Olismaug - Deel vier

Uiteindelijk besloten ze dat ze zich later wel zorgen konden maken over toekomstplannen voor Olismaug. Er waren al voldoende veel dringendere dingen om hun hersenen over te breken, zoals het voedselprobleem. “Wat eten draken?” vroeg Percy, toen ze na zijn paniekaanval allebei een warme kop koffie in hun handen hielden. Het was zomer, dus het zou niet vroeg donker worden, maar de zon zakte toch al erg snel richting de horizon.
      “Vlees, meestal.”
      “Wat voor soort is Oliver überhaupt?”
      Charlie haalde zijn schouders op en nam een slok van zijn koffie. O, hij hield van koffie. “Geen idee. Hij lijkt op geen enkele soort die we tot nu toe kennen. Hij heeft wel iets weg van een Hungarian Horntail, maar hij heeft veel minder stekels. Zijn kleur en grootte kloppen niet voor een Chinese Fireball, en als het een Ukrainian Ironbelly was, zou hij veel breder moeten zijn. Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik denk dat je wel een idee krijgt van wat ik bedoel.”
      “Is het dan een kruising van twee rassen?”
      “Dat zou kunnen, maar het komt zelden voor in de natuur dat twee verschillende soorten draken met elkaar in contact komen zonder elkaar aan te vallen. Draken zijn dieren die erg op hun privacy zijn gesteld. Het zijn typische einzelgänger, en zeker met andere rassen kunnen ze het over het algemeen niet vinden. Het zou natuurlijk kunnen dat hij een experiment was en ergens in ontsnapt, maar sinds de wetten rondom drakenfokkerij aangescherpt zijn, zijn er maar heel weinig mensen geweest die de naar verhouding relatief lage geldsom die een draak opbrengt zo‘n risico waard vonden. Om heel eerlijk te zijn, Percy, is het één groot mysterie waar dit schatje vandaan komt. Wat het overigens ook niet gemakkelijker zal maken om voor hem te zorgen.”
      “Oké.” Percy fronste. “Maar het is waarschijnlijk dat hij vlees eet, toch?”
      “Negentig procent van alle bekende drakensoorten zijn carnivoren,” stemde Charlie in. “Het grootste deel van de overige tien procent eet alles wat ze tegenkomen.”
      “Dat klinkt veelbelovend. Hebben jullie hier iets? Wat aas, misschien?”
      “Ik denk dat er nog wel wat in de vriezer moet liggen, ja. Ik weet niet wat Jamie en de rest ervan zullen vinden als we dat nu aan Olismaug voeren, maar ik heb ook weinig zin om te wachten tot hij honger krijgt.” Charlie stond op en gaf Percy zijn nog halflege koffiekopje in bewaring. “Ik zal eens gaan kijken.”
      Even later kwam hij weer naar buiten, nu met een grote koeltas in handen. Hij gooide het ding voor Percy neer. “Hier zit ongeveer voldoende voor één maaltijd in, maar dit is ook alles wat we hebben. Voor morgen zullen we iets anders moeten verzinnen.”
      “Prima.” Percy opende de tas en trok dapper een homp vlees tevoorschijn. Toen leek hij echter onzeker te worden. “Hoe voer je een draak?”
      Charlie lachte. “Liever niet met de hand, tenzij je niet zo veel waarde hecht aan je ledematen. Je kunt het beste je toverstok gebruiken.”
      “Natuurlijk. Eh, moet ik hem eerst wakker maken? Hij slaapt.”
      Charlie huiverde bij dat idee. “Heb je nooit de schoolspreuk van Hogwarts gehoord?”
      “Draco dormiens numquam titillandus,” dreunde Percy gehoorzaam op. “Maar ik was niet van plan hem te kietelen.”
      “Of je hem nou kietelt of hem gewoon wakker maakt, zal niet zo‘n groot verschil maken. Het komt erop neer dat je het beste helemaal uit de buurt kunt blijven bij slapende draken.”
      “Hij doet mij niets.” Percy leek zich hier absoluut zeker van, en dat baarde Charlie zorgen.
      “Tot nu toe niet, nee. Word daar alsjeblieft niet onvoorzichtig door, Percy.”
      Percy knikte dat hij het begrepen had. “Maar wat doe ik nou?”
      “Ik denk dat hij vanzelf wel wakker zal worden als hij eten ruikt.”
      Charlie kreeg gelijk. Toen Percy het eerste blok vlees richting Olismaug liet zweven, ging er onmiddellijk één van de twee enorme, bruine ogen open. De neus bewoog een beetje heen en weer, en in een flits zat de draak opeens helemaal rechtop, nog net niet met zijn tong naar buiten als een hongerig hondje. Zodra Percy de vormeloze homp op de grond liet vallen, sprong Olismaug er enthousiast op af. Een grote hap later was er geen spoor meer te bekennen van het vlees en staarde Olismaug hen verwachtingsvol aan.
      Dit proces herhaalde zich een paar keer, al leek Olismaug steeds minder honger te krijgen. Uiteindelijk schoof hij het laatste stuk gewoon een paar keer heen en weer over de grond, met zijn ogen op Percy gericht.
      “Je hoeft het niet op te eten, als je niet wilt,” zei Percy, alsof de draak hem kon verstaan.
      Olismaug maakte een geluidje en duwde nog een keer met zijn neus tegen het voedsel. Dit keer schoof hij het duidelijk in hun richting.
      “Charlie, is hij aan het doen wat ik denk dat hij doet?”
      “Ik heb geen idee wat je denkt, maar waarschijnlijk wel, ja,” antwoordde Charlie. Nu hij over zijn grootste angsten en schok over het hele gebeuren heen was, had hij voldoende tijd om gefascineerd te zijn door het vreemde gedrag van deze draak. De duidelijke affectie voor Percy was al erg interessant, maar het leek erop dat het nog veel boeiender werd. “Draken delen hun voedsel nooit. Zelfs jongen worden maar ongeveer een jaartje gevoerd, voordat ze niets meer van hun moeder krijgen en zelf op zoek moeten gaan.”
      Alsof Olismaug opzettelijk probeerde Charlie alles wat hij wist over draken in twijfel te laten trekken, pakte het enorme beest juist op dat moment de brok vlees voorzichtig op van de grond. Het leek erop alsof hij er welbewust voor probeerde te zorgen dat hij het niet stukbeet. Hij liep recht op Percy af, langzaam, alsof hij wist dat hij hem aan het schrikken zou kunnen maken met te veel vriendelijkheid, en liet het stuk vlees toen precies voor Percy vallen. Percy keek verbouwereerd naar het halve dode dier aan zijn voeten, maar glimlachte toen een beetje verward naar Olismaug en klopte hem op zijn neus. “Dankje, Oliver. Net wat ik graag wilde.”
      Charlie kon alleen maar hoofdschuddend toekijken.