17 Clove

Ik probeerde Cato te kalmeren, en beschermde tegelijkertijd onopvallend maar behoedzaam mijn nek.
"Rustig, de tribuut die de voorraden heeft opgeblazen is dood, dat kan niet anders. Ian is ook dood. Er is niemand meer op wie je boos zou kunnen zijn," suste ik. Marvel was weggerend toen Cato Ian vermoordde, die zagen we vanavond wel terug.
"Onze voorraden! Nu hebben we niets meer! We komen om van de honger," flipte Cato.
"Nee, tuurlijk niet. We kunnen jagen, toch? Ik heb konijnen gezien, en eekhoorns, en het meer, daar kunnen we nog steeds water uit halen. Het eten zal alleen iets minder lekker zijn," zei ik.
"Maar de wapens!" schreeuwde Cato.
"Die hebben we toch? Niet alles, maar kijk, ik heb mijn riem vol messen hangen, jij hebt drie zwaarden, Marvel heeft een behoorlijk dodelijke speer... We redden het echt wel!" Cato kalmeerde iets. Eindelijk kwam hij weer een beetje tot zichzelf. Het enige waar ik zelf mee zat was dat ik geen kanon had gehoord van de eventuele tribuut die zichzelf per ongelijk had opgeblazen. Die had makkelijk verloren kunnen gaan in de explosies, maar een slimme spelmaker had ervoor gekozen het kanon na de explosies af laten gaan, zodat iedereen het wist. Ik en Cato wachtten een tijdje op Marvel, maar hij kwam niet. In de loop van de middag gingen er nog twee kanonnen af, en Cato had zo te zien een soort trauma opgelopen, want de twee keer dat het kanon afging, sprong Cato op en riep: "Wat was dat?!", net zoals hij deed toen de explosies plaatsvonden. Ik kalmeerde hem weer, en we waren de hele middag bezig nog tussen de wrakstukken te kijken of er nog iets bruikbaars tussen lag, maar helaas. We gingen aan de rand van het bos zitten en keken naar de zonsondergang. Toen het volledig donker was, klonk het volkslied. Er verschenen drie foto's aan de hemel, die van Ian, die van het meisje uit 11 dat Rue heette, en die van Marvel. Mijn mond viel open. Marvel was dood. Ik en Cato waren de enige beroeps over. Dat was in dit stadium van de Spelen dan ook heel normaal, maar toch, het voelde als een dierbare verliezen. Dat was het in principe ook, maar het zou niet zoveel pijn moeten doen. En toen was de schok er. Ian, die was als eerste dood, dat had ik met eigen ogen gezien. Zijn kanon was afgegaan, het was klaar. s' Middags hadden we er nog twee gehoord, die van Rue en Marvel. Maar er waren maar drie tributen aan de hemel verschenen. Dus of -en die kans was ongeveer net zo groot als dat Ian weer opstond- de Spelmakers hadden een fout gemaakt, of de tribuut die de voorraden had opgeblazen leefde nog. Er waren nog maar een paar tributen over; ik en Cato, het meisje uit 5, de jongen uit 11, Katniss en Peeta. Ik en Cato hadden het niet gedaan, Peeta kon het niet doen, de jongen uit 11 had er geen reden voor en het meisje uit 5 kon niet met wapens omgaan. Dan bleef er maar één over. Katniss Everdeen.