Love #Twenty

Ik werd me vaag bewust van alles om me heen. Tenminste, ik hoorde wat en ik voelde een helse pijn in mijn buik. Tenminste, het leek alsof het helemaal opengereten en stukken uitgegeten door een wild dier. Ik voelde een druk op mijn benen, maar kon er niet uit opmaken wat het was. Ik had moeite met ademhalen, elke keer als mijn buik op en neer ging schoot er een steek door me heen. Ik voelde me enorm duf, alsof ik heel kort geslapen had. Ik opende mijn ogen, en merkte dat het donker was in de kamer. Mede omdat het buiten donker was en mede omdat er een gordijn voor het raam hing die gesloten had. Ik tilde mijn hoofd voorzichtig op, en zag dat Niall op mijn benen lag. Net zoals de laatste keer dat ik in het ziekenhuis lag. Alleen dit keer had hij mijn benen krampachtig vast en rolden er tranen over zijn wangen. Ook al sliep hij, hij huilde alsnog. Ik liet hem slapen, aan zijn gezicht te zien - ook al lag hij te slapen -, zag je zo dat hij doodmoe was. Ik liet mijn hoofd terug in het kussen vallen en staarde naar het plafond.

Ik weet niet hoe lang ik nu al naar het plafond had liggen staren, maar Niall begon uit het niets te schreeuwen.
"Nee, Nee NEE!" schreeuwde hij hysterisch en klemde zich strak om mijn benen heen. Hij begon weer te schreeuwen en ik schoot overeind. Ik negeerde de helse pijn in mijn maag en trok mijn benen onder Niall weg, terwijl hij nog hysterischer begon te huilen. Ik kroop naar hem toe en greep hem vast.
"Niall!" riep ik met een schorre stem en schudde hem voorzichtig door elkaar. Zijn ogen vlogen open en voor ik het wist had hij zichzelf aan me vastgeklemd. Ik hield hem strak vast, en schoof naar achter, zodat ik ons ging liggen.
"I-Ik dacht dat ik je kwijt was" hoorde ik hem snikkend piepen.
"Ik ben er nog" suste ik hem.


Ik zit nog op school, en ik heb straks een SO AK, en ik heb nog niet geleerd