If you believe - 29

Nadat ik wat geklungeld had op de gitaar, wou Niall iets gaan eten. Iedereen had honger. Behalve Harry en ik. Dus gaat iedereen mee naar nandos behalve wij twee. Voor ze vertrekken geef ik Zayn nog een dikke kus en de andere jongens een knuffel. Wanneer ze de gang instappen en de deur dichtslaan, is het vrij stil in de kamer. Tot Harry de stilte verbreekt met zijn mooie stem. "Je ziet hem graag hé?" Ik kijk hem verward aan. Na mijn blik kijkt hij naar zijn schoenen. Ik kijk even voor mij. Plots herinner ik me terug de eerste keer dat ik hem zag. Hij wou me versieren. Ik had hem afgewezen. Louis ging Harry troosten. Liam ging mij troosten, omdat ik me zo schuldig voelde. Ik kijk hem terug aan. Zijn ogen zijn nog steeds gericht op zijn schoenen. Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. "Sorry..." Het is al een begin. Nu kijkt hij me aan met een droevige en ernstige blik. Een blik die ik niet van hem gewoon ben. Zo heb ik hem nog nooit gezien. "Ik moet echt rekening met jou houden. Ik wist het niet meer. Sorry. Sorry. Echt waar. Zoiets mag ik gewoon niet vergeten. Moest ik jou zijn, kan ik het ook niet vergeten. Dus waarom zou ik het nu wel vergeten. Sorry, Harry." Bij het zeggen van zijn naam lopen mijn ogen vol met tranen. Gelukkig lopen ze niet over mijn wangen. Omdat heel mijn schuldbekentenis gerateld was, moet Harry alles nog een beetje verwerken. "Voel je nu niet schuldig. Dat wil ik niet. Je bent zo'n mooi meisje. En een glimlach maakt je mooier." Door zijn woorden komt er een kleine glimlach op mijn gezicht. Ook al is ze er niet lang, Harry merkt het toch op. "En trouwens. Het was zo mooi om jullie daarstraks te zien. Hoe hij jou aankijkt. Hoe jij hem aankijkt. Daar kan, nee, daar MAG ik niet tussenkomen. Daarstraks. Hij aan het zingen, samen met zijn beste maten. Jij tranen in de ogen van geluk. Niet zoals nu, door verdriet. Geloof me. Zayn gaat zoiets niet snel doen. Hij ziet je echt graag. Je ziet het alleen al hoe hij je behandeld. Wat hij voor je doet. Hoe hij naar je kijkt. Je ziet het gewoon aan alles. En wanneer jullie bij elkaar zijn lijkt alles zo te kloppen. Hete hele plaatje. En dan ben ik er. Die rare kerel die je bij de eerste keer te zien wou en wilt versieren. Terwijl ik weet wie je bent. Waarom je daar was. Waarom je hier bent. En geef me gelijk. Je bent hier niet om mij. Toch?" Al dat advies geeft me nog meer tranen. Waardoor ze nu wel zachtjes over mijn kaken stromen. "De reden dat ik naar hier ben gekomen, is om de groep. Niet om hem. Voor ik jullie echt kende, hield ik van jullie allemaal. Nu nog steeds", zeg ik al snikkend. "Harry..." Nu kijkt hij me aan. Ik kijk recht in zijn ogen en praat verder. "Ik hou van je. Vergeet dat niet. Ik had dat moment nee gezegd door de verhalen. En als je het al direct vraagt wanneer ik je nog maar voor de eerste keer zie, blijkt het of alles klopt. Dat je niet die jongen bent dat ik nu zie. Ik wil jou niet kwijt. Zeker niet omdat ik iets heb met één van je beste vrienden. Als je het liever wil, raak ik Zayn niet aan in jouw bijzijn. Ga ik naast iemand staan dat jij wilt. Zolang je er maar niet verdrietig om voelt. Ik wil jou zo gewoon niet zien." De tranen vloeien nu niet meer rustig. Ze vallen één voor één naar beneden. Harry zet zich recht en komt naar mij toe. Hij spreidt zijn armen. Ik nestel me in zijn armen. "Zoiets moet je niet voor mij doen. Het lukt me wel. Echt waar." Wanneer ik mijn gsm voel trillen, haal ik hem boven. Het is een sms van Zayn. 'Kom je naar Nandos? Dan kunnen we naar de film <3'. Na het lezen kijk ik naar Harry. "Zayn heeft je nodig? Ga maar. Hij verdient je. Denk alsjeblieft niet te veel aan dit moment." Ik kijk naar Harry zijn ogen. Rustig sluit ik mijn ogen en geef hem een lange kus. Harry doet niets. Hij stopt me niet. Hij doet niet mee. Hij staat daar gewoon. Na de kus stap ik rustig naar de deur. Voor ik buitenga, draai ik me nog eens om. "Sorry, echt waar. Ik hou van je." Na die woorden laat ik Harry verwonderd achter.