Hoofdstuk 7

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V]

Zonder ook nog maar een paar woorden vuil te maken kwamen ze binnen. Draco gooide zijn koffer boven in het rek en plofte vrolijk naast me neer. Onwillekeurig schoof ik dichter naar het raam toe, voor mij zat hij nu al te dicht bij. Ik wilde gewoon met rust gelaten worden. De hele treinreis probeerde Draco woorden uit me te krijgen. Ik gaf geen antwoord en sloot me volledig af van iedereen om me heen. Pansy die, naast Blaise, tegenover ons zat wierp me af en toe een dodelijke blik toe. Ik wist precies waarom, ik was een afleiding voor Draco. Ik stond in haar weg, haar weg naar een relatie met Draco. Niet dat dat ooit gaat gebeuren, vanuit wat ik hoor kat hij haar alleen maar af. Weer probeerde Draco een gesprek te beginnen, ik bleef stug uit het raam kijken. Het voorbijrazende landschap was voor mij interessanter dan zijn verhalen. Eindelijk gaf hij het op, eindelijk kon ik weer rustig nadenken en mezelf afsluiten. Ik sloot mijn ogen even en knipperde daarna met mijn ogen. Na een tijdje trommelde Draco naast me triomfantelijk op zijn borst, als een soort witblonde gorilla. Onopmerkelijk rolde ik met mijn ogen en schoof nog een stukje opzij toen Blaise hem een duw verkocht. Pech voor mij, Draco verloor zijn evenwicht en viel in mijn schoot. Mijn adem haperde, ik had het niet op lichamelijk contact. Ik hield er niet van als mensen me aanraakten, het Yule Ball van twee jaar terug was al erg genoeg geweest. Tot overmaat van ramp grijnsde Draco breed. “Hallo Scarlett. Je hebt er toch zeker geen problemen mee als ik op je schoot blijf zitten?” vroeg hij met een stem die zoet was als honing. Mijn blik ging van geschokt naar dodelijk, wie dacht hij wel niet dat hij was? Hij was niks, helemaal niks. Hij was een dodelijke parasiet die mij het leven probeerde zuur te maken. Om het nog erger te maken sloeg hij zijn armen om me heen. Waardoor ik, voor mijn gevoel, ingesloten zat. Zijn parfum drong door in mijn neusgaten, hij rook licht naar mint. “Zo lekker knus” hoorde ik hem zeggen. Ik keek vanonder mijn wimperharen naar zijn gezicht, om zijn mond lag een valse grijns. Ik slikte onhoorbaar en wendde mijn blik af. Voorzichtig haalde ik mijn handen tevoorschijn en probeerde hem van me af te duwen. Mijn handen trilden, hij moest bij me weg. Ik wilde hem gewoon weg hebben. Ik zei niks, ik probeerde hem alleen weg te duwen. Tegenover me zag ik Pansy gechoqueerd naar ons kijken. Ze wilde haar mond open trekken om wat van zijn gedrag te zeggen, maar hij gaf haar zo’n dodelijke blik dat ze haar mond snel weer dichtdeed en haar blik afwendde. Had ze nou maar wel wat gezegd, dan zat ik nu niet met een Malfoy op mijn schoot. Nog een laatste keer probeerde ik hem van me af te krijgen. Mijn adem haperde nogmaals, ik voelde me ingesloten. Ingesloten door hem, door alles. Ik perste mijn lippen op elkaar.