Olismaug - Deel twee

Het eerste waar Charlie zich van bewust werd toen hij ontwaakte, was een enorme hoofdpijn. Het was nog erger dan die ene keer dat Bill en hij besloten hadden dat het een goed idee zou zijn om samen een hele fles extra sterke Firewhiskey te killen. Er was nog een verhaal met twee bloempotten, een dolfijn en een grasmaaier aan verbonden, maar in het kort kwam het erop neer dat achteraf bleek dat het absoluut geen goed idee was.
      Dit keer had hij echter geen Firewhiskey aangeraakt, daar was hij zich vrij zeker van. Het duurde even voordat hij alle puzzelstukjes weer in elkaar kon zetten, maar toen vlogen zijn ogen open. “Percy,” bracht hij uit, terwijl hij overeind probeerde te komen. Zijn hoofd was het daar niet mee eens, want het gebonk werd nog erger en zijn beeld werd wazig. Toen hij weer scherp zag besefte hij dat hij zich in een van de tenten bevond. Dat kon twee dingen betekenen; Percy had op een tot nog toe onbekende magische manier de draak in zijn eentje weten weg te jagen, wat helaas zeer onwaarschijnlijk klonk, of zijn collega’s waren zoals het echte superhelden betaamde precies op het juiste moment teruggekomen en zouden nooit meer een mogelijkheid voorbij laten gaan om hem eraan te herinneren dat ze Olismaug hadden gevangen terwijl hij flauwgevallen was. Hij hoopte echt dat die laatste optie het niet was, maar het leek hoe dan ook niet erg logisch, aangezien de groep hem had gezegd dat ze pas de volgende dag wilden terugkeren.
      Maar wat was er dan wel gebeurd? Charlie probeerde het protest van spieren waarvan hij niet eens had geweten dat hij ze bezat te negeren, terwijl hij zichzelf langzaam overeind hees van het bed. Hij zou waarschijnlijk bont en blauw zijn, maar hij gaf niet toe aan de neiging om de ernst van zijn wonden te inspecteren. Alles leek nog te werken en hij kon nergens de warme nattigheid van bloed voelen, dus leek het de pijn die het hem zou opleveren niet waard.
      Hij strompelde naar buiten, waar het licht hem tijdelijk verblindde. Hij hoopte dat hij dat kon opvatten als een teken dat hij niet al te lang bewusteloos was geweest, en dat het niet betekende dat hij een hele dag buiten westen had gelegen. Zodra hij weer normaal kon zien, had hij echter wel andere dingen aan zijn hoofd.
      Percy glimlachte ongemakkelijk naar hem. “Goed dat je wakker bent. Ik denk dat ik misschien een beetje hulp nodig zal hebben hiermee,” zei hij, en klopte op de enorme snuit van de draak die als een tevreden schoothondje naast hem opgekruld lag. Charlie keek verbijsterd toe. Hij verwachtte half dat Percy zijn hand binnen de paar seconden die volgden kwijt zou zijn, maar er gebeurde niets. Olismaug maakte enkel een tevreden, brommend geluid, als een enorme, spinnende kat. Zijn reusachtige lichaam bleef regelmatig op en neer gaan en zijn ogen waren gesloten; als Charlie niet beter wist, zou hij hebben gedacht dat de draak sliep.
      “Percy,” siste hij, “sta voorzichtig op en kom hierheen.”
      “Nee.”
      Charlie wist zeker dat hij dat verkeerd gehoord moest hebben. “Wat?”
      “Ik neem aan dat je probeert voor te stellen te vluchten en Oliver alleen te laten. Mijn antwoord is nee.”
      “Oliver?”
      “Olismaug klinkt zo vreemd. Wie heeft dat in vredesnaam bedacht? Je noemt je hond toch ook niet Evagmork omdat de wolf in The Never Ending Story zo heet?”
      Charlie schudde zijn hoofd. Hij had het gevoel dat de wereld weer aan het draaien was. “Percy, het gaat hier niet om de naam van het gigantische, moordlustige, mensenetende beest met behoorlijk verschrikkelijk enorm grote tanden waar je op dit moment tegenaan ligt alsof het een teddybeer is. Merlin, ik dacht dat ik degene was die mijn hoofd had gestoten.”
      Percy leek beledigd. “Inderdaad, jij bent degene die je hoofd stootte en mij daarna alleen liet met dat vreselijke beest dat je net beschreef. Pfft, ik zal je nog eens redden.”
      “Dat is ook niet wat ik- Dat is niet het punt! Percy, dat is een draak. Draken zijn gevaarlijk. Moet ik het voor je spellen?”
      Olismaug opende traag één oog en keek Charlie aan. Charlie sloeg een hand over zijn mond, maar het was natuurlijk te laat om zijn veel te hard uitgesproken woorden terug te nemen. “Merlin, Merlin, Merlin.”
      Percy rolde met zijn ogen. “Stop met hyperventileren. Ik ga je niet nog een keer naar binnen slepen als je weer flauwvalt.”
      “Percy, draak,” siste Charlie. Hij tastte naar zijn toverstok. Hij had geen idee wat hij ermee had willen uithalen, maar zijn zak was hoe dan ook leeg.
      Percy pakte een bekende assenhouten stok van de grond naast hem. “Was je hiernaar op zoek?”
      Charlie had het gevoel dat hij beschamend dicht tegen flauwvallen aanzat. “Ben je helemaal gek geworden? Waarom heb je mijn-” Hij had een paar stappen naar voren gezet, om zijn stok van Percy terug te verlangen, maar bevroor toen Olismaug opnieuw een diep brommend geluid maakte. Dit keer klonk het niet tevreden; eerder als drakentaal voor ‘nog één stap, en ik eet je op’.
      Percy stak zijn hand uit en aaide over de snuit van de draak. Charlie begon het vermoeden te krijgen dat hij misschien nog droomde. Een wild beest dreigde hem als avondeten te nuttigen, en zijn broertje aaide het ding. Percy lette echter niet op zijn verontwaardigde geluiden en mompelde geruststellende woorden tegen Olismaug, waarop de draak tot Charlies verbijstering niet alleen stopte met brommen, maar zijn neus ook in Percy’s richting duwde, alsof hij vroeg om meer aandacht.
      Charlie merkte pas dat zijn mond openhing toen Percy zich weer tot hem richtte. “Ik vermoedde al dat je een beetje agressief zou reageren. Je krijgt je stok terug, maar alleen als je belooft Oliver geen pijn te doen.”
      Charlie knikte, maar maakte geen aanstalten om zijn toverstok ook echt op te halen. Hoe Percy Olismaug onder controle had gekregen was hem nog steeds een raadsel, maar het was vrij duidelijk dat het beest hem nog steeds niet mocht. Hij had geen zin om twee bezemloze vluchten te maken op één dag, hartelijk bedankt.
      “Maar dan moet jij me wel eindelijk eens vertellen wat er in vredesnaam is gebeurd terwijl ik black-out was.”