25 # Teach Me How

'Ik ga niet naar het ball.' Hij fronst zijn wenkbrauwen.
'Nog nooit heb ik een jonge vrouw ontmoet die niet naar een ball wil.' Ik ontwijk zijn blik door naar buiten te kijken. Een bal op mijn oude school heb ik nooit meegemaakt, dat was tegen de tijd dat ik al weg was. Niet dat iemand me had meegevraagd, denk ik, iedereen wist dat ik niet kon dansen. In mijn ooghoek zie ik Klaus me aandachtig opnemen.
'Je zal toch moeten gaan.' Geïrriteerd bijt ik mijn tanden op elkaar.
'Ik heb geen jurk.' Een charmante glimlach verschijnt.
'Daar zorg ik toch voor, love.'
'Ik kan mijn haar en make-up niet zelf doen', verzin ik met een gemene twinkeling die schittert in mijn ogen.
'Daar wil mijn zus wel bij helpen.' Mijn ogen vernauwen zich. Ik heb nog nooit iemand over zijn zus gehoord.
'Ze ligt momenteel in een doodskist', beantwoordt hij nonchalant mijn gedachte. Mijn ogen worden groot. Die fabeltjes zijn toch niet waar?
'Ze is... tijdelijk even opgeborgen', beantwoordt hij opnieuw mijn onuitgesproken gedachte.
'Je hebt haar opgesloten en verwacht daarna dat ze mij gaat helpen?' Ironie schalt door mijn stem.
'Ja.' Zijn blik voorspelt niets goeds, maar ik weet dat als ik ga vissen die zoektocht toch niets oplevert.
'Dus ga je?' Ik bijt op mijn lip.
'Wat moet ik voor gunst vervullen?' Opnieuw glimlacht hij, charmant, speels.
'Niets bijzonders. Het vergt slechts een paar minuten van je tijd met Damon.'
Opzich zou ik best willen toegeven. Klaus heeft veel geld en hij komt uit die tijd, dus zal de jurk vast prachtig zijn. Daarbij gebeurt er altijd van alles op zo'n feest en natuurlijk kan ik Damon dan ook weer zien. Toch blijven mijn ongecoördineerde voeten een probleem.
'Ik zou best willen', spreek ik mijn gedachten hardop.
'Maar?'
'Serieus? Je hebt altijd alles en iedereen door, maar mijn zenuwachtige gedrag over dit onderwerp kan je niet plaatsen?'
Verbaasd knippert hij met zijn ogen als antwoord.
'Ik kan niet dansen!' Plots staat hij voor me.
'Dat leer ik het je toch.' Hij laat een vinger over mijn wang strijken. Eigenlijk.. durf ik dat niet. Hij vast al veel ervaring en zal zich alleen maar irriteren.
'Vanavond, ik zal een jurk en hakken klaarleggen op je bed. Wees niet bang. Ik heb veel geduld.' Nog een glimlach siert zijn gezicht voor hij nonchalant de kamer verlaat.

Ik hijs me in een smalle smaragd blauwe jurk. Nauw om mijn lichaam, open rug en tot aan de grond. Simpele dunne zwarte hakken eronder en ik ben klaar. Ik kijk in de spiegel, herken mezelf nog maar amper. Jurken heb ik al bijna nooit aan, maar een lange? Nog nooit. Toch zal ik het erin moeten leren. De jurk voor het bal zal ook tot aan de grond komen. Wanneer mijn ogen de ogen in de spiegel ontmoeten, zie ik een en al onzekerheid. Ik zuch een keer en loop dan sierlijk naar de trap.
Als een echte prinses loop ik de wit marmeren trap af. Mijn prins in pak verschijnt onderaan de trap nog voor ik mijn voet op de eerste trede plaats. Verbazing gaat over in een glimlach en een schitterende twinkeling.
'You look beautiful, love', prevelt hij met dat Britse accent. Dat is de eerste keer dat ik glimlach, glimlach omdat ik me werkelijk mooi voel.
'Het dansen van die tijd is geheel anders dan het dansen van nu.' Hij fronst even wanneer hij erover nadenkt. 'Het dansen van nu is meer.. elkaar.. opgeilen.'
Ongewillig moet ik lachen. Klaus zet ondertussen de muziek aan. Een zacht piano met viool- spel vult de open ruimte. Ongewillig voel je meteen de sfeer veranderen. Het voelt alsof ik alleen met hem ben. Niet alleen alleen in deze kamer, maar wij twee samen, alleen op de wereld. Het laat mijn hart sneller kloppen, het zorgt voor een zekere sensualiteit.
'Het dansen van toen was anders, veel intiemer op een manier die mensen van deze tijd niet snappen. Het was alsof je met z'n twee was, verder niemand. Je zag alleen elkaar.' Zijn blik staat dromerig en ondanks dat hij het niet beseft, laat hij me nu precies voelen hoe dat moest zijn geweest.
Hij gaat schuin tegenover me staat en houdt zijn arm omhoog. Hij gebaart dat ik hetzelfde moet doen. Ik leg mijn hand op de zijne, zoals hij had verwacht.
'Het gaat er juist om dat je elkaar niet aanraakt', vertelt hij mij, terwijl hij slechts een klein laagje lucht tussen ons in laat. Zo lopen we rondjes, soms draaien we van kant. Draaien we het rondje om.
'Er is nog een stijl die ik je wil leren, maar dat is er vast al een die je kent.'
Hij komt voor me staan, houdt zijn hand op. Ik leg mijn hand er met een verlegen glimlach in en leg mijn andere hand op zijn schouder. Hij legt zijn hand op mijn onderrug en laat ons zachtjes heen en weer bewegen.
'Eigenlijk is dansen heel simpel', beken ik blozend.
'Als je een goede partner hebt.' Ik glimlach terwijl ik probeer niet te verdrinken in zijn blauwe ogen. Zo blijven we zachtjes heen en weer dansen, tot we nog maar amper bewegen. Compleet opgeslokt in onze eigen wereld met op de achtergrond slechts wat muziek. Onze ogen houden elkaar vast, mijn hand in de zijne. Ik snap niet wat Caroline niet in hem kan zien, maar mensen zeggen dan ook dat hij gevaarlijk is, die kant heb ik nog maar heel even gezien. Volgens is dit gewoon een jongen die bang is zijn hart te geven, bang is het kapot terug te krijgen, net als iedereen. Nee, nu ik hier sta te dansen met Klaus weet ik wel zeker dat hij een hart heeft en als hij die aan mij zou geven.. dan zou ik hem houden.