18~Harry

Harry pov.

Drie dagen later:

Ik had echt geen idee wat er met charlien was. Deed ik iets verkeerd? Wou ik te snel gaan? Ze deed de laatste tijd toch zo vreemd.. En ik kon haar moeilijk blijven vragen of er iets was, dan zou ik haar alleen maar meer ergeren en misschien was er dan wel ruzie en dumpte ze me en, en.. Verschillende scenario’s speelden zich af in mijn hoofd en iet wat verward keek ik uit het raam. Ik wierp een blik op mijn gsm en zag dat het 15:29 was. De school was bijna uit en ik begon een beetje nerveus te worden. Ik betrapte me er zelfs op dat ik op mijn nagels aan het bijten was. Ik schudde hard mijn hoofd en dwong mezelf om kalm te blijven. Ik moest stoppen met zo stom te zijn. Ik had niets gedaan. Er was niets met Charlien en ze zal het ook niet uitmaken. Waarschijnlijk had ze gewoon last van haar ‘periode van de maand’ of zoiets.. Het enige wat ik nu moest doen was met haar praten en geen excuses aanvaarden. Ik wist wel dat er iets scheelde en nu ging ik ontdekken wat.

Rinkelend liet de bel me weten dat de lessen gedaan waren en ik zocht al naar Charlien. Met ineen gedoken schouders liep ze naar hier en stapte ze in de auto. Zonder iets te zeggen draaide ze haar blik van me weg en keek ze uit het raam.
“Char..” begon ik en ze draaide haar blik naar mij.
“Eerst rijden.” Zei ze kortaf en toch iets geschrokken startte ik de motor. Ik lag nu al onder de ‘sloef’, dacht ik bij mezelf.
Ik sloeg een zijstraatje in en parkeerde me langs de kant. Charlien keek me verbaasd aan.
“Waarom stoppen we hier?” vroeg ze, ik zag hoe ze vocht tegen haar tranen.
“Ik rij niet verder tot je me vertelt wat er is. De laatste tijd doe je echt vreemd. Heb ik iets verkeerd gedaan?” Ze keek me gekwetst aan, maar weigerde me antwoord te geven.
“Charlien.” Probeerde ik.
“WAT?!” riep ze, niet langer vechtend tegen haar tranen. Ze liepen lang haar wangen naar beneden. Haar handen trilde. Ik wou iets terug zeggen, maar ik kreeg geen geluid uit mijn mond. Plots stapte Charlien uit de auto en liep ze van de auto weg. Snel volgde ik haar voorbeeld en rende achter haar aan.
“Charlien, wacht! Alsjeblief!” Ook ik begon het moeilijk te krijgen.
“Ga weg!” riep ze hysterisch en probeerde sneller telopen, “Je verdient beter als mij, ga gewoon weg!”
Hoorde ik dat nu goed? ‘Je verdient beter als mij.’ Dacht ze dat echt? Was dat jaar probleem? Ik liep sneller en haalde haar gemakkelijk in terwijl nu ook bij mij de tranen over mijn gezicht liepen. Ik nam haar arm vast en bruusk draaide ze zich om, waardoor we nu recht tegen over elkaar stonden. Beide huilend. Ze keek me gebroken aan. Ik keek diep in haar ogen en probeerde haar te sussen.
“Shht, shht.” Zei ik, terwijl ik haar in een knuffel trok.
“It’s going to be fine, don’t worry.. I’m here” fluisterde ik met een gebroken stem.



Mede mogelijk gemaakt dankzij LouiTie ! Ik zat een heel klein beetje vast met dit verhaal en ik hoop dat het nu beter zal gaan, maar euh. Ja, danku Katoo ! :p XxJulie