• Eyes 026

De ondergaande zon laat een rode waas over Barcelona vallen. Ik staar door het autoraam naar buiten, maar eigenlijk zie ik niets. Mijn gedachten zijn bij de jongen met de bruine ogen. Waarom deed hij vanmiddag zo, zo anders. Waarom maakt die jongen het me zo moeilijk? Die blik in zijn ogen toen hij me aankeek, zo vol verlangen. Als ik aan hem denk schiet er een raar gevoel door mijn buik, wat betekent dat gevoel.
‘Elena? Hallo?’ Cesc zwaait met zijn hand voor mijn ogen, verschrikt kijk ik hem aan, ‘waar zit jij met je gedachten joh?’ ‘Geen idee’ murmel ik onverstaanbaar. ‘Bij een jongen soms, met de naam Ibrahim?’ betrapt schud ik meteen mijn hoofd, iets te snel misschien. ‘Elena je hoeft het niet te ontkennen, we hebben het allemaal gezien vandaag.’ Wat hebben ze allemaal gezien vandaag? ‘Wat?’ vraag ik ontwetend. Teleurgesteld schudt Cesc zijn hoofd, ‘laat maar Elena, je bent toch te koppig om het toe te geven.’ ‘Wat, Cesc, vertel me dan wat jullie gezien.’ Vraag ik wanhopig, ik wil niet dat hij teleurgesteld in me is. ‘Dit bedoel ik dus Elena, je laat je gevoel niet eens toe.’ Ik snap er echt niets van, wat bedoelt hij nou? Is het normaal voor Spanjaarden om alles cryptisch te omschrijven?
‘We zijn er Elena.’ Doorbreekt hij de ijzige stilte. ‘Dankjewel voor het meerijden’ zeg ik zachtjes, en ik stap de auto uit. Hij rijdt meteen weg, als ik de deur heb dichtgegooid. Verslagen kijk ik hem na, is hij nu boos op me?

Ik smijt mijn tas op de grond, en zet meteen de muziek aan. De klanken van Ed Sheeran’s heerlijke stem klinken door de kamer, maar ik blijf Ibrahim voor me zien, en dan vooral zijn ogen. Die mooie bruine ogen. Waarom, verdomme, gaan die ogen niet weg. Ik wil ze niet zien. Wanhopig zet ik de muziek nog harder, maar zijn ogen staan op mijn netvlies gebrand. Andere muziek dan, als Ed niet helpt, helpt Alicia Keys misschien wel. ‘This girl is on fire!’ schalt het door de boxen, maar nog steeds zie ik die mooie bruine ogen voor me. Verslagen ga ik op de grond zitten en sluit mijn ogen, in de hoop tot rust te komen.
Ik schrik me rot, als er ineens op de deur wordt geklopt. Ik spring op, en loop snel naar de deur om hem te openen. Even denk ik dat de bruine ogen van Ibrahim voor me staan, maar deze zijn anders. ‘Ehm, hallo. Sorry, maar mag de muziek misschien iets zachter, ik probeer te leren voor mijn tentamens.’ Vraagt de jongen, hij ziet er toch ook best leuk uit. Waarom krijg ik bij hem dan niet dat gevoel dat ik krijg als ik aan Ibrahim denk. ‘Ja natuurlijk, sorry. Het spijt me echt. Het zal niet meer gebeuren.’ Hij glimlacht een beetje onbeholpen naar me, shit wat moet ik nu zeggen. ‘Eh, ja, wacht.’ Snel ren ik de kamer in, en draai de volume knop naar nul. ‘Het spijt me echt. Kut, straks haal je door mij je tentamens niet.’ De jongen schiet in de lach, en haalt zijn hand door zijn haar, ‘dat gebeurt echt niet, geloof me maar.’ Hij steekt zijn hand naar me uit, ‘ik ben Andy trouwens’ ‘Elena’ glimlach ik. ‘Nou, eh, dan ga ik nu maar weer leren denk ik.’ Hij zwaait nog even, voordat hij achter de deur aan de overkant verdwijnt.

Ik besluit voor vanavond eten te halen bij de zaak om de hoek. Ik heb geen zin om te koken, ik weet nu al dat het dan zal aanbranden. Is Cesc nu boos op me? ‘Wat mag het zijn?’ ik schrik op uit mijn gedachten, blijkbaar is de hele rij voor me al weg. ‘Sorry, ehm, doe maar, een patatje.’ Ik heb eigenlijk nergens trek in.

‘Cait, ik heb je nodig’ roep ik wanhopig in de telefoon, als ze opneemt. ‘Rustig, Elena. Wat is er allemaal aan de hand?’ ‘Ik weet het niet Cait, dat is het nu juist. Ik weet het niet.’ ‘Leen, ik snap er helemaal niets meer van, begin eens bij het begin.’ ‘Ibrahim, hij keek vandaag zo naar me, met die ogen van hem. Ik weet het niet meer.’ Ik hoor Caitlin aan de andere kant van de lijn zuchten. ‘Wie is Ibrahim?’ ‘Een voetballer’ een kleine giechel ontsnapt uit haar mond, ‘Elena, ik denk dat ik weet wat er aan de hand is, volgens mij ben je verliefd.’ Mijn mond valt open, ‘verliefd?’ stamel ik. ‘Maar hoe kan dat dan, ik haat hem?’ ‘Elena, please, ik weet dat je het altijd al moeilijk heb gevonden om toe te geven aan je gevoelens, maar verliefdheid kan je niet onderdrukken.’ ‘Cait, ik ben niet verliefd, dat weet ik zeker.’ Opnieuw hoor ik Caitlin zuchten, ‘Elena, luister toch eens een keer, je kan verliefdheid niet onderdrukken!’ Ik weet zeker dat ze geen gelijk heeft, ik, verliefd? Echt niet.