Chapter 13: Niall James Horan

Ik opende mijn ogen en een fel licht liet me mijn ogen weer dichtknijpen.
"Hij heeft zijn ogen open gedaan!" hoorde ik een welbekende, wanhopige stem sissen.
"Mam, ben jij dat?"
"Ja, schatje, ik ben het! Kun je me horen!"
"Aah, mam, je hoeft niet zo te schreeuwen." Ik deed een nieuwe poging mijn ogen te openen, en wendde mijn blikveld weg van het licht, waardoor ik de geblondeerde haren van mijn moeder herkende.
"Oh, Nini, is alles goed met je?!"
"Noem me alsjeblieft niet zo! En nee. Ik heb het koud en heb hoofdpijn." Ik duwde mezelf overeind en sprong van de tafel af. "Wie is die man?" vroeg ik, toen ik een onbekende naast de tafel zag staan. "Dat is Fred. Hij heeft zojuist je leven gered."
"Aha, bedankt. Als jullie me willen excuseren ik ga even onder de warme douche staan, en... wie is dat nu weer?"
Mijn moeder keek me even beduusd aan, en vervolgens werd haar blik weer neutraal, hoewel ik haar lachje een beetje vals uit zag zien.
"Oh, die schoft heeft je in het water geduwd waardoor je bijna verdronk. Maak je niet druk, hij zal het niet nog eens doen toch, Lewis? Hij is maar een slaafje. Je kunt hem alles laten doen wat je wilt. Maar besteed er maar niet teveel aandacht aan."
"Oké."
"Wat?! Dat is helemaal niet waar!" protesteerde de jongen, Lewis genaamd.
"Bobby!" riep mijn moeder, en mijn vader pakte de jongen in een houdgreep. "Kom jij maar eens even mee," zei mijn vader.
"En wie is dat?" vroeg ik, waarna de zwartharige jongen even verstijfde.
"Oh, dat is Jay. Een ander slaafje," antwoordde mijn moeder.
"Oh, zijn dat dan die dienaren waar je me gisteren over verteld hebt?"
"Gisteren," begon mijn vader, "was dat niet twee weken terug?"
Mijn moeder wierp hem een vernietigende blik toe, en mijn vader nam Lewis mee naar de schuur, waar hem waarschijnlijk een zware straf te wachten stond.

Twee uur later.

Ik staarde naar de roomkleurige muur van mijn slaapkamer, toen er op de deur geklopt werd en mijn naam gefluisterd werd.
"Ja?"
Jay kwam de kamer binnen, en nam naast me plaats op het bed. "Ik weet dat ik in jouw ogen maar een slaafje ben, maar ik ben hier voor Louis."
"Oh ja, om je Brits vriendje te beschermen zeker. Rot toch weg in de kerker en laat de muizen de restjes van je organen opeten."
Jay schrok duidelijk van mijn woorden. "Ehh nou ehh... sorry. Maar Niall, alsjeblieft luister nu even naar me. Louis is verliefd op je. Hij zou je nooit in de vijver duwen. Je moeder liegt. En ik durf te wedden dat jij net zo verliefd op hem was. Je lijdt aan geheugenverlies, Niall. Alsjeblieft, geloof me."
Ik dacht diep na, terwijl ik de jongen die ik ontzettend minachtte, aankeek. Waarom minachtte ik hem eigenlijk? Ik wist het ook niet. Had ik mijn moeders ideeën niet nog fout gevonden? Deze jongen klonk zo overtuigd, sprak hij dan toch de waarheid?
"Sorry, maar ik geloof je niet. Ik ben hetero. Ik zou nooit voor hem kunnen vallen. En of hij me nu wel of niet geduwd heeft, hij is en blijft een Brit, net zoals jij."
Jays ogen werden weer even groot.
"Ik snap het niet. Louis vertelde me dat je helemaal tegen je ouders ideeën was. Dat je juist aan de Britse kant stond."
"Hoe zou ik dat ooit kunnen doen? Nu ga, voordat ik dadelijk je haren uit je hoofd trek."
"Dit kan niet," mompelde Jay, en slofte teleurgesteld de kamer uit. "Niall, je bent veranderd. Jij moet wel heel hard je hoofd hebben gestoten of iets, maar dit kan niet," zei Jay nog voordat hij de kamer verliet.