023

De maan stond hoog aan de hemel en een donkere sfeer hing over de sterren. Daar in het donker zat een jongen, snikkend bij een bed. In het bed lag een meisje, ziek, rustend met het beetje leven wat ze nog had. De jongen zijn tranen gleden over zijn gezicht en hield haar hand vast. Hij probeerde wat te zeggen, maar de woorden bleven steken in zijn keel. Niet wetend hoe hij dit moest brengen, begon hij te praten. 'Het spijt me zo, het is mijn schuld dat hij het niet overleefd heeft. En door mij ben je ook stervende. Alsjeblieft, vergeef me, alsjeblieft...' snikte hij en veegde de te tranen van zijn gezicht. 'Het spijt me zo....' waren zijn woorden toen het meisje haar ogen weer opende. 'Harry, het is niet jou schuld, ik heb er zelf voor gekozen om mijn leven te geven aan de gene om wie ik gaf. Harry je bent zo dapper, wees niet bang. Want iedereen die van jou houd, zal voor altijd bij je zijn, in je hart.' zei het meisje met haar laatste beetje kracht. 'Lily....' fluisterde hij en voelde hoe haar hand de zijne los begon te laten. 'Harry, jij hebt iets om voor te vechten, vergeet dat niet.' zei het meisje en sloot haar ogen, voor altijd.


Don't hold a glass
over the flame you hold,
don't let your heart
grow cold.
Mumford and Sons - Hopeless wanderer