen. Hij vertelde het constant maar als hij het zei knikte ik alleen of gaf hem een knuffel. Ik zuchtte diep. 'Wat scheelt er heer Louis?'

Hoorde ik een stem zeggen, natuurlijk was het Liam. 'Niks' zei ik droog. 'Meester het is overduidelijk dat u gedachten bij iets anders zijn dan bij de duizenden boeken' zei hij met een vriendelijke lach. Ik gaf geen antwoordt en haalde gewoon mijn schouders op. 'Alstublieft heer,ik wil niet dat u ongelukkig bent. Wil u zeggen wat er is?' Vroeg hij met smekende ogen. Je kan zeggen wat je wilt maar Liam kon de zieligste ogen trekken die je je maar kan verbeelden. Ik zuchtte en zocht naar de juiste woorden en wat moest ik hem in godsnaam zeggen? 'Ik...het is gewoon...och ik weet het niet!' Zei ik. 'Heeft de prins iets met u gedaan?' Vroeg hij met wijde ogen en bezorgdheid in zijn stem. 'Nene dat is het niet...of toch wel...' Ik fluisterde het laatste deel in de hoop dat hij het niet zou horen maar hij hoorde het toch. 'Wat dan meester vertel het alstublieftt' de bezorgdheid in zijn stem werd groter en ik kreeg bijna medelijden.

'Hij... Hij heeft...mijn hart gestolen' en zonder op een antwoordt of reactie te wachten liep ik snel naar mijn kamer. 'Meester... Meester wacht!' Hoorde ik Liam roepen. En ik hoorde kleine houte voetjes achter mij lopen maar ik keek niet om en sloot toen ik aan mijn kamer was de deur zo snel mogelijk dicht. Ik sprong op mijn bed en begroef mijn gezicht in mijn kussens. Ik begon te roepen en liet alle frustratie uit mijn longen naar buiten gaan. Niet veel later kwamen ook de tranen, ik liet ze gaan en liet ze over mijn wangen glijden. Ik hield van hem, zelfs toen ik hem nog nooit had gezien hield ik van hem en nu ik hem had kon ik het niet eens zeggen.