Two left

Ik was al weer een tijdje wakker. Het ging steeds beter. Louis kwam me vandaag ophalen om mee naar huis te nemen. Ik was zo blij dat ik eindelijk uit dat vreselijke ziekenhuis. Ik mist Louis echt vreselijk erg. Dus ik besloot het domste te doen wat ik kon… Hij had laatst samen met Niall een filmpje geposte op YouTube en ik besloot dat te gaan kijken. Het voelde echt vreselijk maar het was grappig. En zoals gewoonlijk propte Niall zich helemaal vol met een of ander voedsel… Het was fijn om hem weer te zien maar helaas op het internet. Ik keek wat van hun debiele filmpjes en toen ging ik maar weer slapen.

“Mevrouw Forbs?” Zei een zuster. Ik werd rustig wakker geschud. Ik moest van meneer Tomlinson zeggen dat hij nu live op tv is. Ik zette de tv aan en keek naar hem. Hun concert was echt geweldig! Het was alleen wel een beetje raar om ze nu met ze drieën te zien. Het concert was bijna afgelopen. Het was de laatste pauze zodat ze zich konden omkleden. Er kwam iets raars het podium op. Van schrik dijnsde ik achter uit. Ik was bang dat er weer iets raars ging gebeuren. Het werd opeens heel erg stil in de zaal. Het was een rare stem. Voorzichtig schuifelde Harry, Niall en Louis het podium op. De stem zei iets maar het drong niet meer tot me door wat. Het flitste voorbij. ‘Het’ ding op het podium pakte een mes. Hij pakte Harry en stak overal waar hij kon. De zaal was en paniek er er was een grote opstopping. Het werd een vreselijk groot bloedbad. Het was zo erg. Ik sprong uit m’n bed en probeerde te lopen op een been, rennen op een been, en ik kwam niet verder dan 5 meter tot een zuster me opving en weer naar mijn bed bracht. Ik was zo boos, bang en verdrietig. Ik wilde Louis niet verliezen. Er kwamen een paar mensen van het publiek het podium op. Alsof er een wachtrij stond om vermoord te worden. Toen werd het beeld zwart. Ik barste in huilen uit. Het was echt vreselijk. Ik was zo bang. “Nee, Louis!” Scheeuwde ik. “Je mag niet sterven!” Ik was zo bang. Ik pakte mijn telefoon en belde Louis. Hij nam op en het enige wat hij zei was: “Ginger het komt goed met me.” Hij zei nog meer maar dit was het enige wat ik kon verstaan. Ik drukte op het knopje voor de zuster. Al snel kwam er een zuster aan. “Kan ik u ergens mee helpen?” “Ik moet naar het concert!” “U heeft uw voet gebroken en bent ziek, dat kan ik niet toestaan, het spijt me” Dikke tranen stroomde over mijn wanger. Het idee dat Louis dood zou kunnen gaan en dat ik hier maar lig en niets kan doen. Ik heb wel een kwartier bij een zuster gehuild en gescheeuwd omdat ik zo bang was. Maar er was niets dat hielp. “Kunt u mijn moeder bellen?” Vroeg ik toen maar snikkend aan de zuster. Binnen een half uur was mijn moeder in het ziekenhuis. Ik was blij om haar te zien! Het enige was de deed was zeggen dat het wel goed kwam en dan Harry, Niall en Louis het zullen overleven. Ik vertelde tegen mijn moeder dat er iets heel raars gebeurde voor de ‘aanval’. Harry zing meestal de hoge noten in ‘It’s gotta be you’, maar dit keer was het anders. Louis zong het. Het was prachtig en zuiver. Zijn mooie glimlach en zijn prachtige stem waren perfect! Ik hoop dat ik dit ooit nog een keer kan zien. Mijn moeder bleef in het ziekenhuis tot Louis er was. We waren al de hele nacht wakker. Het was vier uur in de ochtend toen mijn lieve jongen met een dik verband om zijn hand naast het bed stond waar ik heel hulpeloos in lag. Mijn moeder stond op keek even naar me en liep weg. Ik voelde de tranen prikken en kon het niet meer houden. Ik moest heel erg hard huilen, maar dit keer van blijdschap. “Hoe is het met Harry?” vroeg ik rustig. “Hij is niet dood maar ze weten niet zeker of hij het nog lang zal houden.” “Kan je me naar hem toebrengen?” Vroeg ik hoopvol aan Louis. Hij pakte me voorzichtig vast en bracht me naar Harry. Louis zette me neer op het bed van Harry en liet ons alleen. “Je ziet er niet al te best uit.” Zei Harry. Hij veegde voorzichtig een traan van m’n gezicht. “Je kunt ieder moment dood gaan… Tuurlijk zie ik er dan niet heel vrolijk uit.” “Ginger ik hou van je en ik zal je morgen niet meer zien.” “Wat bedoel je?” Zei ik bang. “Morgen zal ik er niet meer zijn.” Er kwamen steeds meer tranen en Harry kon je niet meer wegvegen. Zijn stem werd steeds zwakker. “Moet ik een dokter halen?” “Nee, de dokters kunnen me toch niet meer redden.” Zei hij zwakjes. Ik gaf Harry een dikke knuffel. En toen kuste ik hem. Het voelde verkeerd tegen over Louis maar ik denk dat ik het juiste heb gedaan. Onze kus was nog niet eens echt ‘voorbij’ en Harry viel weg. Ik begon weer te schreeuwen en Louis kwam de kamer binnen om me hier weg te halen. Ik had Harry zijn hand vast en ik liet hem zacht vallen. Nu zijn het alleen nog Niall en Louis. Ik was de rest van de ochtend nog wakker, en Louis lag naast me te slapen. Ik dacht over de leuke momenten die we hebben gehad, toen het nog One Direction was. Nu zijn er nog maar slechts twee van de vijf over. Alsof ik aan het tijdreizen was zach ik alle beelden voor me hoe leuk al die tijden waren van vroeger. En Harry zijn prachtige glimlach. En zijn mooie krullenbol. Zijn hoge noten; It’s gotta be you!
Harry Styles.