Hoofdstuk 3

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V

Voorzichtig zette ik mijn, in glimmende schoenen gehulde, voeten op de eerste trede van de trap. Mijn maag vertrok zich in bochten waarvan ik nooit gedacht had dat die bochten mogelijk waren. Wat deed ik hier? Ik was niet gemaakt voor grote menigten. Ik zat liever ergens verscholen in een hoek met een goed boek, mijn gezicht verscholen achter mijn lange golvende haren. Ik voelde mijn handen trillen van de zenuwen. Voorzichtig vouwde ik mijn handen in elkaar op mijn rug en haakte mijn trillende vingers in elkaar. Voetje voor voetje en trede voor trede liep ik verder te trap af. Iedereen om me heen liep naar zijn of haar afspraak voor de avond. Alleen was mijn afspraak er nog niet, of hij was er wel maar was al binnen. Ik had geen idee. Voorzichtig friemelde ik aan mijn oorbellen en streek met mijn handen over de gladde, koele stof van mijn jurk. Ik keek naar de vloer en voelde hoe mijn golvende haren over mijn schouders kietelden en langs mijn gezicht vielen. Ik speelde wat met mijn vingers tot er twee, in nette schoenen gestoken, voeten in mijn blikveld verschenen. Voorzichtig keek ik onder mijn wimperharen door naar de jongen voor me. Het zwarte gewaad dat hij droeg sierde zijn scherpe gelaatstrekken en zijn gladde, witblonde haren. Hij had zijn handen op zijn rug en keek me met een kleine glimlach op zijn gezicht aan. Hij haalde één van zijn handen van zijn rug en stak deze naar me uit, waardoor ik me gedwongen voelde deze aan te pakken. Voorzichtig stak ik mijn hand uit, die hij aannam en naar zijn mond bracht om een lichte kus op de rug van mijn hand te drukken. Zijn hand voelde koud, hij was altijd koud. Alsof hij regelrecht uit een sneeuwstorm midden in de winter kwam lopen. Snel liet ik zijn hand weer los en vouwde mijn handen op mijn rug, om te voorkomen dat hij mijn hand zou pakken om me mee naar binnen te nemen. “Je ziet er prachtig uit vanavond, Scarlett” zei hij terwijl hij me nog steeds met dezelfde kleine glimlach aankeek. Ik knikte, en voelde een rilling door mijn ruggengraat gaan. Ik kon er nooit tegen als mensen mijn hele naam gebruikten, ik had liever dat ze me Scar noemden. Ik voelde me meer een Scar dan een Scarlett. Als je begrijpt wat ik bedoel. Nogmaals haalde hij zijn hand van zijn rug en stak deze weer naar me uit, om me mee te nemen naar de zaal. Deze hand nam ik niet aan, ik hield niet zo van lichamelijk contact. Die kus op mijn hand was al erg genoeg. Zonder zijn hand aan te nemen liep ik langs hem heen, naar de zaal. In de deuropening bleef ik staan, het was een prachtig gezicht. De docenten hadden ontzettend hun best gedaan om het een prachtig geheel te maken. Naast me was Draco alweer verschenen, ook hij keek lichtelijk bewonderend rond. Ik keek hem zijdelings aan, het was vreemd om hem ergens onder de indruk van te zien. Het liet zijn gezicht er veel minder .. Hard uit zien. Ik wendde mijn blik weer af en keek naar de vloer. Nogmaals stak Draco zijn arm naar me uit, ik slikte. Ik moest wel. Ik vouwde mijn hand om zijn arm en voelde staalkabels door mijn maag schieten, ik wilde hier nu al weg.