Hoofdstuk 4

Draco Lucius Malfoy. P.O.V

Nog één keer streek ik met mijn hand door mijn blonde haar. ‘Dray je haar zit goed. Serieus je lijkt wel een wijf.’ ‘Blaise je weet dat ik met het mooiste meisje van de school ga. Ik moet er wel goed uit zien,’ antwoord ik simpel. ‘Het mooiste meisje van de school? Je zult het verlegenste meisje van de school bedoelen.’ Met een ruk draai ik me om en sla hem hard op zijn schouder. ‘Grapje Dray, dat weet je toch. Als je echt boos bent, mag je me na het bal slaan. Ik moet wel heel aankomen bij mijn date.’ Lachend geef ik hem een harde duw, waardoor hij op de grond knalt. ‘Zo je bent nog heel en ik heb mijn wraak gehad.’ Gemeen glimlachte ik even, om daarna weer verder te gaan met mijn haar. ‘Dray als je nog een keer met je haar bezig bent, vervloek ik je echt,’ dreigde Blaise. Overdreven haalde ik nog een keer mijn hand door mijn haar. Sneller dan Blaise trok ik mijn toverstok. ‘Expelliarmus! Je moet sneller zijn Blaise. Je moet eerder opstaan om mij te vervloeken.’ Daarna speldde ik de roos op mijn gewaad en pakte die voor Scarlett. Zorgvuldig borg ik hem op in mijn galagewaad. Snel strik ik nog even mijn veters en loop daarna naar de Great Hall. Ik zie Scarlett nog net de laatste trede afstappen. Ze kijkt niet op of om. Ik loop naar haar toe, maar ze ziet me niet. De gekke kriebels in mijn buik beginnen alweer op te spelen. Pas als ik vlak voor haar sta kijkt ze op. Ik haalde een van mijn handen van mijn rug af en stak die naar haar uit. Twijfelend pakte ze hem aan, waar ik elegant een zachte kus op drukte. Al snel liet ze mijn hand weer los en vouwde hem op haar rug. Ze zag er prachtig uit. Zeg het Dray, zeg het. Je bent Draco Lucius Malfoy, je kan dit best zeggen! ‘Je ziet er prachtig uit vanavond Scarlett,’ zei ik minder zelfverzekerd als ik gehoopt had. Ze knikte en rilde even. Alsof ze het vervelend vond dat ik haar naam zei. Ik stak mijn hand naar haar uit, maar die nam ze niet aan. Ze stapte gewoon langs me heen de Great Hall in. Vlug liep ik achter haar aan. Ze stond stil aan de deur van de Great Hall. Ik moest toegeven dat ik onder de indruk was. Ze hadden er echt iets moois van gemaakt. Ik stak opnieuw mijn arm naar haar uit. Zacht vouwde ze haar hand om mijn arm heen. Ik draaide haar een stukje naar me toe. ‘Ik heb nog wat voor je.’ Verbaast staarde ze me aan. Ik haalde de roos uit mijn gewaad. Dezelfde als de mijne, maar hij zou om haar pols gaan. Ik pakte haar hand, die nog steeds om mijn arm zat, en bond voorzichtig de roos er aanvast. Ik glimlachte naar haar. Haar lippen vormde de woorden: ‘dankjewel,’ maar het geluid zelf bleef weg. Ik knipperde even met mijn ogen en vroeg me af hoe haar stem zou klinken. Ik heb hem nog nooit gehoord. Ze vouwde voorzichtig haar hand weer om mijn arm heen. Zacht trok ik haar naar het midden van de dansvloer. Ze leek te willen weigeren, maar dat deed ze niet. Ik legde mijn hand op haar heup en ze legde die van haar in mijn nek. Onze andere handen vouwden in elkaar en ik begeleidde haar. Licht voetend dansten we over de dansvloer heen. ‘Je kan het wel,’ fluisterde ik in haar hoor. ‘Je moet het alleen nog zelf geloven.’