64.

Harry POV
Het lijkt wel alsof ze ons met elk liedje dat ze ons laat horen iets wil zeggen. Muziek is altijd een groot deel van mijn leven geweest. Tuurlijk, ik ben niet voor niets zanger geworden. Maar sinds ik Isa heb leren kennen heeft muziek een totaal andere betekenis gekregen. Elk liedje dat ik luister lijkt wel als nieuw. Nieuwe dingen vallen me op, dingen die me eerst nog niet opvielen. Zo ook dit liedje. Het is oud, waarschijnlijk veel ouder dan dat ik ben. Het is een appart liedje, mooi maar ik zou het zelf niet zo snel opzetten. Normaal zou ik het gewoon mee neuriën zonder er verder aandacht aan te besteden maar nu laat ik elke toon en elk woord goed tot me doordringen.

Eerst dacht ik dat ik haar binnen no time weer aan het praten zou krijgen. Nu weet ik dat het nog een hele opgave gaat worden. Een paar dagen terug vertelde ze nog dat niet praten nog het enige is dat haar bij elkaar houdt maar ik ga er voor zorgen dat ze weer gaat praten. Al is het het laatste dat ik doe, Isa gaat weer praten. Stevig druk ik haar nog een keer tegen mij aan als het liedje is afgelopen. Louis neemt geen moeite om een ander liedje op te zetten dus begin ik automatisch zelf een liedje te neurieën. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht als ik door heb wel liedje ik zing. Isa maakt geen aanstalte om zich los te maken uit deze omhelzing dus ik maak er graag misbruik van om haar zo dicht mogelijk bij me te houden voor zolang het nog kan. Voorzichtig laat ik haar een beetje los zodat ik mijn telefoon kan pakken om het liedje op te zetten. Zachtjes zing ik mee in haar oor maar ik verander de tekst een beetje zodat het echt van toepassing is op haar.

Isa, Isa
When will those clouds all disappear?
Isa, Isa
Where will it lead us from here?
With no lovin' in our soul and no money in our coats
You can't say we're satisfied
But Isa, Isa
You can't say we never tried

Isa, you're beautiful
But I hate that sadness in your eyes
Isa, I still love you baby
Remember all those nights we cried
All the dreams were held so close
Seemed to all go up in smoke
Let me whisper in your ear
Isa, Isa
Where will it lead us from here?
[…]

We moeten het haar nu vertellen, als we er eerst nog drie weken mee wachten zijn we dadelijk helemaal haar vertrouwen kwijt. Over haar schouder kijk ik naar mijn telefoon en stuur een berichtje naar alle jongens.
Harry - Guys, we moeten het haar vertellen. Nu, als we het uitstellen wordt het alleen maar erger
Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe iedereen zijn telefoon erbij pakt en zonder enige emotie naar het scherm blijft staren. We voelen ons allemaal schuldig, we hadden ons voorgenomen om haar te helpen en dan gebeurt dit. Een van haar ergste nachtmerries op dit moment wordt waarheid. De pers heeft haar weer gevonden. Het is allemaal onze schuld, misschien was het wel beter als we haar gewoon in haar huisje hadden gelaten. Hard zucht ik en maak me los uit onze omhelzing als Zayn naar binnen komt slenteren. Allemaal zien we er tegenop, we hebben geen idee hoe dit gaat uitpakken.

“Isa, we moeten je iets vertellen” zeg ik zachtjes. Mijn blik heb ik neergeslagen naar de grond. Ik wil dit helemaal niet vertellen. Ik wil haar niet uit elkaar laten vallen, ik wil haar weer ‘heel’ maken, haar stukjes aan elkaar lijmen zodat ze voor altijd vast blijven zitten zonder andere gekke fratsen als niet meer willen, kunnen en durven praten.
“De fans weten het. Ze weten dat je hier bent, dat betekend dat de pers het dus ook weet” zegt Liam uiteindelijk. We durven allemaal niet naar haar te kijken en een onaangename stilte valt die niemand durft te verbreken, zelfs Niall en Louis niet. Een hand op mijn schouder laat me toch voorzichtig opkijken. Tranen staan in haar ogen en meteen vervloek ik mijzelf, mijn egoïsme, mijn bekendheid en al het andere dat er voor heeft gezorgd dat ik haar pijn heb gedaan. Ze pakt mijn arm vast en begint trillerig te schrijven. De jongens, die tegenover ons zitten kijken allemaal in spanning naar het hele gebeuren. Letter voor letter verschijnt er een zin op mijn arm. Na elk woord lees ik het hardop voor zodat de rest van de jongens ook weten wat er staat.
I’m scared but you will protect me, right?
Staat er uiteindelijk op mijn arm, verbaasd kijk ik op in haar ogen. Een traan loopt langs haar wang die ik snel weg veeg.
“tuurlijk beschermen wij je. Met heel ons leven” fluister ik en trek haar weer dicht tegen me aan. Met waterige ogen kijk ik naar de rest van de jongens en gebaar dat ze er bij moeten komen. Een paar seconde later zitten we met z’n vijven in een grote groepsknuffel op de bank.