19 Clove

De dagen daarna zijn saai, er gebeurt weinig. Cato en ik hebben de hoorn allang verlaten, toevallig hadden we rugzakken bij ons, waar nog wat eten en lege waterflessen in zaten, die nu niet langer leeg waren. We hadden ze gevuld bij het meer, en waren bij de hoorn weggegaan. Er viel toch niets meer te zoeken. Af en toe zet ik strikken op, of ga ik jagen. Het enige uitermate vervelende wat er gebeurt, is dat de spelmakers lopen te klooien met het klimaat. Overdag is het nu ontzettend brandend heet, s'nachts is het ijs- en ijskoud. En twee dagen geleden is het gaan stortregenen. Ik ben wezen kijken bij het meer, die was ongeveer in omvang verdubbeld. Het water stond tot aan de voet van de hoorn, de verwoeste voorraden zijn weggespoeld. Ik was alleen, en zag alles wat er gebeurd was weer voor me. Het bloedbad, waarbij de helft van de tributen omkwam. De voorraden die werden beschermd. De voorraden die werden opgeblazen. Ian die werd vermoord. De Hoorn stond in elke spelen centraal. Er vielen de meeste doden, ook de laatste moorden werden vaak bij de Hoorn gepleegd, want dan hadden de camera's optimaal zicht op de finale. Vaak dreven de spelmakers de tributen naar de Hoorn, waar ze wel moesten vechten. Ze hadden geen optie. Ik kon me de oude beelden van de eerste Spelen herinneren, de tributen stonden op hun voetstuk, twee of drie stapten er al af en werden opgeblazen, en toen er was afgeteld stond de helft nog stil op het voetstuk, doodsbang om ook opgeblazen te worden. Ze wisten alleen dat ze in de arena moesten vechten op leven en dood, en dat er slechts één winnaar kon zijn. Maar niemand voelde er iets voor om te vechten, ze hadden geen flauw idee waar het op sloeg. De andere tributen die wél wisten van de mijnen en wanneer ze uitgeschakeld werden, liepen onderzoekend naar de Hoorn toe, en overlegden wat ze er nou eigenlijk mee moesten. Ze verdeelden alles eerlijk, tot één jongen begreep wat het Capitool wilde, en hoe hij kans had om te winnen. Hij greep een zwaard en maaide een meisje neer, en dat had hij beter niet kunnen doen, want de rest was direct uit op wraak. Je kon toch niet zomaar een onschuldig meisje vermoorden? Ze hadden hem met z'n allen overhoord en vervolgens gedood. Toen keken ze elkaar aan en renden allemaal een andere kant op. Een paar mensen besloten een soort samen-sta-je-sterker-idee toe te voegen aan de Spelen, later werd dit eigenlijk alleen gedaan door de beroeps. Nu heette het "een verbond sluiten" of "bondgenoten". In die Spelen hebben de Spelmakers heel veel ingegrepen met mutilaten, en vooral van die slecht ontwikkelde. Er vonden slechts een paar moorden plaats, en naarmate er meer Spelen plaatsvonden, hoe meer de kinderen in de gaten kregen hoe het werkte. Nu moordden de tributen elkaar links en rechts uit, zonder pardon, zonder medelijden. Met maar één doel voor ogen; winnen. Of overleven, hoe je het wilde noemen. Dit was de eerste keer in de vierenzeventig keer dat er zo'n verandering in de regels plaatsvond. Tenminste, voor zover ik wist. Voor het eerst in een paar dagen was het weer droog. Weer trompetgeschal. Claudius Templesmith, mijn nieuwe beste vriend, had een nieuwe aankondiging.
"Dames en heren, ik wil jullie uitnodigen voor een feestmaal. Een feestmaal bij de Hoorn."
Dat gebeurde wel vaker, als de Spelen te saai waren werden de vaak hongerige tributen uitgenodigd voor een feestmaal. Dan vielen er altijd doden. Prima, eindelijk weer eens goed te eten, en nog een paar tributen minder ook.
"Alleen dit keer is het geen eten. Ieder van jullie heeft iets heel hard nodig. Dat 'iets' vind je in een rugzak met je districtsnummer erop. Morgen om twaalf uur zal het klaarstaan bij de Hoorn. En mogen de kansen immer in je voordeel zijn." Cato had een nieuwe jas nodig, hij had het s'nachts ontzettend koud. Ik had mijn jas met hem gedeeld, maar dat was nog niet heel warm. En bescherming ofzo konden we ook wel gebruiken. En een slaapzak. Dankjewel, Claudius.