• Eyes 025 - Ibrahim Afellay

Verbaasd kijk ik toe hoe het jongetje op Elena’s schoot zijn ogen opent, en haar een liefdevolle glimlach schenkt, ‘lachte hij nou net naar je?’ ‘Ik denk het’ antwoordt ze een beetje overdondert. Ik sta op en ga achter haar staan om naar Thiago te kunnen kijken, voorzichtig kietel ik hem bij zijn buikje, ‘je hebt in ieder geval wel verstand van vrouwen.’ Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dat net zei. Waarom, in godsnaam, moest dat er nou weer uitfloepen? Even schokt Elena’s adem, langzaam kleuren haar wangen een beetje rood. Een rilling trekt door haar lichaam, als mijn adem haar nek streelt. Waarom denk ik zo over Elena, ze is knap, maar daar houdt het dan ook wel op. Ze heeft me niet 1 kans gegeven om me te bewijzen, ik ben echt niet zo gevoelloos als zij beweert.
Zachtjes streel ik met mijn vinger over het bolle wangetje van Thiago. Ik schrik even als ik ook Elena’s vingers daar vindt.
Haar ogen ontmoetten de mijne als ze over haar schouder naar me kijkt. Snel draait ze haar hoofd terug. Haar ogen staan op mijn netvlies gebrand. Ik knipper verwoedt met mijn ogen, maar nog steeds zie ik haar blauwe stralende ogen voor me.
‘Jullie lijken net een stelletje!’ gilt Cristian uit, geschrokken kijk ik hem aan. Waarom denken mensen zo over ons, ze kunnen toch zien dat Elena mij niet moet. Dat was al sinds het eerste moment dat ze me zag zo. Janice moet er hard om lachen, en ook Cesc lijkt het heel grappig te vinden. Waarom kan ik niet gewoon de ogen van Janice voor me zien, die zijn toch ook mooi? ‘Omdat je op Elena valt, sukkel’ schiet het door mijn hoofd.
‘Wat is hier zo grappig?’ vraagt Lionel nieuwsgierig. ‘Kijk naar die twee daar!’ grinnikt Cesc Niet ook nog Lionel, ik heb het al moeilijk genoeg met mijn eigen gedachtes rondom Elena te onderdrukken. Ik wil niet aan haar denken, ik wil haar niet zien, ik wil haar mooie ogen niet op mijn netvlies hebben staan. Ik verdien beter, iemand die geen vooroordelen heeft, aan wie ik kan laten zie wie ik echt ben. Is het nou echt zo raar dat ik niet aan iedereen meteen mijn gevoelens blootgeef?
‘Zo zo Elena, jij zit ons gewoon een beetje voor te liegen?’ grijnzend kijk ik hem aan, en ik schud verwoed mijn hoofd ‘niet jij ook al!’ Snel doe ik een paar stappen achteruit en ga weer op de bank zitten, weg bij Elena.
Waarom verlangde ik er net naar om zo dichtbij haar te staan, want het was toch zo. Ik wilde toch eigenlijk helemaal niet naar Thiago kijken? Waarom, verdomme, verlang ik zo naar haar. Waarom wordt alles in me naar haar toegetrokken?
‘Ik moet toegeven dat jullie wel schattig zijn samen hoor’ blijkbaar stond Antonella er dus ook bij.
Verdomme, ik wil niet naar haar kijken. Maar iedere keer weer wordt mijn blik als het ware naar haar toe gezogen.
‘Guys, please. Er is niks tussen ons, ik vind hem nog steeds even vervelend als altijd.’ Het voelt alsof er 100 messen tegelijk in mijn hart worden gestoken als ze deze woorden uitspreekt. Dit gaat helemaal de verkeerde kant op, ik had me nog zo voorgenomen om voorlopig niet meer verliefd te worden. Ik ga gewoon zorgen dat dit voornemen blijft bestaan. Ik kan best mijn gevoelens uitschakelen net zoals dat in films altijd gaat, ‘je weet toch hoe die aflopen?’ schiet het door mijn hoofd. Maar mijn leven is geen film, dus het komt allemaal goed. Relax, het komt allemaal goed.