• Eyes 027

Verdomme, waarom moet ik nu weer in de file staan? Ik heb nog welgeteld 10 minuten om op mijn werk te komen, en het is zonder file al 10 minuten rijden vanaf hier. Het lijkt erop dat ik hier nog wel even stil sta, ik pak mijn telefoon uit mijn tas, snel stuur ik een smsje naar David.

‘Wil jij tegen Ibrahim zeggen dat ik wat later ben, ik sta in de file! Muchas gracias, Elena’

Na een half uur bereik ik dan eindelijk het stadion van FC Barcelona. Ik parkeer mijn auto op de eerste de beste parkeerplek en ren naar mijn behandelkamer, waar ik Ibrahim slapend op de bank aantref. Een warm gevoel verspreidt zich in mijn buik
‘Ibrahim’ fluister ik zachtjes, en ik leg mijn hand op zijn rug, geen reactie. ‘Ibrahim’ fluister ik nog een keer zachtjes vlak bij zijn oor, en verschrikt opent hij zijn ogen. ‘Eh, wat?’ voorzichtig schenk ik hem een kleine glimlach, ‘Je was in slaap gevallen, sorry dat ik zo laat ben, heb je nog tijd voor je behandeling nu?’ een twinkeling verschijnt in zijn ogen als er een glimlach over zijn gezicht trekt. Ik weet niet zo goed waar ik naar toe moet kijken, en ik voel dat mijn wangen zich een beetje rood kleuren.
‘Kan je voortaan niet wat eerder van huis weggaan dan? Ik heb geen zin om iedere week een uur op je te wachten.’ Ik schrik van de plotselinge boosheid in zijn stem, en doe verschrikt een stap achteruit. Na zaterdag geloofde ik echt dat er wat verandert was tussen ons, maar blijkbaar heb ik dat dus verkeerd gezien.
‘Nou sorry hoor, ben je met je verkeerde been van de bank afgestapt ofzo?’ bits ik terug, wat hij kan, kan ik ook. ‘Nee, ik werd alleen niet zo vrolijk toen ik jouw hoofd zag toen ik mijn ogen opende.’ Mijn mond valt open als hij dit zegt, wie denkt hij wel niet dat hij is.
Zonder nog iets tegen hem te zeggen zoek ik de spullen op voor zijn behandeling, en gebaar dat hij op de stoel mag liggen. De hele behandeling zeggen we niets.
‘Je kan gaan’ zeg ik nors, en ik loop weg om mijn handen te wassen. Hoe kan deze jongen mij keer op keer zo beledigen. Wat heb ik hem misdaan? Ik dacht echt dat hoe hij zaterdag zijn ware zelf had laten zien, maar blijkbaar was het gewoon een toneelstukje en ben ik er met open ogen ingetrapt.
‘Jezus, Elena, wat heb je met Ibrahim gedaan, ik kwam hem net tegen op de gang en hij zag er niet zo gezellig uit’ Janice overhandigt me mijn lunch, dankbaar kijk ik haar aan. ‘Geen idee, ik kwam hier wat later en ik trof hem hier slapend aan op de bank, ik maakte hem wakker, toen was er volgens mij nog niets aan de hand, en ineens sloeg zijn humeur om.’ Ik neem een hap van mijn broodje, en ga op de bank zitten. ‘Nou, dat gaat weer lekker dan tussen jullie hè, ik dacht dat het na zaterdag wel beter zou gaan.’ Onverschillig haal ik mijn schouders op. ‘Ik zei toch dat er niets veranderd was.’ Lachend schudt Janice haar hoofd, ‘iedereen zag dat er zaterdag wat gebeurde tussen jullie. Het was alsof er een vonk oversloeg. Ik kan niet geloven dat jullie je gevoelens zo uit kunnen schakelen.’ Waarom zegt iedereen toch dat we elkaar leuk vinden, hebben we niet genoeg duidelijk gemaakt dat we elkaar niet leuk vinden. Moeten we elkaar soms aanvliegen met een mes om ze in te laten zien dat er tussen ons echt niets is, en ook niet gaat komen. ‘Janice, er is niks tussen ons, en er gaat ook niets komen.’ Mijn eigen woorden doen mij pijn. Diep in mij weet ik dat Janice gelijk heeft, net zoals Cesc en Caitlin. Maar dan hoef ik toch nog niets met mijn gevoelens te doen, ze gaan vanzelf weg. En hoe Ibrahim tegen mij doet helpt daar goed aan mee. Zolang hij bot tegen mij blijft doen, lukt het prima om niet aan mijn gevoelens toe te geven en verdwijnen ze vanzelf wel.