Love #Seventeen

Ik voelde hoe mijn hoofd gigantisch bonkte en maakte een kreunend geluidje, waarna ik mijn ogen opende. Het had echter geen zin, alles was donker. Ik probeerde omhoog te komen, maar mijn handen zaten boven mijn hoofd ergens aan vast. Ook mijn voeten waren vastgebonden aan iets, en ik rukte eraan. Echter sneed het touw wat eromheen zat diep in mijn benen en klemde ik mijn kaken op elkaar. Ik merkte nu pas dat er iets mijn mond ingepropt was, en vast getapet zat of zo. Mijn hoofd knalde zowat uit elkaar, niet normaal gewoon. Opeens vloog de deur open, waarbij er gelijk vel licht de kamer in kwam. Ik draaide mijn hoofd naar de andere kant. Ik hoorde de zware ademhaling van mijn vader en zijn voetstappen, die mijn kant opkwamen. Mijn hoofd werd ruw door mijn vader zijn kant opgetrokken, waardoor ik gedwongen was hem aan te kijken.
"Denk maar niet dat je hier nog een keer weg zal komen" gromde hij. Ik keek hem bang aan terwijl mijn ogen de kamer door flitsten. Hij stootte een bulderende lach uit, en haalde de touwen van het gene waar ik aan vastzat, zodat hij me daaraan weer mee kon slepen. Hij trok me ruw aan het touw van mijn armen het bed af, waardoor ik hard op de grond knalde. Ik maakte een piepend geluidje, terwijl mijn vader me meesleepte. Ik kon me zowat niet bewegen, maar probeerde toch met alle macht weg te komen, waarmee ik niet zoveel opschoot. Hij sleepte me een kamer in en zette me op een stoel neer, waarna hij me natuurlijk daaraan vastbond. Alsof ik ooit weg zou kunnen of zo. De kamer waar we ons in bevonden was helemaal wit, op een grote, ook witte, kast na. Hij liep richting die kast en gooide hem open. Er lag van alles in, en hij haalde er drie dingen uit. Één ervan was een dikke, ijzeren riem met allemaal kleine, scherpe haakjes in de binnenkant. Ik keek er met grote ogen naar. In de andere hand had hij twee dingen waaruit ik niet echt kon opmaken wat het was. Hij legde de spullen ergens achter me neer, ik kon niet zien waar hij het neerlegde en trok me weer van de stoel af, toen hij me aan mijn armen ophing, mijn voeten konden net staan. Mijn vader liep op me af, met de enorme riem. Ik probeerde hem te ontwijken, wat dus onmogelijk was. Hij leek me grijnzend aan, voordat hij begon met de marteling.


Je kon alleen pijnlijke kreten en schreeuwen horen in deze ruimte, misschien ook door het hele gebouw waar ik me bevond. Mijn vader had het gene wat in mijn mond zat verwijderd, zodat hij er extra van kon genieten. Kun je je voortellen, dat er miljoenen kleine, vlijmscherpe haakjes zo in je huid geboord werden? Het was alsof je een pijnlijke dood tegemoet kwam, maar dan een miljoen keer erger. Miljoenen, kleine, vlijmscherpe haakjes bevonden zich over heel mijn buik, bedekt door een ijzeren riem waardoor ik gedwongen werd mijn rug recht te houden, anders scheurden de haakjes door mijn vlees, geloof me dat wou je never nooit van je leven. Mijn hele lichaam stond te trillen, en ik kon alleen maar denken aan de helse pijn die in mijn buik te voelen was. Dit overtrof alles, van wat ik gevoeld had. Ik hoorde een zware klik, en toen stapte mijn vader bij me vandaan. Een grote, ijzeren riem sierde mijn buik. Mijn halve bovenlichaam was er bedekt mee. Voor een buitenstaander leek dit alleen een enorme, ijzeren riem. Maar ik wist beter. Achter de ijzeren riem, in mijn lichaam bevonden zich duizenden kleine haakjes, die mijn vlees doorboorde. Ik had gedacht dat mijn vader klaar was, maar hij was het niet. Hij liep op de tafel, die er ook nog stond in deze kamer, af en pakte daar twee dingen vanaf. Het waren twee plakkers, maar ik wist dat het niet zomaar twee plakkers waren. Hij plaatste er een op mijn pols, en een in mijn nek. Ik had mijn hoofd laten hangen en lag nu te hijgen. Hij deed iets over de plakkers heen, maar wat dat was wist ik niet.
"Zo, nu zou je alleen maar kunnen gehoorzamen" hoorde ik mijn vader zeggen, en ik wist dat hij nu greens. Hij maakte het touw om mijn trillende benen los, waardoor ik nu steviger op de grond stond. Ook haalde hij het van mijn polsen af en zakte ik zowat door mijn knieën. Ik schreeuwde toen mijn rug zich nog niet eens één centimeter bewoog en hield mezelf moeilijk overeind. Mijn vader keek me alleen grijnzend aan en liep weg.
"Kom hier!" siste hij, toen ik niet meekwam. Ik bleef echter staan en keek mijn vader emotieloos aan. Hij pakte iets uit zijn zak, wat op een kleine afstandsbediening leek. hij keek me vals aan en drukte toen op een knopje. Ik schreeuwde, terwijl ik begon te stuiptrekken. Het leek net alsof ik mijn vingers in een stopcontact had gestopt. Ik voelde hoe de haakjes mijn huid en vlees openreten. De ondraaglijke schokken stopten, maar ik voelde ze soms nog.
"Nu meekomen" siste mijn vader kwaad en meteen liep ik achter hem aan. Hij gooide een deur open en we kwamen uit in een kamer, waar een bed stond en een kast.
"Kleed je om, je mag vanavond voor butler doorgaan" zei mijn vader vlak en gooide de deur dicht. Mijn hele lichaam trilde, en ook door die kleine trillingen voelde ik hoe mijn huid een klein stukje opengereten werd. Ik liep snel naar de kast toe, en zag dat er alleen maar dezelfde kleren inlagen. Allemaal nette pakken, rood, goud, wit en zwart. Ik trok gouw de zwarte eruit en kleedde me moeizaam, maar bovenal ondraaglijk pijnlijk om. Ik moest moeite doen om niet te schreeuwen. Ik stond bang te wachten, toen mijn de deur van de kamer opengegooid werd.
"Er komen vanavond belangrijke gasten, als je ook maar één dingetje fout doet, één pieterig klein dingetje weet je wat je te wachten staat" gromde hij terwijl hij me aan mijn arm meesleurde. Je zag de grote riem niet onder de kleren, waarschijnlijk had mijn vader daarvoor gezorgd. Nadat mijn vader me gedwongen had mijn haar zo net mogelijk te doen en al die dingen ging de bel. Mijn vader duwde me naar de deur, nadat hij mijn haar had gekeurd. Ik liep met nette passen naar de deur, bang om iets fout te doen. Ik opende de deur en keek de mensen aan die in de deur stonden. Allemaal met nette kleding aan.
"Goedenavond, welkom bij huize Bieber. Komt u binnen" dreunde ik zo net mogelijk op en stapte naar achter en opzij, zodat de mensen binnen konden lopen. Mijn vader stond met mijn moeder in de gang en ze glimlachten allebei. Mijn moeder leek gemeend te glimlachen, mijn vader glimlachte wel, maar er was niks te zien in zijn ogen.
"Onze zonen komen later, er is een soort ongeluk gebeurt" hoorde ik de mensen zeggen, maar ik besteedde er niet al te veel aandacht aan. Mijn buik schreeuwde pijnlijk, maar toch bleef ik rechtop staan zonder enige tekens van pijn te laten doorschemeren op mijn gezicht.



Nahhsjj, Justin lijd pijn ): Niet leuk ;p