075

Sarahjeanne Wilder

Liam is vertrokken naar Spanje samen met zijn nieuwe vrienden. Ik ben blij voor hem dat hij eindelijk vrienden heeft gevonden, maar ik ben ook bang dat hij mij zal vergeten. Iets wat hoogst onwaarschijnlijk is, maar toch ben ik bang.
Inmiddels zijn we alweer bijna in Wolverhampton en ik kan dan ook niet wachten tot we weer thuis zijn. Geoff draait de auto de oprit op en stapt uit. Ik volg snel zijn voorbeeld en loop achter hem aan het huis binnen. Meteen loop ik door naar boven. Als ik halverwege de trap ben, roept Karen me. ‘Sarah, we gaan ook zo eten. Ik heb iets makkelijks, dus als je zo terug komt?’ Vragend kijkt ze me aan en ik knik even ter bevestiging. ‘Is goed. Ben zo terug.’ Glimlach ik en loop verder naar mijn kamer.
Na het eten besluit ik te gaan douchen en in mijn bed te kruipen. Lekker dromend over Liam.

De dagen verstrijken en Liam heeft nog helemaal niets van zich laten horen. Hij had beloofd om te bellen als ze geland waren, maar hij heeft helemaal niets van zich laten horen. Ik maak me nu best wel zorgen, Liam komt altijd zijn beloftes na en dit keer niet. Dat is niks voor hem. Ik besluit hem voor de zoveelste keer te bellen, maar weer neemt hij zijn telefoon niet op. Een geïrriteerde zucht verlaat mijn mond en ik sluit mijn ogen. ‘Wat is er?’ Klinkt Ruth’s stem vanuit de deuropening. ‘Ik probeer Liam nou al voor de zoveelste keer te bellen, maar hij neemt niet op.’ De woorden komen beteuterd mijn mond uit en Ruth gaat naast me zitten. ‘Hij had beloofd me te bellen als hij geland was. Iets wat hij niet heeft gedaan. Ik dacht eerst dat hij het gewoon vergeten was en later wel zou bellen, maar ik hoor helemaal niets.’ Ruth knuffelt me stevig. ‘Liam is het gewoon vergeten. Als hij al zijn gemiste oproepen van jou ziet, belt hij meteen terug. Dat weet ik zeker.’ Stelt ze me gerust. Ik besluit het onderwerp te laten rusten en ga met Ruth mee naar beneden.

Die avond gaat de telefoon over en Karen neemt op. ‘Het is voor jou.’ Zegt ze en houd me de telefoon voor. Twijfelend pak ik hem aan. ‘Met Sarah.’ Ik wacht op antwoord vanaf de andere kant van de lijn.
‘Met Liam. Het spijt me dat ik je niet heb gebeld, maar mijn telefoon is kapot en hier is geen telefoon waarmee ik kon bellen. Ik bel nu met die van Niall.’ Zegt hij in één adem. Ik moet zachtjes lachen en een grijns siert mijn gezicht.
‘Hoe krijg je het nou weer voor elkaar om je mobiel te slopen?’
‘Ik heb hem per ongeluk aan de vissen gevoerd. We waren een boottocht aan het maken om de groepen beter te leren kennen en toen leunde ik iets te ver over de reling. Louis dacht dat het grappig was om me een duw te geven en toen liet hem in het water vallen.’ Liam’s stem klinkt beteuterd. Nu kan ik het helemaal niet laten en begin hem uit te lachen door de telefoon.
‘Je hoeft me nog niet uit te lachen! Oké misschien zou ik ook wel lachen als het jou zou overkomen.’ Grinnikt hij dan.
‘Precies, maar hoe gaat het in Spanje?’ Het wordt even stil aan de andere kant van de lijn. Plotseling hoor ik Liam iets schreeuwen, waarschijnlijk naar de andere jongens.
‘Ik word gek van de jongens. Maar het gaat goed hier in Spanje.’ Antwoord Liam vrolijk.
‘Morgen zijn de opnames voor X Factor en dus moeten we morgen ons optreden doen. One Direction is als laatste aan de beurt en dat betekent de hele dag wachten.’ Zucht Liam.
‘Jullie gaan het vast geweldig doen. Daar ben ik zeker van.’ Stel ik hem gerust.
‘Dank je, maar ik moet gaan. Niall zeurt dat ik zijn beltegoed verspil.’ Een kleine grinnik komt uit de telefoon.
‘Is goed. Succes morgen. Bye!’
Na een paar seconden vult een lange pieptoon mijn gehoorgang. Een grijns siert mijn gezicht.
‘Zie je nou wel dat er niets aan de hand is.’ Ruth kijkt me aan. Ik knik zachtjes. ‘Ja, misschien heb ik ook wel een beetje overdreven.’ Geef ik toe. ‘Wat heeft hij met zijn mobiel gedaan?’ Nieuwsgierig kijkt Geoff me aan. ‘Hij heeft hem aan de vissen gevoerd.’ Ik denk terug aan zijn verhaal en weer moet ik lachen. Met horten en stoten vertel ik het verhaal wat Liam mij vertelde, als ik uitgepraat ben, ligt iedereen in een deuk. ‘Echt iets voor hem.’ Hikt Nicola na. Met tranen in mijn ogen knik ik bevestigend.
Nadat we nog even over Liam hebben gepraat, besluit ik naar bed te gaan. Me verschuilen in dromenland.