Raaf

Als Ruby buiten komt ziet ze Stefano. Hij schijnt niet gehuild te hebben terwijl Ruby’s ogen waarschijnlijk knalrood zien en haar make up is zeker weten uitgelopen. Wetend dat nu alle camera’s op haar gericht zijn probeert ze alles weg te vegen, heel Panem krijgt dit te zien. Ze stapt snel in de auto die voor hen gereed staat, begeleid door Katinka. De auto rijdt hun naar het station waar ze in een reusachtige trein stappen. Binnen kijkt Ruby haar ogen uit. Prachtige muren en meubels van het duurste spul dat er maar is, en dan niet over het eten te spreken dat overal klaar staat. In ieder hoekje van de trein staat wel een schaal met eten, lekker eten. Voedsel dat in district 5 niet zo maar te krijgen is, of je moet je er je jaarsalaris aan uitgeven. Stefano is ook ingestapt. De twee tributen staan allebei een beetje ongemakkelijk in de trein tot Katinka ook binnenkomt. ‘Ga toch zitten!’ gilt ze. Ze doen wat van haar gevraagd wordt. Ondertussen huppelt ze rond op haar hoge hakken en zingt: ‘Ik ga Raaf even halen!’
En dan zitten ze allebei in een en dezelfde trein. Aartsvijanden voor het leven. Ruby weet eigenlijk niks te zeggen maar Stefano doet alsof ze beste vrienden zijn. ‘Weet jij wie Raaf is?’ vraagt hij nonchalant. Ruby zegt niks terug. Ze heeft geen zin in om met haar grootste angst te praten. Al sinds de basisschool wordt ze gepest door hem. Op gegeven moment werd het zo erg dat haar ouders zijn ouders hadden gebeld maar dat hielp niet. En nu doet hij alsof er niets aan de hand is. Hij kijkt Ruby even aan en gaat dan ongestoord verder: ‘Volgens mij is hij onze mentor, hij moet ons begeleiden zodat we de Spelen kunnen overleven.’
De Spelen! Hoe zou dat zijn? Met haar aartsvijand in de arena. Misschien moet ze toch maar wat zeggen, wilt ze meer kans hebben om niet meteen dood te gaan. ‘Ja volgens mij ook.’ Zegt ze zacht. Stefano wilt weer wat zeggen maar dan komt Raaf binnen. ‘Hallo tributen van district 5! Hoe gaat het er mee?’ Het is een hele stomme vraag want Ruby voelt zich net als een varken voordat hij naar de slacht gaat, maar toch mag ze Raaf meteen. Hij straalt iets ontspannens uit. ‘Goed, hoor.’ Zegt Stefano sarcastisch. Raaf glimlacht en zegt: ‘Sorry, ik weet hoe jullie je voelen. Ik probeer het wat minder stressvol te maken dan het al is.’ Zegt hij verontschuldigend. Hij steekt zijn hand uit en stelt zich voor. ‘Raaf.’
‘Ruby.’
‘Ah, onze vuursteen!’ zegt Raaf met een grapje. ‘Ah, onze vogel.’ Grapt ze terug. Raaf laat een kletterend lachje horen. ‘Die is goed!’ roept hij. Dan stelt hij zich aan Stefano voor.
‘Nou, hier zitten jullie dan, niet zo gelukkig denk ik. Jullie denken vast dat jullie de Spelen niet zullen overleven?’ vraagt Raaf. Ruby en Stefano knikken. ‘Nou, daar hoef je niet zo zeker van te zijn, ik heb jullie al goed bestudeerd en ik weet al wat meer over jullie dan jullie denken. Stefano, jij bent sterk en je bent moedig, dat is zeker handig voor in de Spelen.’ Hij heeft gelijk. Stefano is lang en gespierd, in principe zou hij het bloedbad kunnen overleven en als hij daarna ook nog weet te huizen in de wildernis dan zou hij wel eens heel ver kunnen komen, maar hoe zit het met haar? Ze is niet sterk, ze is klein en ze is allesbehalve moedig. ‘Ruby,’ gaat Raaf verder, ‘jij bent slim, heel erg slim als ik je rapportcijfers mag geloven. Negens en tienen heb ik gezien. Dat kan zeer relevant zijn. En je bent snel en lenig wat je ook niet moet vergeten. Luister, dit hoeft niet je dood te worden!’
De woorden beuren Ruby ontzettend op. Ze heeft er eigenlijk nooit over nagedacht hoe slim ze is. Het is waar, ze staat bijna alleen maar negens en tienen op haar rapport, behalve voor aardrijkskunde want die leraar geeft niet hoger dan een acht.
‘En als we nou ook nog eens een team kunnen vormen?’ vraagt Stefano. Meteen is Ruby’s goede humeur wegge-ebt. In een team met Stefano? Nooit!