Hoofdstuk 43

Hoofdstuk 43

Na de lessen, sleurde ik Harry, Ron en Hermelien mee naar de bieb. We zochten en we zochten, maar we vonden niks. Een diepe frons ontstond in mijn voorhoofd, toen ik in het raamkozijn in de bieb na dacht. ‘Waar zou het nou kunnen zijn? We hebben de hele bieb gehad geloof ik,’ brom ik. ‘Verboden afdeling?’ ‘Wat moet een bieb nou met een verboden afdeling?’ ‘Weet ik veel, maar die is er wel.’ ‘Vet.’ ‘Ja maar er zal wel een reden zijn dat het de verboden afdeling is.’ ‘Klopt daar staan alle boeken over duistere magie en dat soort dingen.’ ‘Hoe weet je dat?’ ‘Heeft mijn pa me verteld.’ ‘Je wist toch niet dat er een verboden afdeling was?’ ‘Klopt ik dacht dat hij een grapje maakte. Wie bedenkt er nou een verboden afdeling op een school? Hij maakt zoveel grappen en dit was zo onwaarschijnlijk dat ik het niet geloofde. Ik zat er naast.’ ‘Waauw,’ klonk het in koor. ‘Ja sorry hoor. Papa probeert me altijd in zijn grappen te laten trappen, uiteindelijk geloof je helemaal niks meer. Op zich is het wel grappig.’ ‘Jij bent echt een droog persoon,’ zei Ron. ‘Wat verwacht je? Ik woon bij Albus Perkamentus. Hij is de droogste persoon die er bestaat.’ ‘Serieus?’ ‘Serieus als je een keertje op bezoek komt, merk je het vanzelf.’ ‘Deal.’ We schudden elkaar de hand en begonnen daarna allemaal te lachen. ‘Maar om op de verboden afdeling te mogen komen moet je een briefje hebben,’ zei Hermelien. ‘En een goeie reden. Die wij niet bepaald hebben.’ ‘Hmm,’ mompelde ik. ‘Weetje het is over één week kerstvakantie! Gaan jullie naar huis?’ ‘Nee,’ zeiden Harry en Ron. ‘Ik wel,’ zei Hermelien. ‘Jij?’ ‘Wat zou ik thuis moeten doen? Mijn pa zit op school, dus dan zou ik de hele vakantie alleen zijn. Dat is ook lekker zinloos, als ik hier met vrienden en mijn pa kan zijn.’ ‘Daar zit wel wat logica in,’ zei Hermelien. ‘Je meent het,’ grinnikte ik. Uiteindelijk gaven we het op en gingen we terug naar de leerlingenkamer.
De weken voor de kerstvakantie zochten we de hele bibliotheek af, maar vonden helemaal niks. De dag van vertrek van de kerstvakantie zaten, ik, Harry en Ron een potje schaak te spelen. Of nou ja, zij speelde en ik keek toe. Hermelien kwam binnen met haar koffer. ‘Zoek nog naar Nicolaas Flamel, regel desnoods een briefje voor de verboden afdeling.’ We knuffelden Hermelien. ‘Fijne kerst Lien.’ ‘Jullie ook.’ Daarna trok ze haar hutkoffer achter haar aan en ik liep met haar mee. ‘Luce pas alsjeblieft een beetje op de jongens. Ze zijn zo onhandig soms.’ ‘Belooft.’ We omhelsden elkaar, waarna Hermelien vertrok. Ik keek haar na tot dat ze uit het zicht verdwenen was. Daarna slofte ik langzaam terug naar de grote zaal. Ik plofte naast Ron wiens koning net een loper van Harry in elkaar mepte. ‘Dit is echt een barbaars spel,’ mompelde ik. ‘Dat klopt ja,’ antwoordde ze in koor. ‘Daarom is het ook zo leuk.’ ‘Jongens,’ grinnikte ik. Uiteindelijk had ik genoeg van de poppetjes die elkaar in elkaar mepte, met stoelen en weet ik veel wat nog meer. Ik stond op, zei ze gedag en wandelde op mijn dooie gemakje naar buiten. Eenmaal buiten waaide een koude wind, zoals dat alleen in Schotland kan. Ik trok mijn capuchon over mijn hoofd heen en sloeg mijn armen over elkaar. Het was koud, maar zo even uitwaaien was wel lekker. Toen ik boven op een heuveltje stond, spreidde ik mijn armen en liet de wind me omhullen. Genietend sloot ik mijn ogen en draaide een rondje. Zacht neuriede ik en mijn noten werden mee genomen door de wind. Ik maakte een gek sprongetje, maar mijn voeten kwamen niet terug op de grond. Ik werd op gevangen door twee armen.