065.

Isa P.O.V.
De jongens vertellen me het hele verhaal, ik kan het ze niet eens kwalijk nemen. Ergens wist ik wel dat dit zou gebeuren alleen had ik gehoopt dat het nog even zou duren voordat de mensen er achter zouden komen. Ondanks dat ik er alles behalve blij mee ben kan ik het ze ook niet kwalijk nemen, ik weet dat zij het liever ook anders hadden gezien en ik vertrouw ze er op dat ze er alles aan zullen doen om me te beschermen voor de paparazzi die inmiddel al buiten staat te wachten. Dit is iets wat ik niet in de hand heb, maar zij ook niet dus het zou heel erg oneerlijk zijn om het ze kwalijk te nemen. Ze doen zo hun best om mij te helpen en tegenslagen horen daar nu eenmaal bij. Het is maar goed dat ik niet meer bezig ben met social media, ik zou niet willen weten welke haat berichten ik op dit moment toegestuurd krijg via internet. Ik heb de jongens gevraagd om zo min mogelijk informatie weg te geven over mij. Ontkennen dat ik bij ze verblijf is natuurlijk een onbegonnen zaak, maar ze snappen gelukkig ook dat ik niet wil dat ze uitgebreid gaan vertellen over hoe het met mij gaat. De sfeer in de kamer is gelukkig weer iets beter. Ze zijn allemaal duidelijk opgelucht dat ze het verteld hebben en ze zijn blij dat ik niet meteen boos op ze ben maar het nog vrij goed opneem allemaal.

Na een uur of twee zit iedereen weer zijn eigen ding te doen, Niall zit in een hoekje te pingelen op zijn gitaar. Het is duidelijk dat het niet lukt zoals hij het wil want hij speelt al minstens een half uur hetzelfde stukje. Het einde van het stukje dat hij steeds speelt is net een verkeerd akkoord maar zo te horen weet hij niet wat hij er mee aan moet. Het deuntje begint irritant te worden als hij het voor de zoveelste keer speelt en de schrijfkriebels komen weer in mij naar boven, ik kan het niet laten om me er mee te gaan bemoeien. De oplossing ligt zo voor de hand, maar omdat hij er al zo lang mee bezig is ziet hij het niet meer. Met moeite hijs ik mezelf overeind van de bank en hinkel naar de stoel die tegenover die van Niall staat. Met een klein glimlachje kijkt hij op
“hey” mompelt hij en kijkt me afwachtend aan hulp nodig? schrijf ik op het boekje dat op tafel ligt. Tegenwoordig ligt er overal wel een blaadje of boekje zodat ik niet altijd iets mee hoef te slepen.
“speel je gitaar dan?” vraagt hij verbaasd. Twijfelend haal ik mijn schouders op, technisch gezien weet ik niet of ik het nog kan. Al die tijd heb ik geen gitaar meer aangeraakt dus ik zal er wel weer even in moeten komen, de moeilijke liedjes zal ik niet meteen weer perfect kunnen spelen maar ik geloof niet echt dat je zoiets kan verleren. Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht en meteen krijg ik de gitaar in mijn handen geduwd. Onwennig laat ik mijn linkerhand over de hals glijden en mijn rechterhand slaat voorzichtig een paar snaren aan. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Dit is nog niet zo erg, ik had verwacht dat het pijn zou doen. Dat er herinneringen naar boven zouden komen die ik wilde verdringen maar gelukkig gebeurt dat niet. Voorzichtig sla ik een paar akkoorden aan, mijn handen zijn niet meer gewend aan het gitaarspelen dus het gaat allemaal niet meer zo soepel als voorheen. De pijn in mijn vingers deert me niet, het voelt goed om weer een instrument in mijn handen te hebben.

Twijfelend probeer ik het stukje na te spelen dat Niall het afgelopen half uur de hele tijd heeft gespeeld. Zijn ogen staan gefixeerd op mij en hij kijkt me vol bewondering aan waardoor er een klein glimlachje op mijn gezicht verschijnt. ’Let op, ik verander het een beetje. Dan kan je daarna zelf wel weer verder schrijven denk ik’ schrijf ik slordig op het blaadje naast me zodat ik zo snel mogelijk weer verder kan spelen. Mijn tong steekt een beetje uit mijn mond omdat ik zo geconcentreerd bezig ben, het verwisselen van de akkoorden gaat niet meer zo soepel als vroeger dus ik moet goed opletten met wat ik doe. Na een tijdje oefenen lukt het me redelijk om de akkoorden soepel in elkaar te laten overlopen en speel ik het stukje een paar keer voor Niall zodat hij het goed in zich kan opnemen. Aarzelend, bang voor zijn reactie hef ik mijn hoofd weer omhoog. Vijf paar ogen kijken me vol bewondering aan.
“I’m afraid that you’re never gonna fail to amaze us with your talents” grijnst Louis die nonchalant tegen de muur staat te leunen waardoor er een bescheiden glimlachje op mijn gezicht verschijnt.