Hoofdstuk 11

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V

Hij liet me gewoon niet met rust. Ik werd er nu al tureluurs van, zonder wat te zeggen pakte ik het boek dat naast me op tafel lag en stond op van de tafel. Ik liep de Great Hall uit en bleef staan toen ik hem gedag hoorde roepen. Ik dacht even na, wel zo vriendelijk om hem gedag te knikken. Ik draaide terug en knikte hem even toe. Daarna liep ik weer verder, richting de Common Room. Hopend op een rustig avondje in een hoekje met mijn boek. In de Common Room was het vrijwel nog rustig, dus ik kon op mijn vaste plek bij de glas-in-loodramen gaan zitten. Ik maakte mezelf klein in de vensterbanken van de ramen waar je, als je goed keek, de meerbewoners kon langs zien scheren. Soms keek ik nauwkeurig naar de onderwaterwereld, om te kijken of ik wat kon ontdekken. Maar meestal zat ik daar, in de vensterbank, gewoon te lezen. Ik trok mijn benen op en plaatste mijn voeten zorgvuldig naast elkaar. Ik sloeg mijn boek open waar ik gebleven was en volgde met mijn vinger de regel.

“Het jonge meisje liep achtergelaten door de lange straten van London, alles ging aan haar voorbij zonder dat ze het merkte. Soms keek ze op, soms keek ze neer. Alles kon haar gestolen worden, ze wilde een veilige plek. Een plek zonder dood en verderf. Een plek waar ze zichzelf kon zijn. Het jonge meisje had nooit wat van de wereld gevoeld, geen liefde, geen blijheid. Alleen maar een ondoordringbare zwarte massa die zich haar gevoel moest noemen. Soms leek het alsof er een kleine glimlach om haar mond speelde, maar die verdween dan weer als sneeuw voor de zon. Niemand wist wat er met dit meisje aan de hand was, als zij weer aankwam zwalken deed iedereen angstvallig een stapje opzij. Alsof ze een enge, besmettelijke ziekte had. Soms-”


Verder kwam ik alweer niet, want bij de ingang van de Common Room klonken voetstappen en gelach. “Ik zeg het je Dray, laat haar gaan man” klonk de diepe stem van Blaise. Ik rolde met mijn ogen, ik had ook oren. Toch bleef er iets aan me knagen, zou hij iets in me zien dan? Wat had ik nou, als hij honderden andere meisjes kon krijgen. Betere meisjes, meisjes met familie, vrienden, status en meisjes die praten. Ik beet op mijn onderlip en liet mijn haren langs mijn wangen vallen. Ik probeerde me te concentreren op mijn verhaal, maar ik was mijn concentratie ineens volledig verloren. Het bleef maar in mijn gedachten rondspoken, zelfs ik kon niet ontkennen dat Draco Malfoy lelijk was. Integendeel. Maar hij verslond meiden alsof het stukken gebraden kip waren, dat was genoeg reden voor mij om nooit contact met hem te zoeken. Ik was al genoeg pijn gedaan de afgelopen jaren. Ik had genoeg meegemaakt om een heel boek mee te vullen, een boek vol donkere en duistere gedachten. Een boek met verkreukelde bladzijdes en de letters in zwarte inkt, de kleur van de donkere gedachten die door mijn hoofd spookten. Ik kneep mijn ogen dicht, zo mocht ik niet denken. Zo snel als ik kon bande ik de gedachten naar een uithoek van mijn hersenen en deed mijn ogen open, om me weer te concentreren op het boek in mijn schoot.