Olismaug - Deel drie

“Dus als ik het goed begrijp, heb je helemaal niets gedaan, en besloot Olismaug om een of andere onduidelijke reden opeens dat hij liever met je zou knuffelen dan je te vermalen?” vatte Charlie samen. Percy had vijf minuten volgepraat met zijn verhaal, maar dit leek te zijn waar het allemaal op neer kwam.
      “Oliver,” verbeterde Percy hem, maar hij knikte. “Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had toen jij daar lag en hij op mij af kwam, maar hij bleef me net zo lang duwen tot ik hem onder zijn kin krabbelde. Blijkbaar is hij gewoon een grote teddybeer.”
      “Een vuurspuwende teddybeer,” merkte Charlie op, al was hij zich er inmiddels redelijk zeker van dat Percy ongeveer veilig was. Dat was niet heel erg bemoedigend, maar hij wilde eigenlijk liever ook niet uittesten hoe Olismaug op hem zou reageren als hij Percy van hem weg probeerde te halen. Charlie was vastbesloten het dier Olismaug te blijven noemen; hij weigerde een draak zo’n menselijke naam als ‘Oliver’ te geven.
      “Maar waarom is hij juist zo dol op jou? Mij schijnt hij niet te mogen.”
      Percy schudde zijn hoofd. “Zeg jij het maar. Jij bent de drakenexpert.”
      Charlie groef in zijn hoofd naar iedere mythe en ieder vaag gerucht dat hij ooit had gehoord. Dat was heel wat, aangezien zijn obsessie met draken bijna net zo groot was als die van Percy met zijn carrière, maar er leek maar heel weinig tussen te zitten dat deze situatie ook maar op een of andere manier zou kunnen verklaren. “Ik geloof dat ik eens ergens gelezen heb dat bepaalde soorten draken zo mak als een lammetje worden wanneer ze een ‘schone maagd’ tegenkomen. Ik denk dat het daarbij ook wel om een man zou kunnen gaan in plaats van een vrouw, maar dan is het natuurlijk nog steeds niet van toepassing op- O.” Naar Percy’s plotseling erg rode gezicht te oordelen was het wel degelijk van toepassing. Charlie grinnikte. “Echt? Maar ik dacht, Penelope - je bent toch bijna twee jaar met haar uitgegaan.”
      Percy werd zo mogelijk nog roder. En hij was een Weasley, dus Merlin, het was mogelijk. Als hij nu in een mand met tomaten was gaan zitten, zou hij een schutkleur hebben gehad. “Dat betekent nog niet dat… dat,” sputterde hij.
      Charlie probeerde de glimlach van zijn gezicht te houden. Het was lang geleden dat hij zijn kleine broertje zo rood had weten te krijgen. “Nee, natuurlijk niet. Het is heel goed als je wilt wachten op het juiste meisje, Perce, daar is niets mis mee.” Percy knikte, maar ontweek zijn blik nog steeds. Er klopte nog iets niet. Dat was interessant - Charlie nam een gokje. “Of de juiste jongen?”
      Nu keek Percy hem weer aan, haast betrapt. Het was dit keer nog lastiger voor Charlie om zijn lach in te houden.
      “Dat is natuurlijk ook prima. Dat weet je toch, Perce?”
      “Ja. Ja, natuurlijk.”
      Hij moest dringend het onderwerp wisselen, want hij zou zich niet lang meer in kunnen houden en Percy zou het waarschijnlijk niet waarderen als hij het gevoel kreeg uitgelachen te worden. Gelukkig was het niet heel moeilijk om een passend gespreksonderwerp te vinden, want het lag kalm te slapen, een stukje achter Percy. “Oké, onverwachte onthullingen terzijde; we hebben een probleem.”
      “Wat voor probleem?”
      “Wat ga je nu met je nieuwe huisdier doen?”
      “Hoezo?” Percy leek argwanend te worden. “Ik ga hem niet wegjagen, als dat is wat je bedoelt, en ik zal jullie hem ook niet zomaar gevangen laten zetten. Ik zal hem niet alleen laten.”
      Daar zouden ze later nog wel eens op terugkomen, vermoedde Charlie, maar het was nu belangrijker om de imminente problemen te bespreken. “Ik doelde eigenlijk meer op de praktische aspecten van het houden van een draak. Je kunt hem niet meenemen naar Engeland, dat staat vast, en je vakantie zal niet eeuwig duren. Bovendien zal hij eten nodig hebben. Dat hebben we wel in het reservaat, maar we kunnen het niet gewoon aan wilde draken weggeven.”
      Percy fronste. “Merlin, je hebt gelijk.”
      “Je gaat me toch niet vertellen dat je hier nog helemaal niet over na hebt gedacht, of wel? Voor zo‘n slim persoon is dat toch behoorlijk stom, Percy.”
      Percy leek echter niet naar hem te luisteren, want hij was veel te druk bezig in paniek te raken. “Merlin,” vloekte hij. “Merlin, wat moet ik nou met een draak?” De wanhoop op zijn gezicht zou hilarisch zijn geweest als Charlie zich niet precies hetzelfde had afgevraagd.