Hoofdstuk 10

Draco Lucius Malfoy. P.O.V

Breed grijzend zat ik in de koets. ‘Dray dude kijk uit straks valt je mond er nog af, door al dat gegrijns van je,’ zei Blaise. Droog keek ik hem aan. ‘Jij zou wat meer moeten lachen. Straks ga je nog op Snape lijken.’ Gelijk schoten we beide in lach. Die ouwe Snape was echt niet goed wijs, maar hij trok Slytherin wel altijd voor. Dat maakte hem wel beter dan alle andere docenten. Eenmaal bij het kasteel sprong ik gelijk uit de koets. Pansy hangt nog geen twee seconden later aan mijn arm. ‘Ooit gehoord van een persoonlijke ruimte?’ Snauw ik haar toe. Gelijk laat ze mijn arm los. Ik loop naar de Great Hall en zorg dat ik zo veel mogelijk ruimte tussen mij en Pansy heb zitten. Zoekend kijk ik rond naar het blonde haar en de blauwe ogen van Scarlett. Tot mijn verbazing is ze er nog niet. Ik zucht even en ik zie dat de eerstejaars binnen komen. ‘Dan moet ze er wel zijn,’ mompel ik zacht. ‘Wat?’ Hoor ik Blaise naast me vragen. Ik kijk hem even aan. ‘Niks,’ zeg ik hoofdschuddend. Nog een keer scan in de zaal met mijn ogen. Daar zit ze, aan het einde van de Slytherintafel. Opgelucht haal ik even adem. Ik dacht bijna dat er iets ergs gebeurd was. Afgeleid door Scarlett luisterde ik niet meer naar de sorteerceremonie, of Dumbledore. Ik blijf naar haar kijken, totdat ze zich plots met een ruk omdraait. Ik ontwaak uit mijn trance en zwaai vrolijk naar haar. Ze trekt één wenkbrauw op, maar zwaait niet terug. Kort luister ik even of Dumbledore al klaar is met zijn speech. Dat blijkt zo te zijn. Ik sta op en loop richting Scarlett. ‘Dray wat ga je doen?’ Vraagt Blaise. ‘Ik ga gezellig bij Scarlett zitten,’ antwoord ik simpel. Verbaast staart Blaise me aan, maar ik negeer het. Vrolijk loop ik toe en plof naast Scarlett neer. ‘Hoi Scarlett. Me gemist?’ Ze schud haar hoofd. ‘Ik jou wel hoor,’ zeg ik met een grijns. Ik schep ondertussen wat eten op voor mijzelf. ‘Wil je ook wat?’ Vraag ik Scarlett. In plaats van antwoord te geven, rukt ze de lepel uit mijn hand en schept zelf op. Toch wat kleine Slytherin trekjes, denk ik met een grijns. ‘Vertel is wat over jezelf. Ik wil je graag beter leren kennen.’ Ze schud haar hoofd. ‘Waarom niet?’ Ze schud nog een keer haar hoofd. ‘Wil je niet praten?’ Ze schud van nee. ‘Wil je het opschrijven?’ Ze schud nog een keer van nee. Dan stel ik maar ja, nee vragen denk ik. ‘Komt het door vroeger?’ Ze schud van ja. ‘Door je ouders?’ Ze schud nog een keer van ja. ‘Het spijt me,’ fluister ik. Ze kijkt me niet aan, maar staart naar haar bord. De rest van het avondeten vraag ik simpele ja, nee vragen. Of ze van Quidditch houd. Allemaal standaard vragen. Als Dumbledore ons een fijne avond wenst staat ze snel op en verdwijnt de zaal uit. ‘Dag,’ roep ik haar nog na. Kort draait ze zich om en knikt naar me. Zuchtend loop ik zelf ook naar de commonroom. Er is iets met dat meisje. Ze doet iets met me, maar ik weet niet wat. Ik wil haar en ik zal haar krijgen zolang als ik Draco Lucius Malfoy heet..