Hoofdstuk 2 Nienke

Lola vroeg of ik die jongens ook kende van mainstreet. Weet ik niet ik ken die hele mainstreet niet eens. Dus Lola liet me hun liedje luisteren en een foto zien. Lola kent dat hele liedje uit haar hoofd en ik nu ook dus. Samen hebben we dat liedje echt zo vaak geluisterd. En ze zijn ook nog eens knap. Maar na het eten gingen Lola en ik voetballen op het veldje bij ons huisje. Ik zat Lola de hele tijd te klieren dat daar de jongens van mainstreet liepen. Maar na een tijdje liepen er 4 jongens uit het huisje naast ons en toen zag ik dat dat echt de jongens van mainstreet waren. Dus ik riep LOLA DAT ZIJN DE JONGENS VAN MAINSTREET!!!!! Maar ze geloofde me niet dus en keek dus niet om. Ik zei: het zijn ze echt. En toen werd ze boos op mij dat ik niet zo moest liegen. Dus ik draaide haar om en ze begon te gillen. Ze zei: NIENKE DAT ZIJN DE JONGENS VAN MAINSTREET!!!!! Te hard want Owen keek op en begon te lachen waardoor Nils ook opkeek en moest lachen maar ze liepen gewoon door. Toen zij Lola OMG ZE LACHTE NAAR ONS!!!!! Tijdje later waren we van de schik bijgekomen en gingen we verder met voetballen. Het werd ondertussen al heel laat en moesten we slapen. Eenmaal in bed zei Lola: Ik kan echt niet geloven dat de jongens van mainstreet in het huisje naast ons zitten. En zo vielen we in een blije slaap. De volgende dag gingen we samen met Lola haar moeder naar de Stad. Om te shoppen. Want Lola haar moeder is verslaafd aan shoppen. We hebben veel dingen gekocht en ook boodschappen voor op vakantie. Aan het einde van de middag kwamen we aan in het huisje en gingen Lola en ik koken. Maar we waren vergeten om boter te kopen dus moesten we weer naar het winkeltje op de camping om boter te halen. We liepen naar het winkeltje pakte boter en rekende af. Onderweg naar het huisje zagen we ineens de jongens van mainstreet staan. Ze herkende ons ook nog want toen ze ons zagen begonnen ze te lachen. Nou ja Owen en Nils dan. Ik deed net alsof ik niks doorhad maar toen begon Lola ineens te gillen en zag zij ze ook. Ik schaamde me kapot. Maar de jongens moesten er om lachen. Toen liepen Owen en Nils recht op ons af gevolgd door Rein en Daan. Owen zei: jullie zijn wel heel gek op ons zeg. Lola knikte voorzichtig. Nils vroeg of we een handtekening wilde en weer knikte Lola voorzichtig, volgens mij was ze haar tong verloren. Toen vroeg Owen of we even mee gingen naar hun huisje omdat ze geen papier en pen hadden. En we liepen me hun mee naar hun huisje. Toen we bij het huisje waren kregen we een handtekening en mochten we met ze op de foto. En lieten ze ons het huisje zien. Het was een heel gezellig huisje hij had evenveel kamers als ons. Alleen hun hadden 1 kamer met 2 stappelbedden die was ook groter dan onze kamer. Hun kamer was nog best netjes behalve het bed waar Rein sliep die was 1 grote rotzooi. Er lagen allemaal kleren op zijn bed. Hij werd rood en zei: achja niemand is perfect toch? We hebben nog even gepraat daarna gingen Lola en ik weer naar ons eigen huisje want we moesten nog koken. We gingen pannekoeken baken. En ja we weten het eerste patat en toen pannekoeken maar dat kan wel op vakantie toch. Na het bakken was me hele shirt vies dus ik deed een nieuwe aan. Toen er plots een briefje uit mijn zak viel. Ik keek er op en er stond bel me. Ik liep naar Lola en vroeg of zei wist van wie dit was. Maar zei wist het ook niet. Ik was eigelijk best wel nieuwschierig en ging het nummer bellen. naar een tijdje werd er opgenomen en hoorde ik:Hooi met Nils.